Kathimerini.gr
Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πόλη που συνδυάζει δύο γλώσσες, ως πρωτεύουσα δύο λαών. Βρυξέλλες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από το Αμστερνταμ μέχρι τη βελγική πρωτεύουσα, με το λεωφορείο, είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε αφήνεις τη μια χώρα και εισέρχεσαι στην άλλη. Ισως, βέβαια, στη στάση σε έναν αντίστοιχο... «Σείριο» ή «Λεβέντη», αν είσαι λίγο παρατηρητικός, δεις την πινακίδα: «Από εδώ και πέρα, απαγορεύεται η χρήση ναρκωτικών ουσιών».
Περνώντας από την Αμβέρσα και τις γύρω κωμοπόλεις, τίποτα δεν θυμίζει άλλη χώρα από την Ολλανδία και δεν σε κάνει να ξεχνάς το Αμστερνταμ που άφησες πίσω σου. Εισερχόμενος στα προάστια των Βρυξελλών και από εκεί στην πόλη αυτή καθαυτήν, κάτι αρχίζει να σου ψιθυρίζει ότι φτάνεις στην πρωτεύουσα του Βελγίου, στην πρωτεύουσα της Βαλλονίας και της Φλάνδρας, του γαλλόφωνου και του ολλανδόφωνου λαού. Αλλά είναι αυτή η πρωτεύουσα της Ευρώπης;
Εδώ και πολλά χρόνια, ως γνωστόν, όταν αναφερόμαστε στις Βρυξέλλες, δεν εννοούμε μόνο την πόλη· αναφερόμαστε και στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή κυρίως σε αυτήν. Τι έχει, όμως, αυτή η πόλη πέρα από τα ευρωπαϊκά κτίρια; Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι «μάλλον τίποτα», αλλά ας μην είμαστε μηδενιστές. Οι Βρυξέλλες είναι ένα ωραιότατο προάστιο του... Παρισιού ή μια πόλη για απόδραση από το Αμστερνταμ. Καλά τα μουσεία και οι γκαλερί, το Manneken Pis (το μπρούντζινο αγαλματάκι που κάνει την ανάγκη του), καλή και η Γκραν Πλας, τα κτίρια της Ε.Ε., των πολυεθνικών. Από εκεί και πέρα τι έχουν οι Βρυξέλλες ως πρωτεύουσα του Βελγίου και, πάνω απ’ όλα, ως πρωτεύουσα της Ευρώπης;
Τα τυπικά βουλεβάρτα, τα σοκάκια, οι μεγάλες λεωφόροι, οι γωνίες και τα μπιστρό ή τα εστιατόρια μοιάζουν να είναι σαν πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα. Ισως, πάλι, να φταίνε οι μεγάλες προσδοκίες· ίσως, όμως, και η πόλη να είναι «μικρή»...
