ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Φταίνε η Αθήνα και η Άγκυρα, όχι όμως οι Κύπριοι;

Το τελευταίο διάστημα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, κάποιοι κύκλοι της ντόπιας ιθύνουσας τάξης, μας «σερβίρουν» την γνωστή θεωρία. «Στο Κυπριακό όλα πάνε καλά. Παρά τα μικρά ατυχήματα, οι συνομιλίες οδεύουν προς την κατεύθυνση της λύσης. Για πρώτη φορά οι δυο πλευρές συζητούν ουσιαστικές πτυχές του ζητήματος. Ωστόσο, οι μεγάλες δυνάμεις επεμβαίνουν στην διαδικασία και δυσχεραίνουν την λύση». Αυτό είναι εν ολίγοις το χαρακτηριστικό μήνυμα που λαμβάνουμε δια μέσου της πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης.

Στην δική μας πλευρά της Πράσινης Γραμμής, έχουμε δυο «κακούς εξωτερικούς εχθρούς»: Την Αθήνα και την Άγκυρα. Στην Αθήνα, έχουμε τον Πάνο Καμμένο και τον Νίκο Κοτζιά που καιροφυλαχτούν για να τινάξουν στον αέρα τις συνομιλίες. Στην δε, Άγκυρα έχουμε τον «κακό Σουλτάνο», ο οποίος μέρα-νύχτα ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα όσα διαδραματίζονται στο Κυπριακό, παραμελώντας μια σειρά σημαντικών ζητημάτων, ένα πραξικόπημα που στρεφόταν κατά της νόμιμης κυβέρνησης του τόπου, μια οικονομία που οδηγείται στα βράχια και ένα εύφλεκτο κοινωνικό-ταξικό υλικό στο εσωτερικό της χώρας. Ο «κακός Σουλτάνος» λοιπόν, δεν επιθυμεί την λύση του Κυπριακού. Έχει άλλους στόχους και για αυτό δεν συμβάλλει στην λύση.

Από την παραπάνω άκρως προβληματική ανάγνωση λοιπόν, προκύπτουν μια σειρά σημαντικών ερωτημάτων. Πρώτον, που ήταν η Λευκωσία τόσο καιρό όταν τα σημεία-κλειδιά στον κυβερνητικό μηχανισμό και στα ελληνοτουρκικά στην Αθήνα πέρασαν στα χέρια ατόμων που επιδίδονται στην εθνικιστική και λαϊκίστικη ρητορική; Τόσο καιρό οι συγκεκριμένοι κύκλοι είχαν «φιλειρηνικές» διαθέσεις και σήμερα ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν στάσεις; Αλήθεια, το μοναδικό πρόβλημα στα ελληνοτουρκικά είναι ο κάθε Καμμένος ή Κοτζιάς, ή η εθνικιστική ρητορική που είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA του ελληνικού κράτους; Δεύτερον, τόσο καιρό, από την περίοδο της εκλογής του Μουσταφά Ακιντζί μέχρι την Γενεύη, για πολλούς στην Λευκωσία, ο «Σουλτάνος» ήταν ο παράγοντας που κρατούσε στο μανίκι όλους τους άσσους που θα οδηγούσαν ως δια μαγείας σε λύση του Κυπριακού. Θυμάμαι ότι στην Γενεύη, μια συνάδελφος, σε μια κρίσιμη στιγμή, μου επισήμανε χαρακτηριστικά ότι «ο Σουλτάνος θα εμφανιστεί ξαφνικά και θα ανοίξει τον δρόμο της λύσης». Πως γίνεται μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν να μετεξελίσσεται από τον «μάγο με τον άσσο στο μανίκι» στον «κακό Σουλτάνο» του παραμυθιού που ονομάζεται Κυπριακό;

Για να θέσουμε εκ νέου το ερώτημα που υπογραμμίσαμε σε προηγούμενο άρθρο γνώμης: Τελικά τις πταίει; Οι κακοί «ξένοι» ή το μεγάλο ιδεολογικό, πολιτικό και διπλωματικό αδιέξοδο αυτού του τόπου; Άραγε για τις νέες περιπέτειες του τόπου δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη η ε/κ ηγεσία που στήριξε την στρατηγική της στο Κυπριακό σε φλούδες ελπίδες, σε «άκυρα» χαρτιά (βλπ. Περίπτωση Νούλαντ) και σε ψευτομάγκικες προθέσεις (βλπ. Περίπτωση ΑΟΖ); Αυτή δεν ήταν η ηγεσία που παρουσίαζε τον Μουσταφά Ακιντζί ως «τον μεγαλύτερο ειρηνοποιό των τελευταίων χρόνων»; Δεν ήπιαμε ζιβανίες στην υγεία του κ. Ακιντζί; Δεν τρέξαμε σε θεατρικές παραστάσεις;

Τι έχει να πει δε κανείς για την ηγεσία του κ. Ακιντζί; Πως φτάσαμε από τον «φίλο μου τον Νίκο» σε ατάκες που θυμίζουν την περίοδο του Ντερβίς Έρογλου; Γιατί τόσο καιρό αυτή η ηγεσία δεν ξεκαθάριζε ότι υπάρχουν προβλήματα σε σημαντικά πεδία όπως αυτό της πολιτικής ισότητας; Για ποιο λόγο διασκεδάσαμε τις εντυπώσεις εκπέμποντας το ψεύτικο μήνυμα ότι η λύση έρχεται εντός των πρώτων μηνών του 2017; Επίσης, για ποιο λόγο δεν ορθώθηκε το ανάστημα της τ/κ πλευράς στην Τουρκία σε ουσιαστικά ζητήματα; Τι είχε να χάσει ο κ. Ακιντζί;

Έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε να χαθούμε μέσα σε μια θύελλα ερωτημάτων. Για αυτό τον λόγο, συνοψίζω τον προβληματισμό μου: Οι ξένοι παράγοντες (Ελλάδα, Τουρκία κ.ο.κ.) φέρουν το δικό τους μερίδιο στο θέατρο του παραλόγου που ονομάζεται Κυπριακό. Ωστόσο αυτή η πραγματικότητα δεν πρέπει να μας οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι «η μικρή και η αδύνατη Κύπρος παρασέρνεται πίσω από τους γίγαντες». Σε αυτό το παραμύθι πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι Κύπριοι. Ο κάθε Κύπριος που συμβάλλει στην διαιώνιση του σάπιου, εγχώριου πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής φέρει δραματικές ευθύνες για αυτού του είδους το ξέπεσμα. Η Δεξιά παράταξη θα έπρεπε να αισθάνεται ντροπή και αποτροπιασμό απέναντι στο φαινόμενο της απομάκρυνσης από τις αρχές του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού(βλπ. Υπόθεση ενωτικού δημοψηφίσματος). Η δε Αριστερά θα έπρεπε μια ώρα αρχύτερα να κλείσει τους λογαριασμούς της με τον δικό της «Τιτανικό» που ακούει στο όνομα ΑΚΕΛ και Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα. Δυστυχώς την στιγμή που βυθίζεται το καράβι και εξανεμίζονται οι ελπίδες για λύση, για κάποιους στην Λευκωσία το πολιτικό κατεστημένο και τα οικονομικά συμφέροντα έχουν αντικαταστήσει προ πολλού την κάθε πίστη και την κάθε ιδεολογία.

X