Είναι κακή η σύνεση;

Όταν το πρωί της Τρίτης διαφάνηκε πως το ΑΚΕΛ πρόκειται να ψηφίσει την πρόταση νόμου που κατέθεσε ο ΔΗΣΥ ώστε ο εκάστοτε υπουργός παιδείας και όχι η βουλή να αποφασίζει για τις σχολικές επετείους και εγκυκλίους, άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις από τα υπόλοιπα κόμματα. Κατήγγειλαν ότι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ υποκύπτουν στους εκβιασμούς του Τ/κ ηγέτη, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι  κινητοποιήθηκαν εκείνες οι φωνές που καταγγέλλουν νυχθημερόν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ για συμπόρευση κάνοντας λόγο για γνωστό ΔΗΣΑΚΕΛ.

Η αλήθεια είναι πως το ΑΚΕΛ βάσει αρχών δεν ήθελε να ψηφίσει την εν λόγω πρόταση νόμου, καθώς σύμφωνα με το κόμμα, θα ενισχύεται η παρέμβαση της Εκκλησίας στην Παιδεία. Θεώρησε το κόμμα της Αριστεράς ωστόσο, πως το εθνικό συμφέρον προέχει σε αυτή την περίσταση και δε δίστασε να παραμερίσει τις όποιες διαφωνίες του και να  συναινέσει με το κυβερνών κόμμα, καθώς κάτι τέτοιο θα συμβάλλει στην άρση του αδιεξόδου.

Βάσει του άγραφου πολιτικού κώδικα που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα, το ΑΚΕΛ για κομματικούς λόγους, θα έπρεπε να εναντιωθεί στην πρόταση νόμου του ΔΗΣΥ παίζοντας το δικό του παιχνίδι ως αντιπολίτευση. Θα μπορούσε να  προτάξει τους λόγους αρχής που  το αποτρέπουν από το να ψηφίσει έναν νόμο που δίδει την ικανότητα στον Αρχιεπίσκοπο –όπως λέει- να παρεμβαίνει. Θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει να πυροβολεί τον ΔΗΣΥ για την αρχική αποχή του που «συνέτεινε στον τορπιλισμό των συνομιλιών».

Αυτό τον κώδικα, όπου δύο εκ διαμέτρου διαφορετικά κόμματα, δε μπορούν να βρουν τη χρυσή τομή, να παραμερίσουν ιδεολογικές διαφορές και διαφορές αρχής για το εθνικό συμφέρον –όπως κι αν το αντιλαμβάνονται- φαίνεται πως ακολουθούν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Αυτές που έκριναν σκόπιμο εξαιτίας της συναίνεσης του ΑΚΕΛ να ξεκινήσουν το αφήγημα του ΔΗΣΑΚΕΛ. Ένα αφήγημα που γνωρίζουν καλά πως φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τα δύο κόμματα. Ιδιαίτερα όταν αυτές γίνονται λίγο πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και ιδιαίτερα όταν αυτή προκαλεί πλήγμα και αμφισβήτηση στο ακροατήριο και των δύο.

Τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουν αναμφίβολα  ένα μεγάλο χάσμα. Τόσο στις θέσεις τους στο κυπριακό, όσο και σε κοινωνικοοικονομικά και ιδεολογικά ζητήματα. Το να μπορούν ωστόσο να συμβαδίσουν εκεί που κρίνουν ότι τίθεται το εθνικό συμφέρον του τόπου, θεωρείται πολιτικός πολιτισμός και πολιτική ωρίμανση.  Το πολιτικό μας σύστημα βρίθει παραδειγμάτων όπου τα στοιχεία της φαυλότητας και του λαϊκισμού οδήγησαν τον τόπο σε περιπέτειες. Όπου η κομματική επιβίωση και οι προσωπικές ατζέντες, έφεραν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας.

Η απαξίωση των πολιτών στο πολιτικό μας σύστημα κτυπάει εδώ και καιρό την πόρτα.  Έξι στους δέκα νέους σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε πρόσφατα το Κυπριακό Ινστιτούτο Στατιστικολόγων, είναι έτοιμοι να γυρίσουν την πλάτη τους στο πολιτικό σύστημα και να μη ψηφίσουν στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Αυτό είναι αποτέλεσμα της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος αλλά και της αντίληψης πως τα κόμματα ενεργούν βάσει δικών τους καθαρά σκοπιμοτήτων. Δεν είναι καιρός να ανατραπεί αυτό το στερεότυπο με συνεργασίες και πολιτική σύνεση;