Είναι θέση όλων ότι η προσπάθεια για να συνεχίσουν οι συνομιλίες Αναστασιάδη – Ακιντζί πρέπει να συνεχισθεί. Παρά τις κακόφωνες κραυγές από την Τουρκία είναι έκδηλο ότι το Κυπριακό πρέπει να λυθεί στη βάση αρχών οπότε και η μάχη αυτή δεν μπορεί να σταματήσει.
Οι διαφωνίες είναι γνωστές. Τόσον οι διαφωνίες ουσίας όσον και οι διαδικαστικές. Είναι επίσης γνωστό και παραδεκτό ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να επιβάλουμε λύση. Χρειάζεται η βοήθεια του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος βέβαια οφείλει να ενεργεί στο καθορισμένο από τον ίδιο πλαίσιο.
Το πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Δικαίου. Των αρχών και αξιών των δύο Οργανισμών. Τούτου δοθέντος η ανάμειξη του διεθνούς παράγοντα και χρήσιμη είναι και βοηθητική και επιβαλλόμενη. Άλλωστε αυτός είναι που έχει τους τρόπους και τα μέσα να λογικεύσει την τουρκική αδιάλλακτη θέση.
Το κυπριακό είναι καλά γνωστό σε όλους – υπάρχουν και σχετικά ψηφίσματα επί τούτου – ότι είναι από το 1960 και εντεύθεν ένα πρόβλημα με δύο πτυχές. Την εσωτερική η οποία αφορά τη ρύθμιση των σχέσεων των δύο κοινοτήτων και την εξωτερική.
Τη διεθνή που αφορά την εισβολή και κατοχή και που συνίσταται στα θέματα εγγυήσεων, στρατευμάτων, εποίκων, ασφάλειας. Αποκλειστικός ένοχος για τη συνεχιζόμενη παρουσία στρατού κατοχής και εποίκων η Τουρκία. Αποκλειστικός υπαίτιος για την αδυναμία κατάργησης των αναχρονιστικών αποικιοκρατικής αντίληψης συστήματος εγγυήσεων. Μοναδική υπαίτιος της έλλειψης ενός συμφωνημένου συστήματος ασφάλειας και πάλι η Τουρκία.
Ενός συστήματος το οποίο θα πρέπει να καλύπτει τόσον τον τομέα της ασφάλειας όλων των κατοίκων της Ομόσπονδης Κύπρου αλλά και την ασφαλή εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Από τη στιγμή, λοιπόν, που είναι η Τουρκία αποδεδειγμένα που παρεμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή των συνομιλιών, που δημιουργεί συνεχώς προβλήματα επί της διαδικασίας και επί της ουσίας, και που είναι ακόμα πιο αρνητική στα θέματα της διεθνούς πτυχής, προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα για τη στάση του διεθνούς παράγοντα.
Γιατί η δραστηριοποίησή του να στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά προς τη Λευκωσία. Προς τους δύο ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής πλευράς πόση άλλη καλή θέληση να επιδείξει; Ο κύριος Ακιντζί όση και να έχει καλή θέληση, τι άλλο μπορεί να επιτύχει με δεδομένη τη θέση της Τουρκίας σε κεφαλαιώδη θέματα του Κυπριακού;
Με αυτά τα δεδομένα η κοινή λογική λέει και υποβάλλει ότι οι διάφορες κινήσεις και επισκέψεις θα έπρεπε να έχουν ως κύριο τόπο εκδήλωσης του την Άγκυρα. Εκεί θα πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή του ο διεθνής παράγοντας. Δεν μπορεί να χειρίζονται την Τουρκία ως τρίτο μέρος. Ως μέρος το οποίο είναι εκτός του προβλήματος, γιατί είναι η ίδια και η στάση της το πρόβλημα.
Η Τουρκία δεν μπορεί από τη μία να καμώνεται τον αντικειμενικό παρατηρητή και συμπαραστάτη των προσπαθειών των δύο κοινοτήτων για την επίλυση του Κυπριακού και από την άλλη να εμφανίζεται ως προστάτης των Τουρκοκυπρίων και ενίοτε και των Ελληνοκυπρίων (π.χ. από το Ισλαμικό Κράτος) αλλά με αυτήν την ιδιότητα του «προστάτη» να θέλει να επιβάλει λύση.
Δεν μπορεί να είναι η κατοχική δύναμη και την ίδια στιγμή να προσποιείται ότι αποφασίζουν οι Τουρκοκύπριοι, ενώ ταυτόχρονα διαμηνύει ότι έχει εθνικά συμφέροντα να προασπίσει στην Κύπρο. Αυτήν την αταξία, αυτό το θέατρο θα πρέπει να φροντίσει ο διεθνής παράγοντας να τα τερματίσει ή περιορίσει πιέζοντας τακτικά εκεί που χρειάζεται.
Στη φωλιά του λύκου ή του αλουπού αν θέλετε (μιας και μας αποκαλούν κοτόπουλα) με ένα στόχο. Να λογικευθεί η Τουρκία και να υιοθετήσει θέσεις που θα επιτρέψουν να φτάσουμε σε μια λύση συμφωνημένη, αμοιβαία αποδεκτή, λειτουργική, βιώσιμη και ασφαλή.
Οι δρόμοι, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Άγκυρα. την ώρα που σύρονταν αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε η επανέναρξη των συνομιλιών.
Σοβαρότατη εξέλιξη που σημειώθηκε ξαφνικά και που μέσα από την ανακοίνωση του ΟΗΕ προκύπτουν σοβαρές απορίες επί των σημείων τα οποία αναφέρει. Άρα για να κριθεί πρέπει πρώτα να γίνουν διευκρινήσεις. Και επίσης φαίνεται ότι ουδείς άλλος ενημερώθηκε. Τελικά η επιμονή Αϊντε να πιέζει στη Λευκωσία ευοδώθηκε. Η ουσία όμως παραμένει. Μόνο στην Άγκυρα θα βρεθεί το κλειδί το οποίο θα ανοίξει τον δρόμο προς τη λύση.
