Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Εκ των πραγμάτων θεωρήθηκε προτιμότερο να διαιωνίζεται ένα σύστημα το οποίο δημιουργήθηκε διαχρονικά και χρησιμοποιήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις στο οποίο μπορούν οι πελατειακές σχέσεις και το ρουσφέτι να ευδοκιμήσουν. Διότι όταν για παράδειγμα οι προαγωγές και διορισμοί θα γίνονται μέσω αντικειμενικών διαδικασιών, μέσω εξετάσεων, μέσω μοριοδότησης, τότε περιορίζεται και η ευχέρεια του πολιτικού να παρέμβει. Νομίζω ότι οι πολίτες θα ερμηνεύσουν το αδιέξοδο ως έλλειψη βούλησης της πολιτείας να αρχίσει να αλλάζει το σύστημα. Και οι πολίτες ορθά θα τιμωρήσουν στο σύνολο μας τους πολιτικούς».
Κάπως έτσι ανέλυε το γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης επέλεξαν να σταυρώσουν το νομοσχέδιο μεταρρύθμισης της δημόσιας υπηρεσίας σε συνέντευξή του στον «Φ» ο υφυπουργός παρά τω προέδρω Κωνσταντίνος Πετρίδης. Πράγματι, μαζί με τον μεταρρυθμιστή Πετρίδη, ήμασταν πολλοί εκείνοι που πιστέψαμε πως αυτή η κυβέρνηση θέλει και μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και να βάλει ένα τέρμα στην κουμπαροκρατία και απογοητευτήκαμε οικτρά.
Ήταν πρώτα και κύρια οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Νίκου Αναστασιάδη που προετοίμαζαν για μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας, για εκσυγχρονισμό και αξιοκρατία. Και η αλήθεια είναι πως μετά και από την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τη σωρεία νέων προσοντούχων να αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία επεδίωκε τον τερματισμό της πελατοκρατείας.
Και βάσει αυτής της ανάγκης, στρατιά συναγερμικών στελεχών προσπαθούσε καθημερινά να μας πείσει πως οι νέοι θα πρέπει να ανταμειφθούν για την ακαδημαϊκή κατάρτισή τους και τις γνώσεις τους και δεσμεύονταν για ένα κράτος δικαίου όπου η αξιοκρατία θα τελικά θα επικρατούσε.
Εκ των πραγμάτων θεωρήθηκε προτιμότερο συνεπώς ένα χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές, το Προεδρικό να περάσει σε ένα άνευ προηγουμένου βόλεμα ημετέρων και να αποδειχθεί πως η αξιοκρατία και ο καταρτισμός γνώσεων είναι αποκλειστικά προνόμιο των παιδιών του κομματικού σωλήνα που διακήρυτταν την ανάγκη για αλλαγή.
Υπό ομαλές συνθήκες και σε άλλες εποχές οι τρεις ειδικοί συνεργάτες στο Προεδρικό με συνολική αμοιβή 102.176 ευρώ τον χρόνο που ασχολούνται με προβλήματα των πολιτών, η πλειάδα συνεργατών για κάθε υπουργό και ο διορισμός στην προεδρία της ΕΔΥ του άλλοτε στενού συνεργάτη του Προέδρου, θα μας άφηνε παγερά αδιάφορους. Όπως επίσης θα κλείναμε τα μάτια στον διορισμό ενός έμμισθου στελέχους του ΔΗΣΥ στη διευθυντική θέση του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών και στην απόσπαση ενός μέλους του Πολιτικού Γραφείου και υποψήφιας στις βουλευτικές σε έναν ευρωπαϊκό θεσμό.
Οι εποχές πλέον είναι δύσκολες όμως και η αντοχή μας στη βλακεία και την υποκρισία έχει πλέον κτυπήσει κόκκινο. Γι αυτό ακριβώς τον λόγο, όσο κι αν οι κυβερνώντες προσπαθούν να μας πείσουν –μετά από όσα διακήρυτταν– για την καταλληλότητα των παιδιών του κομματικού τους σωλήνα να αναλάβουν θέσεις με κύρος και παχυλό μισθό στη δημόσια υπηρεσία, όσο να ’ναι μας πειράζει. Αν μη τι άλλο, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη των υπολοίπων και να μην μας υπόσχονται μεταρρυθμίσεις. Και εμείς δεν θα νιώθαμε πως έχουμε εξαπατηθεί πλήρως από μία κυβέρνηση θεατρινισμού και υποκρισίας.
