Του Παναγιώτη Καπαρή
«Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, οι οποίοι διδάσκουν σεξουαλική αγωγή ή όπως αλλιώς τη λένε, σκέφτονται με την πάνω ή με την κάτω κεφαλή;» φώναζε μητέρα, η οποία εξοργισμένη έλεγε τον πόνο της σε βουλευτές. «Θέλουν να πείσουν το παιδί μου ότι δεν υπάρχουν φύλα, ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια, και ότι μπορούν να απολαμβάνουν χωρίς περιορισμούς τα σώματά τους. Λένε στο παιδί μου ότι πρέπει τάχα να έχει εμπειρίες και με τα δύο φύλα, για να μπορέσει να διαλέξει το σωστό για τον ίδιο».
Η καλή κυρία άρχισε και τα «μπινελίκια» για τον καθηγητή, λέγοντας ότι: «θέλει να κάνει τα παιδιά όπως το δικό του χάλι, το δικό του κατάντημα». Διερωτήθηκε: «γιατί δεν διδάσκουν τα παιδιά για τους κινδύνους από τις ψυχικές ασθένειες, οι οποίες συνοδεύουν τις άστατες σεξουαλικές συνευρέσεις, για τις σωματικές ασθένειες από αφροδίσια νοσήματα, για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, για τους κινδύνους από τις εκτρώσεις και για ένα σωρό άλλα ψυχοσωματικά προβλήματα».
Η καλή μητέρα πολλών παιδιών συνέχισε να μιλά «για τη χαρά των σεξουαλικών επαφών, όταν το ζευγάρι είναι αγαπημένο, όταν κάνει έρωτα χωρίς καβγάδες, όταν επικοινωνούν πρώτα οι ψυχές και ύστερα τα σώματα».
Οι ακροατές βουλευτές κατανόησαν πλήρως τη μάνα, συμφώνησαν με τα παράπονά της, υποσχέθηκαν να προωθήσουν μέτρα για προστασία των παιδιών, αλλά και παρέθεσαν και πολλά επιχειρήματα για τις «κακές» ντιρεκτίβες της Ευρώπης των Βρυξελλών. Έγινε αναφορά σε ιδιωτικά σχολεία, τα οποία ήδη ζητούν από τα παιδιά να επιλέξουν και να γράψουν σε έντυπα αν είναι αρσενικά, αν είναι θηλυκά ή αν έχουν «άλλο» φύλο, ό,τι και αν αυτό σημαίνει.
Η κουβέντα πέρασε σιγά-σιγά σε ένα άλλο επίπεδο, επήλθε η ηρεμία, και η μάνα είπε απλώς ότι όπως καθηγητές διδάσκουν την «κτηνώδη» α-σεξουαλική αγωγή, εγώ θα διδάσκω στα παιδιά μου τη χαρούμενη σεξουαλική παιδαγωγία. «Ευτυχώς τα παιδιά μου έχουν εμπειρίες μιας αγαπημένης οικογένειας» υπέδειξε η μάνα, η οποία αναφέρθηκε στην αλληλοβοήθεια των παιδιών, τόσο στα μαθήματα όσο και στις δουλειές του σπιτιού.
Στο προσκήνιο ήρθε η ιστορία Κύπριου μεγαλο-ψυχίατρου στη Γερμανία, ο οποίος δεν προλαβαίνει να θεραπεύει κυρίως γυναίκες, των –άντα και ήντα– οι οποίες στην εφηβική και αργότερα στη φοιτητική τους ζωή, θέλησαν να δοκιμάσουν τα πάντα και τους πάντες. Από ναρκωτικά μέχρι και κάθε «ανωμαλία» ακόμη και με τη σημερινή νομική έννοια του όρου. Οι «αμαρτίες» των νεανικών χρόνων εξελίχθηκαν σε ψυχικές ασθένειες, αφού οι γυναίκες αδυνατούσαν να αγαπήσουν, δεν μπορούσαν να χαρούν τον έρωτα, ενώ το χειρότερο δεν μπορούσαν να βρουν τρόπους επικοινωνίας με τους συντρόφους τους.
Στις «προηγμένες» χώρες της Ευρώπης και κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία, η ιστορία της σεξουαλικής αγωγής στην εκπαίδευση ξεκίνησε πριν από αρκετές δεκαετίες, με τους δασκάλους και τους καθηγητές να διδάσκουν το λεγόμενο τρίτο φύλο και την ομοφυλοφιλία, ως μια φυσιολογική επιλογή των ανθρώπων. Σε αυτές τις χώρες προηγήθηκε η σεξουαλική επανάσταση, η οποία καταποντίστηκε στα «φλεγόμενα σουτιέν», αφήνοντας πίσω της ψυχικές και σωματικές ασθένειες και κάποιες ευφάνταστες ερωτικές ταινίες.
Ο παππούς Παναής της Λύσης έλεγε ότι ο Θεός, τα πάντα εν σοφία εποίησε, έβαλε τη γενετήσια ορμή στα πιο ταπεινά μέρη του σώματος και μέσα από αυτά, γεννιέται ο νέος άνθρωπος, ο οποίος «είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού». Έτσι και η ζωή μας όλη. Από τα ταπεινά στα υψηλά και τανάπαλι. Ο μακαρίτης σπουδαίος ψυχίατρος Γιάγκος Μικελλίδης, έλεγε: «Το σεξ χωρίς έρωτα είναι απλώς ένα είδος γυμναστικής. Οι ερωτευμένοι θέλουν να βρίσκονται συνεχώς μαζί, ανοίγουν την ψυχή και το σώμα τους στον άλλο και απολαμβάνουν χωρίς άγχος και τύψεις όλες τις εκφάνσεις της ζωής…».
Ο σπουδαίος θεολόγος Σταύρος Φωτίου γράφει ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι σαν το παλιό κρασί. «Το σεξ χωρίς έρωτα και αγάπη, αποτελεί απλώς την επαφή δύο δερμάτων. Ο πουριτανός άνθρωπος προσπαθούσε να αισθάνεται αγάπη χωρίς να έχει σεξουαλική εμπειρία. Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να έχει σεξουαλική εμπειρία χωρίς να αισθάνεται αγάπη…». Χωρίς το άγγιγμα των ψυχών, το άγγιγμα των σωμάτων είναι φτωχό και ασήμαντο, ενώ συχνά-πυκνά πέφτει και στο επίπεδο της ζωικής συμπεριφοράς. Κραταιά ως ο θάνατος η αγάπη, διαλαλεί ο μέγιστος των ποιητών του έρωτα, ο σοφός Σολομώντας και μόνο όσοι γεύτηκαν τον έρωτα, στην ύψιστή του μορφή, αντιλαμβάνονται την αξία της ζωής, την απόλαυση του σεξ και τη χαρά του παραδείσου.
