Το μεγάλο μας τσίρκο

«Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω».

Όταν την 11η Φεβρουαρίου η πλειοψηφία της βουλής ψήφιζε την τροπολογία του ΕΛΑΜ για το ενωτικό δημοψήφισμα, σίγουρα δεν ανέμενε τις πολιτικές προεκτάσεις που θα λάμβανε το όλο ζήτημα. Και αυτό φάνηκε γιατί κατά το Εθνικό Συμβούλιο που ακολούθησε, όλοι έσπευσαν να υπογραμμίσουν τη στήριξή τους στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία –ασχέτως αν κάποιοι επίσημα την έχουν αποκηρύξει– και να απορρίψουν ότι η κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία ονειρεύεται την πολιτική της ένωσης. Άλλωστε και στα πολιτικά πηγαδάκια ήταν πολλοί που παραδέχτηκαν πως δεν ανέμεναν τις προεκτάσεις ενός τόσο «ασήμαντου» ζητήματος.

Δεν γνώριζαν, λένε, τις πολιτικές προεκτάσεις και το αντιλαμβανόμαστε. Δεν όφειλαν να γνωρίζουν τι θα επακολουθούσε εν μέσω συνομιλιών με αυτή τους τη στάση; Δεν υπάρχει κανένας που να αμφιβάλλει πως ο Μουσταφά Ακιντζί εκμεταλλεύτηκε πλήρως την απόφαση της βουλής για δικές του κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες. Ωστόσο, αναμέναμε από ένα νομοθετικό σώμα, στο οποίο βρίσκονται οι ικανότεροι και καταλληλότεροι εκπρόσωποι της κυπριακής κοινωνίας, να έχουν καλύτερα πολιτικά αντανακλαστικά του τι πρόκειται να ακολουθήσει των πράξεών τους.

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, ωστόσο, είναι πως τα πολιτικά αντανακλαστικά και το στρατηγικό βάθος αποτελούν ψιλά γράμματα σε μία βουλή που χάνει ολοένα και περισσότερο την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά της.

Πέρασε ένας και πλέον μήνας από την απόφαση της βουλής και αντί να γίνει η κατάλληλη αυτοκριτική, ολόκληρη η βουλή χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, εξαπολύοντας εκατέρωθεν κατηγορίες για προδότες και απορριπτικούς.

Αναμόχλευση δηλαδή της περιρρέουσας ατμόσφαιρας του 2004, που κατάφερε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές και πληγές στην κυπριακή κοινωνία.

Η κατάσταση, ωστόσο, τώρα φαίνεται να γίνεται ολοένα και χειρότερη. Όταν μέλη της βουλής ασχημονούν, βρίζουν και χαρακτηρίζουν αλλήλους μειοδότες, Εφιάλτες και προσκυνητές, μπορούμε να αναμένουμε πως θα έχουν το κατάλληλο πολιτικό βάθος;

Σίγουρα όχι. Αναμένουμε τουλάχιστον, όλα αυτά να μη συμβαίνουν στον ναό της δημοκρατίας. Τη στιγμή που βουλευτές ασκούν ρητορική μίσους από τα έδρανα, που χειροδικούν εντός της Ολομέλειας, οι κανονισμοί της βουλής οφείλουν να είναι αμείλικτοι και να τιμωρούν του θύτες. Αναμέναμε από τη βουλή να είχε τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας ούτως ώστε οι τραμπούκοι να αποκλείονται αμέσως από τα έδρανα των παρατηρητών.

Δεχτήκαμε πολλάκις την άγνοιά τους, την πολιτική αφέλεια που τους διακατέχει, τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους χάριν εντυπώσεων. Ανεχτήκαμε να καταψηφίζουν νομοσχέδια και στη συνέχεια να τα υπερψηφίζουν πανηγυρικά αντιλαμβανόμενοι την πατάτα τους.

Όλες αυτές οι καταστάσεις μας έφεραν στον γκρεμό αλλά καταφέραμε να ορθοποδήσουμε. Άλλο η αγνοία, ωστόσο, και άλλο ο πολιτικός αμοραλισμός που φτάνει στα όρια του τραμπουκισμού.

Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο μπορεί να επανέλθει. Το πιο θλιβερό στην όλη υπόθεση, είναι πως η βουλή η οποία έχουμε, αντικατοπτρίζει δυστυχώς την ίδια μας την κοινωνία. Όταν πολίτες ασχημονούν, γιουχαΐζουν, προπηλακίζουν βουλευτές για τις θέσεις τους, τότε το επίπεδο της κοινωνίας μας βρίσκεται σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από όσο αναμέναμε.

Το μεγάλο μας τσίρκο συνεπώς. Ένας φαύλος κύκλος όπου ο φανατισμός επικρατεί και με κάθε ευκαιρία κοινωνία και πολιτεία είναι έτοιμοι είτε να παραδώσουν πατριωτικές κορώνες, είτε να προπηλακίσουν πρόσωπα για τις θέσεις τους κατατάσσοντάς τους στους μειοδότες.

Ας ελπίσουμε, πως τα όσα συνέβησαν στη βουλή την περασμένη Παρασκευή θα αποτελέσουν μάθημα. Πρώτα και κύρια σε όλους εμάς. Για το τι ψηφίζουμε. Και κυρίως για ό,τι δεν ψηφίζουμε.