Του Απόστολου Κουρουπάκη
Δείτε τι γίνεται μέσα στο κατακαλόκαιρο, Ιούλιο μήνα, ο Συνεργατισμός μάς τελείωσε, διότι ξαφνικά και από το πουθενά, όλως τυχαίως ασθένησε βαρέως και έπρεπε να αποσυνδεθεί από τη μηχανική υποστήριξη. Η κυβέρνηση, ως ο κηδεμόνας αυτού, έπρεπε να πάρει την απόφαση να τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα, να μην υποφέρει από τους άνομους. Προσπάθησαν, φαντάζομαι, να τον σώσουν, έφεραν τους καλύτερους γιατρούς, διόρισαν εμπειρογνώμονες, τον πήγαν σε οίκους ειδικούς, όχι, πλήρωσαν για το καλό του. Ουδείς όμως κατάφερε να κάνει το παραμικρό για να τον σώσει. Φευ! Επί της νεκρικής του κλίνης, οι πενθούντες συγγενείς, κράτος και κόμματα, με την έγκριση του κηδεμόνα, αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανά του σε άλλον ασθενή, μεγαλόψυχοι όντες. Τουλάχιστον να γιάνει άλλος, εμείς τον άνθρωπό μας τον χάσαμε, πίσω δεν γυρίζει! Έπρεπε όμως όλα να γίνουν τάχιστα, διότι και τα καλά όργανα κάποτε χαλάνε! Όλοι μαζί, λοιπόν, αποφάσισαν το πιο σωστό να κάνουν, και ο κηδεμόνας, που όλους σσιέπει, αποφάσισε τα ορφανά του να υιοθετήσει: «μη σε νοιάζει» του είπαν, «εγώ θα φροντίσω, εσύ πέρασε στην ιστορία, όδευσε προς τα πρακτικά των επιτροπών και εγώ θα κάνω ό,τι πρέπει για να μη διασυρθεί ο νεκρός σου».
Ο κηδεμόνας μπορεί να θρηνεί και να οιμώζει, αλλά προ ουδενός δεν ορρωδεί, μηδέ του απολύτου τέλους. Πρέπει να κάνει κάτι, φίλοι πολλοί αρχίζουν να τον θρηνούν… και τότε βγάζει τον κρυμμένο άσο από το μανίκι του, το χαρτί που λέγεται παιδεία, που είναι κάτι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Όλους μας απασχολεί η παιδεία, διότι κοινωνία πεπαιδευμένη σημαίνει κοινωνία πολιτισμένη, και οι πολιτισμένοι πολίτες δεν έχουν διλήμματα όπως αυτά του Χρεμύλου, «τι να το κάνω το παιδί, κατεργάρη, άδικο, δίχως ιερό και όσιο;». Μια τέτοια παιδεία θα ήταν το καλύτερο δώρο για όλους, αλλά μια τέτοια παιδεία δεν μας πρέπει. Αν τη θέλαμε θα την είχαμε, θα τη διεκδικούσαμε, αλλά όχι, εμείς αρκούμαστε να παίζουμε το παιχνίδι του ποιος είναι ο φταίχτης, ποιος ξοδεύει περισσότερα, ποιος δουλεύει λιγότερο.
Αναρωτιόμαστε γιατί η παιδεία μας δεν μοιάζει με αυτή του Λουξεμβούργου και της Φινλανδίας. Τι φταίει και ο γιαλός είναι στραβός, διότι είμαστε σίγουροι ότι εμείς στραβά δεν αρμενίζουμε. Αρχίζει, τότε, το φάγωμα, συνδικαλιστές εναντίον του υπουργού, ο υπουργός εναντίον όλων, και οι μέσοι όροι να είναι εκεί που είναι και τα προβλήματα να μη λύνονται. Η κόντρα που ξεκίνησε ο κηδεμόνας δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κάποια ουσιαστική λύση, δεν ήταν άλλωστε αυτός ο σκοπός του. Μεσοπρόθεσμα στοχεύει μάλλον σε κάποιου είδους εκεχειρία, και πάντα έχει άσους στο μανίκι ο κηδεμόνας, τσουπ τον τραβάει και όλοι αγαπιούνται σαν και πρώτα, μα επίδομα θα το πεις, πρόσληψη θα το ονομάσεις. Κι αν είπανε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό και αλάτι και τον Συνεργατισμό ξεχάσαμε και τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης του αφήσαμε πίσω μας. Ικανοποιηθήκαμε από το γενναιόδωρο δώρο της Εστίας, αλλά και από τις Επιτροπές που συγκροτούνται για τη διερεύνηση των αδικημάτων που τυχόν διεπράχθησαν. Θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο, όλοι όσοι απεργάστηκαν σχέδια δολερά και φθονερά αντιμετωπίσουν τον κηδεμόνα. Ποια θα είναι η στάση των συγγενών βέβαια εξαρτάται από το ποιους θα δείξουν οι επιτροπές ως υπεύθυνους για το άδοξο τέλος του. Εγώ προτείνω από τώρα να κατηγορήσουμε τα κέντρα αποφάσεων από το εξωτερικό που δουλεύουν εναντίον μας.
Τώρα που είναι καλοκαίρι και όλα γρήγορα ξεχνιούνται να κάνουμε κάμποσα, να τσακωθούμε, να βγάλουμε τα εσώψυχά μας, να αλληλοκατηγορηθούμε, ώσπου να ’ρθει ο Αύγουστος, που είναι παχιές μέχρι κι οι μύγες και αδύνατες οι μνήμες, να ξαποστάσουμε, υπουργοί και συνδικαλιστές. Και από τον Σεπτέμβριο έχει ο Θεός, θα έχει έρθει και η κ. Λουτ, θα βάλουμε στην ατζέντα το Κυπριακό, και θα πορευτούμε. Όλα αυτά εν μέσω θέρους και καρπουζο-παττίχας, και με το Μουντιάλ να έχει φέρει τα πάνω-κάτω. Και μην ξεχνάμε ότι άνοιξε και καζίνο και η ανάπτυξη έρχεται, νοικοκυρές και νοικοκυραίοι γυαλίστε τα χρυσά πιρουνιά σας, και ’σεις μαθητές πάρτε χρυσούς κονδυλοφόρους και τρέξτε γκρουπιέρηδες να γίνετε.
