Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Θεωρούμε ότι δεν είναι αρμοδιότητα της Βουλής των Αντιπροσώπων να καθορίζει τις όποιες εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. Αυτή η ευθύνη και η αρμοδιότητα αφορά, κατά την άποψή μας, αποκλειστικά το Υπουργείο Παιδείας και αυτό το ζήτημα πρέπει να ρυθμιστεί το συντομότερο δυνατόν, για να αποφεύγονται συγχύσεις και να μη δίνονται ευκαιρίες σε οποιονδήποτε για δημαγωγίες» ανέφερε σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, εξηγώντας τους λόγους που το μεγαλύτερο κόμμα τήρησε αποχή στο ζήτημα του ενωτικού δημοψηφίσματος. Δεν παρέλειψε, βέβαια, σε δηλώσεις του μετά το Εθνικό Συμβούλιο να τονίζει, προς όσους είχαν φαίνεται αμφιβολίες, πως ο ΔΗΣΥ δεν είναι ούτε ΕΛΑΜ ούτε ΑΚΕΛ.
Και η αλήθεια είναι πως αυτός ακριβώς είναι ο φόβος που συνέβαλε ώστε το κόμμα της δεξιάς να τηρήσει αποχή γύρω από το ενωτικό δημοψήφισμα. Να μη ταυτιστεί ούτε με την ακραία δεξιά που πρεσβεύει το ΕΛΑΜ ούτε με το ΑΚΕΛ. Αυτός ο φόβος, άλλωστε, οδήγησε πολλές φορές τον ΔΗΣΥ σε αμήχανες και εν μέρει άγαρμπες αποφάσεις και κινήσεις.
Το κύριο πρόβλημα του κόμματος, που εκεί έγκεινται και όλα τα προβλήματά του στο να καθορίσει ξεκάθαρη πολιτική, είναι αυτό το οποίο αρέσκεται να χαρακτηρίζει ως πολυφωνία. Στην ουσία είναι ένα ακροατήριο λίγο πολύ συγχυσμένο, με πολλές φωνές να προσπαθούν να το εκπροσωπήσουν. Και αν αφήσουμε το κεφάλαιο της οικονομίας που απαρτίζεται από νεοφιλελεύθερους, φιλελεύθερους και βαθιά συντηρητικούς το κύριο πρόβλημα παρουσιάζεται στο εθνικό θέμα.
Σίγουρα, κάποια στελέχη που βγαίνουν πολλές φορές μπροστά, πρεσβεύουν πιο μετριοπαθείς και προοδευτικές απόψεις. Την ανάγκη για συμφιλίωση με τους Τ/κ, την ανάγκη συμβιβασμού για την επίλυση του Κυπριακού και την επανένωση του νησιού, αλλά κυρίως την αποκοπή του ομφάλιου λώρου με την Ελλάδα.
Το ζήτημα του ΔΗΣΥ είναι πως αυτή η σχολή σκέψης δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία της βάσης του ΔΗΣΥ. Φάνηκε άλλωστε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και στα πρόσωπα που εξελέγησαν, ότι το κόμμα αποτελείται από τη λαϊκή δεξιά και όχι από την αστική τάξη ή την προοδευτική σχολή σκέψης στο Κυπριακό.
Αυτή η μεγάλη πλειοψηφία της βάσης του ΔΗΣΥ διακατέχεται από στενούς δεσμούς με την Ελλάδα. Συγκινείται με την ελληνοκεντρική ιστορία του νησιού, τα ελληνικά ιδεώδη, την ελληνική σημαία, όπως και με εθνικές επετείους που συνδέονται με την Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς βλέπουν τις προσπάθειες λύσης που καταβάλλονται ως ένα λιθαράκι στο να αποκοπεί αυτός ο ομφάλιος λώρος με τη «μητέρα πατρίδα» και φοβούνται το ενδεχόμενο αποπροσανατολισμού από τα ελληνικά ιδεώδη.
Από τη στιγμή συνεπώς, που η κυβέρνηση της δεξιάς ακολουθεί έναν δρόμο επίλυσης του Κυπριακού που στην ουσία δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία της βάσης του κόμματός της, προκύπτει μία μεγάλη δυσκολία κινήσεων για τον συναγερμικό ηγέτη για το πώς θα κινηθεί. Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί την αποχή, η οποία και προκάλεσε την έντονη αντίδραση της βάσης, με την πλειοψηφία να επιθυμούσε την υπερψήφιση της εγκυκλίου και ένα άλλο μέρος την καταψήφισή της. Σίγουρα η αποχή δεν είναι η λύση που αναμένεται από το μεγαλύτερο κόμμα. Ιδιαίτερα όταν αυτό το κόμμα πριν από λίγους μήνες κατακεραύνωνε τους πολίτες, ότι η αποχή δεν είναι η λύση αλλά ανοχή. Τη στιγμή που νουθετούσε τους απογοητευμένους πολίτες να «μην το ρισκάρουν» επιλέγοντας την αποχή.
Αυτό το εν πολλοίς κατακερματισμένο από διαφορετικές ιδέες ακροατήριο, δεν δίνει και πολλά περιθώρια στην ηγεσία για ξεκάθαρες θέσεις. Η αποχή που τήρησε το κόμμα προ ημερών δεν είναι η πρώτη και τελευταία δυσκολία που θα αντιμετωπίσει το κόμμα. Αντίθετα, όσο το κόμμα της δεξιάς δεν ξεκαθαρίζει τις θέσεις του στο Κυπριακό, με τρόπο ξεκάθαρο, θα αντιμετωπίζει συχνά τέτοιους σκοπέλους. Μπορεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου να έσωσε έστω και εκ των υστέρων την κατάσταση με τη ρύθμιση του ζητήματος, ωστόσο για πόσο ακόμα θα καταφέρνει ο ίδιος να εκτονώνει την κρίση; Ο ΔΗΣΥ έχει έναν καίριο ρόλο να επιτελέσει στην κοινωνία αλλά και στο εθνικό ζήτημα. Η τήρηση της αποχής, οι διφορούμενες τοποθετήσεις φοβούμενο τις αντιδράσεις του ακροατηρίου του, σίγουρα δεν είναι τρόπος με τον οποίο πρέπει και αναμένεται να λειτουργεί ένα υπεύθυνο κόμμα.
