Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η νίκη Ρούτε στην Ολλανδία εν πρώτοις προκάλεσε ανακούφιση και στη συνέχεια αναπτέρωσε τις ελπίδες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελπίδες, ότι η Κεντροδεξιά μπορεί να βρει την ταυτότητά της και να καταφέρει να νικήσει τον άκρατο λαϊκισμό που απειλεί πλέον ξεκάθαρα ολόκληρη την Ευρώπη.
Το πώς ο Κεντροδεξιός Ρούτε κατάφερε να επικρατήσει του ακροδεξιού και ισλαμοφοβικού Βίλντερς είναι λίγο πολύ ξεκάθαρο.
Σε αντίθεση με άλλους κεντροδεξιούς πολιτικούς που παρακολουθούν αμήχανα την επέλαση της ακροδεξιάς, ο ίδιος, έστω και με βραδύτητα, επέλεξε να πάρει θέση απέναντι στις τουρκικές απειλές. Η στάση που επέδειξε έναντι των τουρκικών απειλών αλλά και των παρεκτροπών του Ερντογάν ήταν αυτά που τον έχρησαν νικητή. Και κατέδειξαν πως οι πολίτες δεν αποζητούν ακραίες πολιτικές κινήσεις, αλλά εκείνες τις κινήσεις που διασφαλίζουν πρώτα από όλα την ασφάλειά τους και στη συνέχεια την αξιοπρέπειά τους ως λαός.
Η νίκη της Ολλανδίας μπορεί αναμφίβολα να προκαλέσει ερέθισμα για όλα τα κινήματα της Κεντροδεξιάς, τα οποία μετά από την οικονομική κρίση φάνηκαν να χάνουν την ταυτότητά τους και είτε να παρακολουθούν αμήχανα τις εξελίξεις γύρω τους είτε να καταφεύγουν στον λαϊκισμό για να επικρατήσουν. Η Κεντροδεξιά εδώ και λίγα χρόνια τυγχάνει έντονης αμφισβήτησης και δέχεται σφοδρή κριτική. Καθόλου τυχαία. Σε αντίθεση με την Αριστερά, η Κεντροδεξιά φαίνεται ανεπαρκής σε ένα ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο κινήσεων και συμπεριφοράς. Κατάφερε όμως να ενισχυθεί ιδιαίτερα σε ζητήματα οικονομίας.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, η προώθηση της επιχειρηματικότητας, η δημοσιονομική πειθαρχία, ήταν ανέκαθεν το τρίπτυχο της Κεντροδεξιάς. Βασικές αρχές της οικονομίας που πολλοί ταύτιζαν με τον νεοφιλελευθερισμό. Χρειάστηκε, ωστόσο, η οικονομική κρίση για να κλονιστούν οι υπέρμαχοι της Κεντροδεξιάς, με κάποιους να αποσύρονται σιωπηλά και άλλους να φλερτάρουν με τις «φιλολαϊκές» προσεγγίσεις του δεξιού λαϊκισμού. Σε αυτό συνέβαλε βεβαίως και το γεγονός ότι η Κεντροδεξιά ήταν πάντοτε ανεπαρκής σε ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο.
Αυτό φάνηκε το τελευταίο διάστημα σε μία σειρά καίριων ζητημάτων, όπως την προσφυγική κρίση αλλά και την πορεία της παγκοσμιοποίησης, όπου η Κεντροδεξιά αδυνατούσε να βρει πειστικές απαντήσεις, στα καίρια ερωτήματα και τον προβληματισμό των πολιτών.
Αυτή η νίκη στην Ολλανδία, λοιπόν, ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία ενός δημοκρατικού μετώπου, που μπορεί να εναντιωθεί στον ακραίο εθνικισμό. Και αυτό μπορεί να διαδραματίσει ένα μεγάλο ρόλο. Να ηγηθεί σε μία παθούσα από τον άκρατο λαϊκισμό Ευρώπη, με ρεαλισμό, υπευθυνότητα αλλά πάνω από όλα με μετριοπάθεια.
Η επόμενη μέρα της επικράτησης Ρούτε πρέπει να βρει αρραγή την Κεντροδεξιά, σε μία προσπάθεια αναζήτησης πειστικών απαντήσεων, γύρω από τα καίρια ζητήματα που απομάκρυναν τους πολίτες από κοντά της. Το μέλλον της παγκοσμιοποίησης, την προσφυγική κρίση αλλά παράλληλα να βρει εκείνη τη χρυσή τομή που θα διασφαλίζει, τόσο την ασφάλεια όσο και την ελευθερία.
Μία σειρά κεντροδεξιών κινημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κληθούν το επόμενο διάστημα να δώσουν ένα σοβαρό τεστ αντοχής, μπροστά στον άκρατο λαϊκισμό της Δεξιάς.
Το αν θα καταφέρουν να γεφυρώσουν τη Δεξιά με το Κέντρο ή αν θα παρακολουθήσουν με απάθεια και αδυναμία την επέλαση του λαϊκισμού εντός της Ευρώπης, θα φανεί το επόμενο διάστημα. Το σίγουρο είναι πως η Κεντροδεξιά οφείλει να δώσει αυτή τη μάχη, αποφεύγοντας τη διολίσθηση σε υπερβολές και απλουστεύσεις που ικανοποιούν χαμηλότερα ένστικτα και απειλούν την κοινωνία. Αυτή τη μάχη οφείλει να την δώσει η Κεντροδεξιά και η στάση της θα καθορίσει τη πορεία ολόκληρης της Ευρώπης.
