Του Χρίστου Ζαβού
Είναι η λατρεία που απευθύνεται προς συγκεκριμένο πρόσωπο. Καθόλου τυχαίο φαινόμενο στην Κύπρο. Σε μια ιδιαίτερα βαθιά θρησκευόμενη κοινωνία δεν θα μπορούσε να ήταν και πολύ διαφορετικά. Άλλωστε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της, έχει να κάνει με τον ερχομό του Μεσσία. Τη «δευτέρα παρουσία» του. Του «Ενός» που θα κρίνει.
Και στο πολιτικό σκηνικό η ίδια παθογένεια υπάρχει και χειρότερα. Γιατί αν στη θρησκεία υπάρχει και η μεταφυσική έννοια του «θείου» στην πολιτική σκηνή δεν ισχύει αυτό. Πόσες δεκαετίες τώρα, η Κύπρος είναι χωρισμένη σε «Μακαριακούς» και «Γριβικούς»;
Για τα πιο πάνω μπορούμε να γράψουμε και άλλα πολλά, ας περιοριστούμε όμως στο ποδόσφαιρο που δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στην κυριαρχούσα αντίληψη.
Από παλιά μέχρι σήμερα όλες οι «ποδοσφαιρικές φυλές» του νησιού είχαν τα δικά τους τοτέμ. Τα σύμβολα που στα πρόσωπά τους επικεντρώνονταν όλα τα ιδανικά και πιστεύω που κουβαλούσε η κάθε ομάδα.
Αν όμως στο παρελθόν υπήρχαν οι προϋποθέσεις στη σύγχρονη εποχή δεν υπάρχουν τέτοιες. Γιατί πλέον ο επαγγελματισμός έχει κατακυριεύσει τον χώρο. Και όπου επαγγελματισμός βλέπε χρήματα, ματαιοδοξία και όχι ρομαντισμός ή αφοσίωση.
Εκτός και αν είσαι ο Τότι που εργάζεται στην ίδια ομάδα για 24 χρόνια! Αλλά Τότι ανά το παγκόσμιο υπάρχουν δύο-τρεις. Ο κόσμος μπορεί να εμμένει στις παλιές εποχές. Πρέπει όμως σιγά-σιγά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα διαφορετικά θα νιώσει το «πούλημα» στο πετσί του.
Πρέπει με λίγα λόγια ν’ απαλλαγεί από την παθογένεια της προσωπολατρίας. Είναι μεν σκληρό, αλλά σκληρή είναι και η πραγματικότητα στη σύγχρονη εποχή. Κανένας επαγγελματίας δεν έχει υπερδυνάμεις, κανείς δεν έχει το ραβδί που θα το κτυπήσει στη γη και θα χωριστεί η θάλασσα στα δύο για να περάσει ο λαός από μέσα. Είμαστε όλοι άνθρωποι, με τα καλά και τα κακά μας. Όποιος προσδοκά κάτι άλλο, ας παρακολουθήσει τέτοια που είναι η εποχή το επικό δημιούργημα του Τζεφιρέλι «Ιησούς ο Ναζωραίος».
