Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ήταν το 1993, όταν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου σε μία έκφανση περισσότερο λαϊκισμού παρά ουσίας αποφάσισαν να υιοθετήσουν και να ακολουθήσουν την αμυντική σύζευξη. Με τη διακήρυξη του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, η Ελλάδα δεσμευόταν να θεωρεί αιτία πολέμου οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν για ένα διάστημα ασκήσεις της εθνικής φρουράς με τη συμμετοχή της ελληνικής αεροπορίας, ενώ η μέθη της εθνικής περηφάνιας οδήγησε λίγο αργότερα στη ρητορική της πυραυλολογίας και της αγοράς του αντιπυραυλικού συστήματος S300.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος, θα κρίνουν την κίνηση του Γλαύκου Κληρίδη, ωστόσο για πολλούς πολιτικούς μελετητές θεωρείται μάλλον το μελανό σημείο στην πολιτική πορεία του κατά τα άλλα ρεαλιστή πολιτικού.
Η εγκατάλειψη του ενιαίου αμυντικού δόγματος, στη συνέχεια θεωρήθηκε για πολλούς ως η απαρχή μίας νέας εποχής πιο ρεαλιστικής και πιο ισορροπημένης στο κυπριακό. Ήταν όμως έτσι;
Σήμερα 24 χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ και υποψήφιος για την προεδρία Νικόλας Παπαδόπουλος, τη νέα στρατηγική του στο κυπριακό. Μία στρατηγική για την οποία μας προϊδέαζε εδώ και καιρό. Αν εξαιρέσουμε πως οι μισές σελίδες της στρατηγικής αναφέρονταν στους «κακούς» χειρισμούς Αναστασιάδη, αίσθηση προκάλεσε η πρότασή του. Θα προκαλέσουμε με κάποιον τρόπο κόστος στην Τουρκία θα αναβαθμίσουμε την Εθνική Φρουρά και θα επανεπενδύσουμε όπως είπε στην Άμυνα της Κύπρου. Το πώς ο κατά τα άλλα αλλοπρόσαλλος Ερντογάν, ο οποίος τα βάζει με την Ε.Ε, την ισχυρή γερμανική οικονομία αλλά παράλληλα ανοίγει το κεφάλαιο των s400 θα φοβηθεί την άμυνα και τον εξοπλισμό της Κύπρου, ακόμα δεν καταφέραμε να το αντιληφθούμε, ούτε και ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος να μας δώσει μία σαφή απάντηση.
Λίγες μέρες αργότερα, μετά από τη δημοσιοποίηση της νέας στρατηγικής του Νικόλα Παπαδόπουλου, που χλεύαζαν οι κυβερνώντες, ελληνικά f16 διέσχισαν τους αιθέρες μας πανηγυρίζοντας για την κυπριακή ανεξαρτησία. Εμποτισμένος από εθνική υπερηφάνεια ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, που λίγους μήνες προηγουμένως έδινε κατά τα άλλα μάχη για την κατάργηση των εγγυήσεων, αναφέρθηκε στη συνεργασία με την Ελλάδα, σημειώνοντας ότι «αυτή δημιουργεί τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις ώστε να διαπραγματευόμαστε από θέση ισχύος, αλλά και να είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε τις όποιες επιθετικές ενέργειες».
Θα μπορούσαμε να δούμε σκωπτικά ίσως και με θυμηδία τον λαϊκισμό που εμποτίζει τους πολιτικούς μας ταγούς. Αν αυτές οι κινήσεις βέβαια, δεν ήταν επιζήμιες τόσο για τον τόπο μας όσο και για το μέλλον του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Η προεκλογική περίοδος έχει μπει για τα καλά και καταδεικνύει, πως το πολιτικό σύστημα, δε διακατέχεται μόνο από πολιτική αφέλεια, αλλά και από επικινδυνότητα. Και δυστυχώς σε αυτή την επικίνδυνη αφέλεια, φαίνεται να προστίθενται κάθε μέρα και περισσότερα πολιτικά πρόσωπα.
