ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ball boys… οι αλήτες

Του Χρίστου Ζαβού

Του Χρίστου Ζαβού

Όλοι μικροί θέλαμε να τρέχουμε έξω από το γήπεδο, να φέρνουμε τις μπάλες και να δούμε από κοντά τα ινδάλματά μας. Έλα όμως που ακόμη και αυτή την αθώα επιθυμία, που έχει άμεση σχέση με την ψυχή ενός παιδιού την έχουμε πια αλλοιώσει.

Όλο αυτό το δηλητήριο που ρέει μέσα στο κυπριακό ποδόσφαιρο και πηγάζει από την κυπριακή κοινωνία δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει τα μικρά παιδιά.
Σιγά που θα αφήναμε δηλαδή. Το σκηνικό είναι τοξικό και ως τέτοιο μολύνει τους πάντες. Ακόμη και τα παιδιά.

Τα οποία μικρά παιδιά χρησιμοποιούνται συνήθως ανάλογα των απαιτήσεων της γηπεδούχου ομάδας. Καμιά φορά χρειάζεται μέχρι και να κρύψουν και την μπάλα μήπως και προλάβει ο αντίπαλος να αλλάξει τα δεδομένα.
Ανεξαρτήτως των κινήτρων τους, τρία σενάρια ισχύουν. Ή είναι δασκαλεμένα από τη γηπεδούχο ομάδα ή από τους οπαδούς της ή το κάνουν ετσιθελικά. Το τελευταίο είναι ίσως το χειρότερο. Γιατί όταν ένα παιδί στην προ-εφηβεία έχει τέτοιο τουπέ, άμα μεγαλώσει δεν θα έχει κανένα ενδοιασμό για να κάνει οτιδήποτε.

Ευτυχώς μάλλον δεν συμβαίνει αυτό. Τα παιδιά δυστυχώς χρησιμοποιούνται από τους ενήλικες για να εφαρμόσουν τη στρατηγική τους. Και άμα κανένα απ’ αυτά κάνει του κεφαλιού του, τότε έχει να ακούσει από τον οπαδό στην κερκίδα, λέξεις που μάλλον δεν άκουσε ποτέ στη ζωή του. Και το αντίθετο από τον οπαδό της φιλοξενούμενης ομάδας. Έχει να ζήσει τον τρόμο στο πετσί του. Να δει ανθρώπινες φάτσες κατακυριευμένες από μίσος και φανατισμό.

Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, όχι μονάχα ποδοσφαιρικά αλλά κυρίως ως κοινωνία. Να δηλητηριάζουμε την ψυχή ενός παιδιού προκειμένου να φτάσουμε στη νίκη. Να το διατάξουμε, να το δασκαλέψουμε με τις αρρωστημένες σκέψεις που κάνουμε για να φτάσουμε στη νίκη.

Αυτή είναι η κοινωνία που δημιουργούμε. Μπρος στον σκοπό μας όλα τα μέσα αγιάζονται. Ακόμη και η διαπαιδαγώγηση ενός μικρού παιδιού. Χωρίς κανένα ενδοιασμό

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Χρίστου Ζαβού

Χρίστος Ζαβός: Τελευταία Ενημέρωση

X