Ο κόσμος ήταν εκεί. Βγήκε στους δρόμους, φώναξε, δάκρυσε, συλλογίστηκε, θύμωσε, αναρωτήθηκε. Όμως, η αλήθεια λέει πως έπειτα επέστρεψε στο σπίτι του.
Ησύχασε, ξάπλωσε και αναζήτησε την καθημερινότητα στην επόμενη μέρα του, όπως κάθε επόμενη μέρα.
Ήταν όμως και εκείνοι που γύρισαν σπίτι με το μεγάλο κενό της απώλειας,
το μεγάλο κενό της απουσίας, που καμία καθημερινότητα και καμία ρουτίνα και κανένα νέο, ή μεγάλη στιγμή δεν μπορεί να τους αναπληρώσει, να τους επουλώσει την πληγή. Γιατί στο δικό τους το σπίτι υπάρχει πολύς χώρος με πολύ πόνο, άλλοτε βουβό και άλλοτε πάλι γοερό.
Φεύγουν κάθε μέρα άνθρωποι γύρω μας. Φεύγουν, αλλά επειδή είναι έτσι η φυσική σειρά των πραγμάτων, η νομοτέλεια της ζωής και ύπαρξής μας. Αυτές, είναι απώλειες που με πόνο μεν, αλλά με λογική της διαχειρίζεται ο νους.
Υπάρχουν όμως και εκείνες. Εκείνες οι παράλογες, αναίτιες, απάνθρωπες απώλειες που σημαδεύουν, ωσάν και ήρθαν ακριβώς για αυτόν τον λόγο.
Για να σημαδέψουν τις ζωές αυτών που έφυγαν και αυτών που έμειναν.
Αυτό έγινε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Η απώλεια δεν κοιτάει ηλικία, ούτε οι ζωές έχουν διακρίσεις προνομιακές. Αλλά ναι. Ήταν όλοι τους νέοι άνθρωποι. Ήταν νέα παιδιά.
Μέσα σε εκείνα τα όμορφα πλάσματα ήταν και δύο χαμόγελα από την μικρή μας Κύπρο.
Δεν θα λησμονήσω ποτέ εκείνες τις μέρες στη Λάρισα. Με τις οικογένειες των δυο παιδιών, αλλά και των άλλων 55 γύρω, που απλά περίμεναν με αγωνία και βαθύ πόνο την τραγική επιβεβαίωση.
Μακάρι να είναι όλοι καλά εκεί που είναι και μακάρι οι δικοί τους άνθρωποι να βρουν τον τρόπο κάποια μέρα να ζουν τη καθημερινότητά τους.
Υποσημείωση: η απόδοση της δικαιοσύνης είναι το προφανές και το λιγότερο που αναμένει κάνεις. Ειδάλλως δεν μπορούμε να διατεινόμαστε ότι ζούμε σε κοινωνίες ευνομούμενες και δικαίως συντεταγμένες.
