Του Χρίστου Ζαβού
Αμάν! Εικόνα όπως αυτή των Καραπατάκη και Κίρζη να κάθονται μαζί και να παρακολουθούν τον αγώνα των ομάδων τους μας μπέρδεψε. Λες και αγωνίζονταν Καταλανοί με Καστιγιάνους ή Σεβιγιάνοι με Βάσκους.
Χρόνια τώρα οι Ισπανοί έχουν καθιερώσει τη συγκεκριμένη συνήθεια ακόμη και όταν διασταυρώνουν τα ξίφη τους ομάδες που τις χωρίζει άβυσσος. Όπως δηλαδή Μπαρσελόνα-Ρεάλ ή Μπέτις- Σεβίλλη. Συνηθίζεται δηλαδή, ανεξαρτήτως αντιπαλότητας, οι ισχυροί άνδρες των δύο κλαμπ να κάθονται μαζί και να παρακολουθούν το παιγνίδι, στέλνοντας μήνυμα φιλίας και σίγουρα ποδοσφαιρικού πολιτισμού.
Ομολογώ ότι η κίνηση των Καραπατάκη και Κίρζη σοκάρει. Και σοκάρει όχι γιατί πάει κόντρα στα ήθη και έθιμα του ποδοσφαίρου μας, αλλά γιατί κατανοεί κανείς την απουσία του αυτονόητου.
Δεν είναι δηλαδή εξωπραγματικό, όπως φάνηκε σε μας, η συνύπαρξη δύο προέδρων σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Εξωπραγματικό είναι να μην μπορούν να συνυπάρχουν ακόμη και σε ραδιοφωνική εκπομπή. Άμα δηλαδή αυτοί που κρατούν την τύχη του ποδοσφαίρου στα χέρια τους δεν είναι ικανοί να δουν ένα ματς από κοινού, τότε πώς στο καλό θα συναποφασίσουν για τη βελτίωση του αθλήματος και τις συνθήκες που το περιβάλλουν.
Βέβαια η κίνηση των προέδρων της ΑΕΚ και του Απόλλωνα ήταν μεν πρωτοφανής για τα κυπριακά δεδομένα, δεν έλυσε όμως και κανένα πρόβλημα από τα πολλά που έχουμε σε θέματα νοοτροπίας. Λίγα μέτρα μακριά απ’ αυτούς, ένας εξυπνόβλακας έριξε κροτίδα κτυπώντας τον τερματοφύλακα του Απόλλωνα.
Μάλλον δηλαδή η συνύπαρξη των δύο μοιάζει να φλερτάρει με την ουτοπία αφού όλα τα υπόλοιπα παραμένουν στιβαρά στο αρρωστημένο οικοδόμημα, που χρόνια τώρα όλοι μας έχουμε δημιουργήσει γύρω από το άθλημα. Ας είναι όμως και αυτό ένα βήμα…. μέχρι να αποδράσουμε από την Πριμέρα Ουτοπιθιόν.
