Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η επανάσταση του Εμανουέλ Μακρόν, δεν αποτελεί απλώς ένα εξαιρετικά καλογραμμένο κείμενο, αλλά το μέσο με το οποίο ο τότε υποψήφιος για την προεδρία και νυν Πρόεδρος της Γαλλίας επιχειρεί να συστηθεί στους πολίτες της Γαλλίας και να διεκδικήσει την ψήφο τους.
Σε μία κοινωνία που ισορροπεί ανάμεσα στην εικόνα και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ο μόλις 40 ετών Εμανουέλ Μακρόν παίρνει το ρίσκο και επιστρέφει στην ελλόγιμη γαλλική κοινωνία παρουσιάζοντας σε βιβλίο όλα αυτά που τον έκαναν ό,τι είναι σήμερα και το όραμά του για τη νέα Γαλλία. Η οικογένεια, ο έρωτας και οι σπουδές.
Η μικροαστή οικογένειά του που προόδευσε μέσα από τη γνώση και την παιδεία. Μία οικογένεια στην οποία οφείλει την αγάπη του για τη γνώση, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, αλλά και στη σκληρή δουλειά. Στοιχεία σημαντικά για έναν πολιτικό που έχει όραμα και είναι έτοιμος να ηγηθεί μιας δημοκρατικής επανάστασης. Στόχος της επανάστασης μία Γαλλία που θα εξέλθει από τον βάλτο στον οποίο βρίσκεται και θα ξεπεράσει επιτέλους τη διαχρονική διαίρεση της κοινωνίας μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς.
Σε αυτό το βιβλίο διαφαίνεται πως είναι έτοιμος να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Χωρίς να αποδομήσει πλήρως ό,τι έχει πετύχει η Δεξιά ή η Αριστερά αλλά αξιοποιώντας τα θετικά και της μιας ιδεολογικής προσέγγισης και της άλλης. Ένα πάντρεμα μακριά από αγκυλώσεις που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το παλιό σύστημα έδωσε ό,τι είχε να δώσει και πλέον είναι η στιγμή για μεγάλες μεταρρυθμίσεις και βαθιές τομές στο κράτος. Η μεγαλειώδης και για πολλούς αναπάντεχη νίκη του στις εκλογές έδειξαν ότι ανέγνωσε τελικά σωστά τα προβλήματα της Γαλλίας.
Και κάπου εδώ επιστρέφουμε στο περιβάλλον της Κύπρου. Οι προεδρικές εκλογές, μετά την τραγωδία του 2013, μπορούσαν να αποτελέσουν την αφορμή για τη νέα αρχή στο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, σε αυτό τον προεκλογικό, όχι μόνο κανείς δεν ανέγνωσε σωστά τα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να τα ερμηνεύσει. Εκτός από όμορφες σέλφι στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης και τις γενναιόδωρες παραχωρήσεις δεν έχουμε δει μία ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση που θέτει τις βάσεις για τη νέα Κύπρο.
Ο Νίκος Αναστασιάδης πιστώνεται για το ότι οδήγησε τη χώρα από τη χρεοκοπία στη σταθερότητα, ενώ τόλμησε να δρομολογήσει μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Το μεγάλο ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι ως ηγέτης δεν βρέθηκε ένα βήμα μπροστά για να μπορεί να ηγηθεί του μέλλοντος. Προτίμησε να περιοριστεί στο τι έκανε παρά στο τι θα υλοποιήσει τη νέα πενταετία. Με συνταγές του ’60, επέλεξε να γυρίζει συλλόγους εθνικόφρονα σωματεία και πανηγύρια εξαγγέλλοντας έργα, επιδόματα και πολλά δώρα.
Ο Σταύρος Μαλάς, από την άλλη, ξεκαθάρισε πως δεν θα μπει σε πλειοδοσία ανέφικτων εξαγγελιών, καθώς το κράτος δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να μοιράζει υποσχέσεις. Κάτι που του προσέδωσε σίγουρα σοβαρότητα αλλά πάλι, δεν μας έδωσε μία σαφή απάντηση για το πώς θα λύσει τα καίρια ζητήματα της κοινωνίας, αλλά και της οικονομίας.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του Νικόλα Παπαδόπουλου. Ο ΔΗΚΟϊκός πρόεδρος θα μπορούσε τόσο λόγω της ηλικίας του όσο και της κεντρώας προέλευσής του να ακολουθήσει τη δυναμική του Μακρόν. Αν επέλεγε βέβαια τον δρόμο της μετριοπάθειας. Όχι του λαϊκισμού και της πλήρους ρήξης.
Μέχρι τώρα οπαδοί και πολέμιοί του τον πίστωναν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα σε ό,τι αφορά την οικονομία. Το απέδειξε άλλωστε κατά τη μνημονιακή περίοδο και θα μπορούσε το πρόγραμμά του για την οικονομία να του δώσει μεγάλη δυναμική για την εκλογή του.
Δυστυχώς, οι δηλώσεις του ότι θα διπλασιάσει τις συντάξεις ότι θα γυρίσει την οικονομία στα γερά θεμέλια που είχε επί Τάσσου αλλά κυρίως η περίεργη πρόταση για τους Αξιόγραφους, δεν μπορούν να μας πείσουν, ότι έχει πλάνο και όραμα. Θυμίζουν άλλες εποχές που οι συνδιαλλαγές και οι λαϊκίστικες υποσχέσεις μας οδήγησαν στη μεγαλύτερη παρακμή μας ως κοινωνία. Και πλέον η κοινωνία μετά το κούρεμα, αυτές ακριβώς τις νοοτροπίες θέλει να αφήσει για πάντα πίσω της. Όχι να τις επαναφέρει.
