Του Χρίστου Ζαβού
Ο κυπριακός λαός αποφάσισε, επέλεξε και πλέον βρίσκεται σε αναμονή για το τι θα προκύψει την ερχόμενη πενταετία. Ομολογώ ότι οι προσδοκίες δεν μοιάζουν και πολύ μεγάλες. Το έχουμε ως φάρα να μην είμαστε απαιτητικοί… μάλλον η σκλαβιά αιώνων έχει για τα καλά ριζώσει στον ψυχισμό των ιθαγενών του νησιού.
Επί τούτου, σπανίως θα δεις πολίτες να απαιτούν την ισονομία, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία εντός της κοινωνίας. Και άμα είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι επιδερμικής προσέγγισης, χωρίς κανένα σοβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο και κυρίως χωρίς καμία οργάνωση.
Τούτο ακριβώς είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα καρκινώματα της κοινωνίας. Ότι δηλαδή της λείπει οργάνωση, συλλογικότητα και αλληλεγγύη. Καθόλου περίεργο αν λάβει κανείς υπόψη ότι μας έχουν μάθει να ζούμε ατομικά συνεπώς ο εγωισμός αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του λαού. Με λίγα λόγια ο καθένας για την πάρτη του…
Τα εν λόγω δεδομένα αποτελούν το μεγαλύτερο οχυρό των προυχόντων του νησιού, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανείς δεν θα τους θέσει ενώπιον των υποχρεώσεων ή των ευθυνών τους. Δεν θα δεις ποτέ κάποιον αξιωματούχο να παραχωρεί την καρέκλα του, δεν θα ποτέ κάποιον ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες του, σπανίως θα δεις τον όποιο «προνομιούχο» παραβάτη να τίθεται ενώπιον της δικαιοσύνης.
Άμα κιόλας υποθέσουμε ότι ο χώρος του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας θα διαπιστώσεις εύκολα, το «μπουρδέλο» που επικρατεί στον τόπο.
Άτομα που με διάφορες μεθόδους προωθούν τα κοινωνικοοικονομικά τους συμφέροντα, πολλές φορές και τα κομματικά, δεν έχουν ποτέ λογοδοτήσει στον οποιοδήποτε.
Ένα γκρουπ ανθρώπων που εκμεταλλεύτηκε την αγάπη των οπαδών, προκειμένου να ισχυροποιηθούν από κάθε άποψη. Άτομα που απολαμβάνουν την ασυλία από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, έχουν ακόμη αναμείξει και τον υπόκοσμο προκειμένου να προστατευτούν από όλες τις απόψεις.
Έφτασαν το πιο λαοφιλές άθλημα του νησιού, στο χειρότερο δυνατό σημείο. Δεν γνωρίζω και δεν προσδοκώ καμία αλλαγή γιατί ακριβώς τ’ άτομα που έχουν διαμορφώσει την κατάσταση είναι ακόμη εκεί. Και θα είναι. Απλώς προχωρούμε…
