Στον τίτλο του εν λόγω άρθρου το όνομα του ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας (Ακιντζί με ένα κ) έχει γραφτεί λάθος για έναν συγκεκριμένο λόγο.
Σήμερα, λίγο μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα, κάποια άτομα, τα οποία επιμένουν να γράφουν λανθασμένα το όνομα του Μουσταφά Ακιντζί και τα οποία αγνοούν εντελώς τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής, επιλέγουν να επιρρίψουν όλες τις ευθύνες για το αδιέξοδο στο Κυπριακό στον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Στα εγχώρια μέσα, το τελευταίο διάστημα διαβάζουμε αναλύσεις που «δαιμονοποιούν» τον ηγέτη της δεύτερης μεγαλύτερης κοινότητας του νησιού. Με λίγα λόγια, το σκεπτικό αυτού του είδους των αναλύσεων έχει ως εξής: Ο Μουσταφά Ακιντζί αρχικά ήταν ένας «καλός» συμπαίχτης στο Κυπριακό με τον οποίο η ελληνοκυπριακή πλευρά μπορούσε να εξασφαλίσει την επανένωση του νησιού και την λύση του Κυπριακού.
Ωστόσο, σταδιακά, ο κ. Ακιντζί άλλαξε γραμμή, μετατράπηκε σε ένα είδος «δορυφόρου» της Άγκυρας και τελικά δεν διαδραμάτισε κανέναν ουσιαστικό ρόλο για την λύση του Προβλήματος. Ως ένα βαθμό η εν λόγω ανάλυση ήταν αναμενόμενη από τους εθνικιστικούς κύκλους αυτού του τόπου. Οι λεγόμενες κεντρώες δυνάμεις και η εθνικιστική παράταξη ανέκαθεν έβαλλε κατά της τ/κ πλευράς κατηγορώντας την ότι εξυπηρετεί χωρίς καμία αμφισβήτηση τα συμφέροντα της Τουρκίας με τυφλή εμπιστοσύνη. Ωστόσο, αυτό που μας προκαλεί έκπληξη είναι η στάση των λεγόμενων υποστηρικτών της λύσης.
Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι «χειροκροτούσαν» τον κ. Ακιντζί και οι οποίοι εξέφραζαν μεγάλο ενθουσιασμό για τις ζιβανίες και τις κοινωνικού περιεχομένου συναντήσεις των δυο ηγετών, σήμερα αλλάζουν στάση και κατηγορούν την τ/κ πλευρά και τον ηγέτη της. Για να μην παρεξηγηθούμε τονίζω τα εξής: Τα λάθη του κ. Ακιντζί σε αυτή την διαδικασία υπήρξαν πολλά και θα κριθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος. Στο πεδίο της διπλωματίας η ηγεσία του κ. Ακιντζί έπραξε μια σειρά λαθών, η ανάλυση των οποίων ξεπερνά τα στενά όρια αυτού του άρθρου.
Επίσης, αδικαιολόγητα λάθη και μεγάλες ελλείψεις υπήρξαν και στα πεδία της πολιτικής και της επικοινωνίας. Ο κ. Ακιντζί δεν κατάφερε να μεταφέρει και να επεξηγήσει τις θέσεις του με αποτελεσματικό τρόπο στην κοινότητά του. Πέρα από τα λάθη του κ. Ακιντζί (παρόμοια με αυτά της ε/κ πλευράς) υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, το οποίο πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Η πολιτική γραμμή του κ. Ακιντζί ήταν εξαρχής γνωστή σε όλους.
Πριν από λίγες δεκαετίες, ο κ. Ακιντζί ήταν ο πολιτικός που παραμέρισε τον ρόλο των ριζοσπαστικών δυνάμεων της τ/κ Αριστεράς και προχώρησε στην επιβολή μιας «κεντρώας» πολιτικής γραμμής σε μια μερίδα των προοδευτικών δυνάμεων της τ/κ κοινότητας. Επίσης, γνωστές είναι και οι θέσεις του κ. Ακιντζί αμέσως μετά την εκλογή του. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τα μηνύματα που εξέπεμψε ο ίδιος μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά την ιστορική ομιλία του στην πλατεία Ινονού, στα πλαίσια μιας συνέντευξης που παραχώρησε σε ένα φιλοκυβερνητικό μέσο της Τουρκίας.
Ο τ/κ ηγέτης στην εν λόγω συνέντευξη είχε ξεκαθαρίσει ότι λύση δίχως εγγυήσεις δεν επρόκειτο να υπάρξει. Παράλληλα, εκείνη την περίοδο, έστελνε μηνύματα συνεργασίας στην Άγκυρα και επέλεγε ως στενό συνεργάτη του στο Κυπριακό τον Οζντίλ Ναμί, οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στο ναυάγιο της περιόδου 2008-2010. Με λίγα λόγια, οι πολιτικές θέσεις και η στρατηγική του κ. Ακιντζί ήταν γνωστές σε όλους εξ' αρχής.
Σήμερα κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να δηλώνει ότι δεν γνώριζε από την αρχή της διαδικασίας τις αληθινές του προθέσεις. Επίσης, η θεωρία «ο κ. Ακιντζί μετατράπηκε σε δορυφόρο της Άγκυρας» χάνει το νόημα της αν αναλογιστούμε ότι εξ' αρχής οι θέσεις του στο Κυπριακό γειτνίαζαν με αυτές της τουρκικής πλευράς. Εφόσον λοιπόν, δεν φέρουν απολύτως κανένα νόημα οι πρόσφατες αναλύσεις της ε/κ πλευράς που έχουν στο επίκεντρο τους στον κ. Ακιντζί παραμένει να απαντηθεί ένα σημαντικό ερώτημα: Τι είδους συμφέροντα εξυπηρετούν οι αναλύσεις που βάλλουν κατά του κ. Ακιντζί; Εκτός από την εσωτερική κατανάλωση που αλλού στοχεύουν τέτοιου είδους αναλύσεις; Την ίδια στιγμή προκύπτει το ερώτημα: Πως προχωράμε τώρα που «κατανοήσαμε» ότι ο κ. Ακιντζί δεν είναι το «καλό παιδί» της ε/κ πλευράς; Επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες στην πλάτη του και κλείνουμε το κεφάλαιο της ομοσπονδιακής λύσης; Ή συνεχίζουμε την προσπάθεια παρά τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν προκύψει και παρά το χάσμα που χωρίζει τις δυο πλευρές; Πιστεύω ότι πρωτίστως καλούνται να απαντήσουν στο προαναφερόμενα ερώτημα οι φιλελεύθερες και Αριστερές δυνάμεις του τόπου (αν και εφόσον και υπάρχουν στην πραγματικότητα).
Από την σκοπιά του μέσου φιλελεύθερου ψηφοφόρου η απάντηση είναι απλή: Συνεχίζουμε την προσπάθεια στηρίζοντας όλες μας τις ελπίδες στον ξένο παράγοντα. Από την σκοπιά του μαρξιστή δε, το ερώτημα και η απάντησή του είναι κάπως πιο περίπλοκη. Χρειαζόμαστε ριζική αναθεώρηση της ομοσπονδιακής λύσης, από την σκοπιά του εργάτη, από την σκοπιά της κοινής πατρίδας. Καλούμαστε μια ώρα αρχύτερα να επικεντρωθούμε στις «τρύπες» της λύσης (ταξικές ανισότητες που δεν αναγνωρίζουν συρματοπλέγματα, ο παράγοντας του ιμπεριαλισμού, η σωστή ανάλυση της άλλης πλευράς).
Παράλληλα, αναδύεται η επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε στην δημιουργία νέων οδών επικοινωνίας (λαϊκών και όχι διπλωματικών) και νέων μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Σε κάθε περίπτωση ο κ. Ακιντζί δεν είναι αυτός που φέρει την αποκλειστική ευθύνη του αδιεξόδου.
Στην απόδοση ευθυνών δεν μπορεί να παραβλέπουμε ούτε τους φιλελεύθερους παράγοντες, ούτε τους παράγοντες του υπαρκτού μαρξισμού-Αριστεράς αυτού του τόπου και την αδράνεια που επέδειξαν. Τα λάθη του κ. Ακιντζί μπορεί να είναι πολλά, ωστόσο πολλά και αδικαιολόγητα είναι και τα δικά μας λάθη.
