Του Χρίστου Ζαβού
Είναι που είναι και Πάσχα, ο συμβολισμός της σταύρωσης αποτελεί θεμελιώδη στοιχείο στην πίστη της Ορθοδοξίας. Είναι η επιτομή της θυσίας του «Ενός» για να λυτρωθούν όλοι οι υπόλοιποι.
Με συγχωρείτε, αν απλοποιήσεις τον συμβολισμό και τον μεταφέρεις στην εγχώρια ποδοσφαιρική πραγματικότητα, τότε οι προπονητές είναι αυτοί που παίρνουν τη θέση του Θεανθρώπου.
Είναι αυτοί που γίνονται έρμαιο στις ορέξεις του φανατισμένου κοινού, είναι αυτοί που δέχονται τις προσβολές από τον κάθε άσχετο, είναι αυτοί που ζουν την αχαριστία στο πετσί τους.
Και δυστυχώς γι’ αυτούς τα πάθη τους δεν διαρκούν μια εβδομάδα. Ίσα, ίσα που μπορεί να κρατήσει και καιρό, έως ότου έρθει ο πρόεδρος και τους δείξει την πόρτα εξόδου.
Παλαιότερα μάλιστα, ήταν ακόμη πιο έντονη η συνήθεια να αποπέμπονται εάν όντως αποτελούσε αυτό κύριο αίτημα του λαού. Ως Πόντιοι Πιλάτοι οι πρόεδροι «ένιπταν τας χείρας» και παρέδιδαν στο κοινό τον «ληστή» προπονητή.
Και ξέρεις δεν έχει και πολύ σημασία για τους «ζηλωτές» τι έχει προσφέρει ή ποιες είναι οι συνθήκες που εργάζεται. Αν υπάρχουν δηλαδή τραυματισμοί, κούραση, εξωγενείς παράγοντες τέλος πάντων που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει.
Καθόλου σημασία δεν έχει γι’ αυτούς. Αυτό που θέλουν και επιθυμούν είναι έναν υπεράνθρωπο ο οποίος να διατηρεί συμβόλαιο με τη νίκη. Διαφορετικά θα δεινοπαθήσει όπως ο Θεάνθρωπος την Αγία Εβδομάδα.
Και αν στο τέλος αυτός ανασταίνεται, οι προπονητές δεν έχουν αίσιο τέλος. Φεύγουν απαξιωμένοι πλήρως καμιά φορά όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και προσωπικά. Δεν είναι και λίγες φορές που ζήσαμε τέτοιου είδους περιστατικά, όταν οι διοικούντες διέρρεαν διάφορα προκειμένου να αποδομήσουν την προσωπικότητα του και να έχουν έτσι ένα ισχυρό επιχείρημα γιατί πρέπει να τον διώξουν.
Και στην Κύπρο είμαστε, δεν θέλει και πολύ ο λαός για να κάνει την τρίχα, τριχιά και να επιτεθεί στο θύμα, τον αμαρτωλό, τον παραβάτη.
Άντε και καλό Πάσχα μέχρι τον επόμενο που θα σταυρώσουμε… μάλλον και πάλι αμαρτωλό προπονητή.
