Του Χρίστου Ζαβού
Ξέρεις, το καλοκαίρι είναι η εποχή των μεταγραφών. Η προσδοκία, το όνειρο, η ελπίδα για το καλύτερο. Είναι επίσης και η εποχή της θεωρίας. Ιδιαίτερα δε στην Κύπρο, ο οπαδός είναι συνυφασμένος με την άποψη. Την οποία άποψη, προς θεού, δεν την αφορίζουμε. Ο καθένας πρέπει να την έχει, να την εκφράζει και να την υπερασπίζεται. Άλλωστε, για ποδόσφαιρο μιλάμε… ένα αντικείμενο που όλοι γνωρίζουμε καλύτερα από τον άλλο.
Άλλο τούτο και άλλο τι ισχύει ανάμεσα στους «ποδοσφαιρικούς λαούς» του νησιού. Εξαιρώ την ΑΕΚ. Νέα ομάδα, ενδεχομένως να έχει και κάπως διαφορετική νοοτροπία. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, όλα πάνε πρίμα εκεί στις Φοινικούδες τα τελευταία χρόνια.
Οι άλλες όμως «φυλές» διατηρούν με ευλάβεια το χόμπι της απαξίωσης, του αφορισμού, της απολυτότητας. Δεν έχει ακόμη μπει ο Αύγουστος και τα συμπεράσματα έχουν βγει. Στην Ομόνοια δεν κάνει ο Παντελιάδης, στον ΑΠΟΕΛ δεν έχει την ομάδα έτοιμη ο Κρίστιανσεν, στον Απόλλωνα λείπει το στόπερ πρώτης επιλογής, στην ΑΕΛ γιατί να γυρίσει ο Οχένε και στην Ανόρθωση… είναι μια ιστορία από μόνη της.
Γενικώς, ο Κύπριος δεν έχει υπομονή. Πόσω μάλλον δε στο ποδόσφαιρο που το γνωρίζει όσο κανένας άλλος. Ξεχνάει ίσως το πιο σημαντικό, αλλά τι σημασία έχει; Αγνοεί δηλαδή τον χρόνο, τη διάρκεια. Το πιο σημαντικό στοιχείο δηλαδή για να δημιουργηθεί κάτι καλό στο άθλημα.
Δεν τον ενδιαφέρει εάν οι παίκτες ακούμπησαν μπάλα πριν ένα ή ενάμιση μήνα. Ποσώς τον ενδιαφέρει εάν ο προπονητής καλά-καλά δεν έχει μάθει τα της ομάδας του. Δεν ενδιαφέρεται ακόμη και αν ο ίδιος ως άτομο δεν έχει ακόμη δει τον παίκτη να αγωνίζεται.
Όλα στο μυαλό του είναι με τέτοιο τρόπο καρφωμένα, που δύσκολα αλλάζει γνώμη. Όσο για την υπομονή που λέγαμε νωρίτερα, ούτε να το σκέφτεσαι. Ο οπαδός μάλλον εξισώνει το Playstation με την πραγματικότητα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ξέρεις ποιος την πληρώνει; Ο ίδιος ο αθλητής ή προπονητής. Και κατ’ επέκταση η ομάδα…
