Του Τάσου Τρύφωνος
Κατά τη γνώμη μου, ένας από τους παράγοντες που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στη σημερινή κρίση, η οποία κλείνει πλέον επταετία, είναι η παντελής έλλειψη κυβερνήσεων, πρωθυπουργών και πολιτικών, που είχαν ως δόγμα τους τη «ρεάλ πολιτίκ». Την πολιτική, δηλαδή, που ανταποκρίνεται στα γεγονότα, τις συνθήκες και τους παράγοντες που επικρατούν, αντί της πολιτικής που επηρεάζεται και εφαρμόζεται μέσα από ιδεολογικές αγκυλώσεις, πελατειακό σύστημα και ένα απαρχαιωμένο τρόπο διακυβέρνησης.
Η πρόσφατη εκλογή-έκπληξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. στην Ελλάδα, προαναγγέλλει, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές αλλά και τον διεθνή Τύπο, τη στροφή της Ελλάδας προς τη «ρεάλ πολιτίκ». Μεγαλωμένος μέσα σε πολιτική οικογένεια, ο Κυριάκος, μικρότερος γιος του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, κατάφερε να κάνει την έκπληξη. Με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό και σπουδές σε σπουδαία πανεπιστήμια του εξωτερικού όπως το Harvard, τρεις ξένες γλώσσες αλλά και επαγγελματική πείρα, ο Κυριάκος κατάφερε να νικήσει την υποτιθέμενη «γκαντεμιά» του επιθέτου του και να βγει νικητής στην κούρσα για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα.
Η μόνη σκέψη που μου ήρθε αυτόματα μετά την ανακοίνωση της νίκης του Κυριάκου ήταν ότι «έχουμε έναν μελλοντικό πρωθυπουργό». Σε μία Ελλάδα όπου φαίνεται ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν μπορεί να βρει εύκολα το βηματισμό της, αφού παραπαίει ανάμεσα στις ιδεολογικές της αγκυλώσεις, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αλλά και του τι πρέπει να γίνει απέναντι στους δανειστές, ο νεότερος Μητσοτάκης προβάλλει ως μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας. O Κυριάκος, μέχρι στιγμής, δείχνει να είναι ο πολιτικός που δεν θα χαϊδέψει τα αυτιά των πολιτών με ψεύτικες υποσχέσεις, ούτε θα υποχωρήσει εύκολα στις πελατειακές σχέσεις του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Προχωράει, όπως φαίνεται, ένα βήμα παρακάτω την πολιτική του πατέρα του, που από το 1990 διακήρυξε την ανάγκη απογαλακτοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας από αυτά τα φαινόμενα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για αυτά που επακολούθησαν. Τόσο ο πρεσβύτερος Μητσοτάκης όσο και ο νεότερος πρεσβεύουν τη θέση «δεν γίνεται μία χώρα να ζει με δανεικά και να ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει».
Γιατί κέρδισε ο Κυριάκος, όμως, απέναντι στο ακλόνητο φαβορί, Βαγγέλη Μεϊμαράκη; Αρχικά, ο Μεϊμαράκης είχε ήδη χάσει δύο σημαντικές αναμετρήσεις από τον Τσίπρα. Το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Το νέο «άλογο» πάνω στο οποίο θα εναπόθεταν όλες τους τις ελπίδες οι Νεοδημοκράτες στην Ελλάδα ήταν αναγκαίο. Ο Κυριάκος είχε καθαρή και σαφή θέση στα θέματα της οικονομίας, του ελληνικού Δημοσίου και του μνημονίου. Με φιλελεύθερες και πρακτικές θέσεις απέναντι στα «καρκινώματα» της ελληνικής οικονομίας, που έδιναν ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα και όχι ευχολόγια, όπως ο Μεϊμαράκης.
Είναι φρέσκος, με ένα προφίλ δυναμικό απέναντι στον κουρασμένο ήδη και κατά πολύ μεγαλύτερό του ηλικιακά Μεϊμαράκη. Έδωσε από την αρχή την εντύπωση ότι θα κάνει σκληρή αντιπολίτευση στον Τσίπρα και δεν θα παρακαλάει για «ομοψυχία». Ξεκαθάρισε ότι δεν θα υπάρξει «α λα καρτ στήριξη» στην κυβέρνηση στο ασφαλιστικό ή την οικονομία, κάνοντας τον απογοητευμένο ήδη Νεοδημοκράτη να αναθαρρήσει και να μην επηρεαστεί στην κάλπη από την πατροπαράδοτη σύγκρουση των δύο στρατοπέδων : Καραμανλικού και Μητσοτακικού.
Μετά τη στροφή προς τη λαϊκή δεξιά της Νέας δημοκρατίας από τον Αντώνη Σαμαρά, κάτι που της στοίχισε διαρροές από τον κεντρώο χώρο προς τον Σύριζα, ο Κυριάκος φαίνεται να «στρίβει» και πάλι το ιδεολογικό «τιμόνι» του κόμματος προς την κεντροδεξιά, προσδοκώντας στην άντληση ψηφοφόρων από τη μεγάλη δεξαμενή του κέντρου. Αυτό, προφανώς, προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις από τα παράπλευρα στρατόπεδα όπως το Ποτάμι, την Ένωση Κέντρου ακόμη και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης. Ήδη οι πρώτες «ομοβροντίες» έχουν πέσει.
Εν κατακλείδι, ο 47χρονος Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να επικρατήσει άνετα τελικά επί του 62χρονου Βαγγέλη Μεϊμαράκη επειδή έπεισε ότι είναι πιο ικανός να διευρύνει και να εκσυγχρονίσει το κόμμα του, αλλά και να κερδίσει τον Τσίπρα για την πρωθυπουργία. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν ο Κυριάκος, ευρισκόμενος ήδη στην «καυτή» καρέκλα του αρχηγού της Ν.Δ., καταφέρει να εφαρμόσει τη «ρεάλ πολιτίκ» σε ένα παθογενές πολιτικό σύστημα, όπως το ελληνικό, και να γίνει όντως ο επόμενος πρωθυπουργός.
