«Η Τουρκία με την πειρατική συμπεριφορά της ανεβάζει τους τόνους στην κυπριακή ΑΟΖ». «Η Τουρκία βάλλει κατά της Ελλάδας για να εξασφαλίσει πολιτικά κέρδη στο εσωτερικό». «Παρουσιάζοντας την στρατιωτική ισχύ και την επιθετικότητα της σε πολλά μέτωπα, η Τουρκία στοχεύει σε διπλωματικά και πολιτικά κέρδη σε πολλά πεδία». «Η Τουρκία δεν κρύβει τις επεκτατικές βλέψεις της». Στο Κυπριακό, Τουρκία και τουρκοκυπριακή κοινότητα ταυτίζουν με συνομοσπονδία την ομοσπονδιακή λύση».
Όλες οι προαναφερόμενες εκτιμήσεις, οι οποίες απασχολούν το τελευταίο διάστημα την ελληνική και την κυπριακή κοινή γνώμη, φέρουν δόσεις αλήθειας. Τα λάθη της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή είναι ένα ζήτημα που ξεπερνά τα «στενά όρια» του συγκεκριμένου άρθρου γνώμης. Πιστεύω ότι η τοποθέτηση του καλού φίλου και αναλυτή Φεχίμ Τάστεκιν ότι «η Τουρκία μετατρέποντας τις γειτονικές χώρες σε μια νέα εκδοχή του Αφγανιστάν μετατρέπεται σε ένα νέο Πακιστάν», λέει πολλά και προϊδεάζει τον αναγνώστη για το συμπέρασμα, στο οποίο στοχεύουμε να καταλήξουμε.
Αφήνοντας πίσω μας τα λάθη της Τουρκίας σε πολλά πεδία, για να επανέλθουμε σε αυτά μελλοντικά, στο συγκεκριμένο άρθρο γνώμης εστιάζουμε σε μια σειρά λαθών που χαρακτηρίζουν την γραμμή της ελληνοκυπριακής πλευράς στο Κυπριακό και στην ΑΟΖ. Στα πλαίσια της αυτοκριτικής, πιστεύω ότι η εστίαση στα συγκεκριμένα λάθη υπό την σκιά των τελευταίων εξελίξεων, μας βοηθά να κατανοήσουμε πολλές πτυχές των τελευταίων εξελίξεων που ξεφεύγουν της προσοχής μας.
Συνοψίζοντας, τα «δικά μας» λάθη έχουν ως εξής:
• Η ψευδαίσθηση ότι η απόρριψη του Σχεδίου Αννάν δεν θα είχε κοινωνικοπολιτικό και διπλωματικό αντίκτυπο: Τα όσα συμβαίνουν την τελευταία δεκαπενταετία στην άλλη πλευρά της Πράσινης Γραμμής μιλούν από μόνα τους. Η πληθυσμιακή σύνθεση της τ/κ κοινότητας αλλάζει με γοργούς ρυθμούς την στιγμή που οι κοινωνικές και οικονομικές δομές της τ/κ πλευράς τίθενται, η μια μετά την άλλη, υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.
• Η ψευδαίσθηση της μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ομοσπονδία: Σε αντίθεση με την ε/κ πλευρά, η τ/κ πλευρά εξακολουθεί να ερμηνεύει ουσιαστικές πτυχές του Κυπριακού με πολύ διαφορετικό τρόπο. Η τ/κ πλευρά δεν στοχεύει στην επανένταξη της στο κυπριακό κράτος. Επιδιώκει την συνεργασία της «ΤΔΒΚ» με το ε/κ κράτος, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία, υπό μια νέα σκέπη. Στην πραγματικότητα, η τ/κ πλευρά στοχεύει στην διαιώνιση του ελέγχου της στο βόρειο κομμάτι του νησιού, διατηρώντας την αυτονομία της σε πολλά πεδία.
• Η ψευδαίσθηση ότι ο διεθνής παράγοντας είναι στο πλευρό μας και έτοιμος να πιέσει την Τουρκία: Ο παράγοντας του ιμπεριαλιασμού τρέχει πίσω από τα δικά του, ιδιαίτερα συμφέροντα εδώ και αιώνες. Ο Μαρξ και Ένγκελς, ο Λένιν, η Λούξεμπουργκ και η μαρξιστική βιβλιογραφία έχουν εξαντλήσει το θέμα. Σε αυτό το σημείο επισημαίνουμε απλώς ότι η Τουρκία, από την περίοδο της Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα εξακολουθεί να διαδραματίζει ρόλο-κλειδί στην ιμπεριαλιστική αντίθεση-αντιπαράθεση της περιοχής μας. Για αυτό τον λόγο δεν είναι δυνατόν να αναμένουμε από τις Μεγάλες Δυνάμεις την τελική ρήξη στις σχέσεις του με την Τουρκία.
• «Να απομονώσουμε διπλωματικά την Τουρκία!» Πως; Είναι δυνατόν να μιλάμε για το ενδεχόμενο της απομόνωση της, την στιγμή που μεγάλα οικονομικά, καπιταλιστικά συμφέροντα ενώνουν την Δύση και τις Μεγάλες Δυνάμεις με την γειτονική χώρα;
• «Να χρησιμοποιήσουμε τα γκάζια για να πιέσουμε-εκβιάσουμε την Τουρκία;» Πως; Η στρατιωτική ισχύ δεν είναι ο παράγοντας που θα δώσει τελικά την λύση σε πολλά προβλήματα όταν τεθεί ζήτημα ινατιού ή αντιπαράθεσης; Σε αυτό το πεδίο, σε τελική ανάλυση, η Τουρκία δεν ελέγχει τις ισορροπίες;
• «Στην ΑΟΖ οι Μεγάλες Δυνάμεις είναι στο πλευρό μας και η Τουρκία απλώς επιχειρεί να εντυπωσιάσει και να εκβιάσει». Νομίζω ότι οι τελευταίες εξελίξεις μιλούν από μόνες τους. Η στρατιωτική ισχύ για μια ακόμη φορά κάνει τα «θαύματα» της.
• «Οι Τουρκοκύπριοι, μια μειονότητα της Κύπρου, ζητούν αδικαιολόγητα πράγματα!» Οι Τουρκοκύπριοι ούτε μειονότητα είναι, ούτε θα ήταν δυνατόν να επιβληθεί στους ίδιους παραμέτρους και συνθήκες μειονότητας. Ανεξάρτητα από την πληθυσμιακή αναλογία του νησιού, με βάση την εμπειρία της περιόδου 1955-1963, οι Τουρκοκύπριοι διεκδικούν πολιτική ισότητα, αυτονομία και πλειοψηφία γης και πληθυσμού στο βόρειο κομμάτι του νησιού.
• «Η εσωτερική πολιτική ατζέντα φέρει μεγαλύτερη σημασία από τις διαπραγματεύσεις και το Κυπριακό». Το ναυάγιο του Κραν Μοντάνα σε συνάρτηση με την προεκλογική περίοδο και τις εξελίξεις στην ΑΟΖ έδειξαν ότι το Κυπριακό εξακολουθεί να αποτελεί την «πεμπτουσία» του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου αυτού του τόπου.
Υπό το φως των προαναφερόμενων προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο έχουμε ήδη θέσει στα πλαίσια προηγούμενων άρθρων μας.
Πως αντιμετωπίζουμε την άλλη πλευρά, υπό το φως των «πικρών» πραγματικοτήτων της Κύπρου και του Κυπριακού; Υπάρχουν δυο είδους απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Για την ακροδεξιά και εθνικιστική παράταξη η λύση είναι «απλή»: Τα όπλα θα δώσουν τις λύσεις.
Προσωπικά δεν πρόκειται να επεκταθώ επί του θέματος. Αυτό που μου αφορά είναι η ειρηνική, προς συμφέρον όλων των λαών και εργατικών τάξεων, διέξοδο στο Κυπριακό. Υπό το φως τω προαναφερόμενων, για αυτή την χρυσή τομή, θεωρώ ότι η ε/κ πλευρά καλείται να εστιάσει στις εξής παραμέτρους:
• Άμεση και δίχως εκπτώσεις συνεργασία με τους τ/κ, όχι μονάχα στην ΑΟΖ, αλλά σε όλα τα πεδία του Κυπριακού,
• Να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη για μοιρασιά στο πεδίο της διακυβέρνησης, του κοινού κράτους, της ΑΟΖ κ.ο.κ.
• Περισσότερη κατανόηση του «άλλου», γνήσια επικοινωνία και οικοδόμηση γεφυρών συνεργασίας.
