Πνοή εντός

Πέντε και μισή το πρωί, οδηγώ προς τα βουνά, σε ένα χωριό έξω από την Λευκωσία, δεν βάζω ραδιόφωνο, ούτε κλιματισμό, αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά, δροσερός αέρας νίβει το πρόσωπο μου. Πουλιά τιτιβίζουν, δέντρα θροίζουν, μυρωδιές περιπλανιούνται, το αχνό φως του ήλιου συνταιριάζει τους ήχους των ζωντανών σε ένα ακόρντο, η φύση πάλλεται, όλα μια δόνηση, βαθειά εισπνοή, βαθειά εκπνοή, αυτό είπε ο δάσκαλος, να αναπνέω βαθειά και ειδικά την ώρα που η φύση ξυπνά. Πηγαίνω σ’αυτό το σπίτι που είναι κάπου κοντά στη νεκρή ζώνη, γύρω του περβόλια γεμάτα με ελιές και λεμονιές και παπουτσοσυκιές και της φύσης τα μαγικά, σ’αυτό το σπίτι μας περιμένει ο δάσκαλος, ταξίδεψε από την άλλη άκρη της γης για ναρθεί εδώ, ήρθε για να μας μάθει να αναπνέουμε, όχι δεν ξέρουμε να αναπνέουμε, έχουμε ξεχάσει πως, αναπνέουμε τόσο όσο για να υπάρχουμε, όσο για να μετακινούμαστε από το ένα σημείο στο άλλο με λιγότερο οξυγόνο, το πολύ οξυγόνο τρομάζει τους πνεύμονες, ο καθαρός αέρας κατάντησε απειλή.

Στρίβω αριστερά, οδηγώ περίπου ένα χιλιόμετρο και φτάνω όταν έχει ξημερώνει για τα καλά, καμπάνες και κελαιδήματα τρυπώνουν στα αυτιά μου, βγάζω τα παπούτσια, περπατώ ξυπόλητη στο χώμα, πρώτα ένα μικρό μονοπάτι και μετά ο μυστικός κήπος, ζεστασιά και υγρασία, γείωση και συνδεσιμότητα, ναι είναι ένας κήπος μυστικός, χρειάζεται να έχεις την περιέργεια της Αλίκης για να τον ανακαλύψεις και αυτή η περιέργεια δεν συμβαίνει αβίαστα όπως όταν ήσουν παιδί, τώρα το θαύμα θέλει κόπο και πειθαρχία και πεντακάθαρα πνευμόνια παρόμοια με κείνα τα πρώτα τα παιδικά. Ο δάσκαλος κάθεται στην άκρη του ξύλινου μπαλκονιού, οι υπόλοιποι πλάι του τυλιγμένοι ο καθένας με μια κουβέρτα, έχουν τα μάτια κλειστά, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου τους χαιδεύουν τα βλέφαρα, να σου χαιδεύει ο ήλιος τα βλέφαρα είναι χάδι ευλογημένο, στην διάρκεια του μέσα χωράει όλος ο “κόσμος ο μικρός, ο μέγας”. Mε τις μύτες των ποδιών μου φτάνω στην κουζίνα, βάζω τσάι σε ένα πήλινο φλυτζάνι και κοιτάζω την πίσω πλευρά του κήπου, έχει γεμίσει το χώμα με φύλλα ιτιάς, πέσανε το προηγούμενο βράδυ, δεν ήμουνα εδώ, θα μου το πούν αργότερα οι υπόλοποι, πως όλο το βράδυ η ιτιά έμεινε ξύπνια και σκέπαζε το χώμα με τα φύλλα της.

Καλημέριζουμε ο ένας τον άλλο με προσυνεννοημένες χειρονομίες, λιγα λόγια, τα απαραίτητα, σπάταλη οξυγόνου οι περιττές κουβέντες, καθόμαστε σταυροπόδι, ο δάσκαλος λέει να ξεκινήσουμε με μια βαθειά εισπνοή και να την νιώσουμε σε όλη της την διαδρομή, από την κοιλιά μέχρι τα ρουθούνια και από κει ξανά πίσω στο κέντρο του σώματος, κάτω από τον ομφαλό. Κλείνω τα μάτια, εισχωρεί η ενέργεια του ήλιου στο σώμα μου σαν δροσερός ποταμός, κάνω προσπάθεια να σβήσω τις σκέψεις μου, ο θόρυβος τους είναι ενοχλητικός όπως κάθε δυσαρμονία, παριστάνω πως τις αγνοώ, η προσοχή μου επιστρέφει στην αναπνοή, κάποια στιγμή, που θα πάει, θα με φοβηθούν οι συνειρμοί και θα κάνουν πίσω σαν βρεγμένα γατιά και τότε θα βυθιστώ με την ησυχία μου, στη γαλήνη του τίποτα, έστω για λίγο, στο γαλήνιο τίποτα. Εισπνοή, εκπνοή, τα πνευμόνια ανοίγουν σαν παλιό ακορντεόν, δεν έχω ιδέα πόση ώρα πέρασε, ανοίγω τα μάτια, οι υπόλοιποι τα έχουν ακόμα κλειστά, δύο πολύχρωμες πεταλούδες πετούν μέσα στο δωμάτιο, τις ακολουθώ με το βλέμμα, οι κύκλοι που ζωγραφίζουν στον άερα με μαγνητίζουν, δεν ξέρω γιατί αλλά θυμάμαι την φράση της Καρυστιάνη, την συνάντησα χρόνια πριν στο σπίτι της, ήπιαμε σπιτική λεμονάδα, καθίσαμε στο σαλονι της και κάποια στιγμή μου είπε πως την “μάχη της ζωής την κερδίζουν οι εμπνευσμένοι”.

Δεν κατάλαβα τότε τί εννοούσε, ποιοι είναι οι εμπνευσμένοι διερωτήθηκα, την απάντηση όμως σ’αυτές τις ερωτήσεις δεν την ρωτάς, την αισθάνεσαι, που να το ξέρω όμως, μετά το έμαθα, πώς δεν χωράνε όλα σε εξηγήσεις ή όπως λέει ο Ελύτης “την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δεν λες αυτό που κάνω είναι κελαηδητό”. Ο δάσκαλος κάτι μουρμουρίζει σαν ψύθιρο, επαναλαμβάνει την ίδια λέξη, οι πεταλούδες συνεχίζουν να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας, inspiration είναι η λέξη που επαναλαμβάνει, inspiration σημαίνει έμπνευση, εμπνέω σημαίνει φυσάω προς τα μέσα, πνοή εντός και παραδίπλα μια ιτιά που χαίρεται την γύμνια της…