Kathimerini.gr
Με αφορμή την περιοδική έκθεση που φιλοξενείται αυτή την εποχή στο Κέντρο Πομπιντού, περνάμε ένα Σαββατοκύριακο στην πρωτεύουσα της Λωρραίνης και ανακαλύπτουμε γιατί οι Γάλλοι δεν σταματούν να μιλούν γι’ αυτήν.
Δεν ήταν δύσκολη επιλογή. Ζώντας μόνιμα στο Παρίσι εδώ και χρόνια, σκεπτόμουν πως ήταν κρίμα να μην έχω ακόμη επισκεφτεί το Μετς, μια πόλη μόλις μιάμιση ώρα από την πρωτεύουσα με το τρένο. Και αν κάποιος αναρωτηθεί τι το ενδιαφέρον έχει τέλος πάντων το Μετς, αυτός ο μικρός και άγνωστος προορισμός της Αλσατίας, η απάντηση είναι διπλή: κατ’ αρχάς, το δεύτερο –εκτός Παρισιού– Μουσείο Πομπιντού.
Αυτό από μόνο του αρκεί για ένα πολιτιστικό Σαββατοκύριακο. Ομως η πρόσφατη επίσκεψή μου στη γνωστή και ως «Πράσινη Πόλη» –λόγω των αναρίθμητων πάρκων και ελεύθερων χώρων της– μου αποκάλυψε μέσα σε λιγότερες από 48 ώρες θησαυρούς σε κάθε γωνιά της.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σχεδιασμένο από τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Shigeru Ban το 2006, το Κέντρο Πομπιντού, που εγκαινιάστηκε το 2010, αποτελεί το μεγαλύτερο γαλλικό πολιτιστικό ίδρυμα έξω από το Παρίσι, καταλαμβάνοντας επιφάνεια 5.000 τ.μ. Η έκθεση «Musée Imaginé» («Φανταστικό Μουσείο»), που φιλοξενείται έως τις 27 Μαρτίου, εξετάζει τη σχέση της τέχνης με τη μνήμη και την πολιτιστική ταυτότητα.
Πίνακες, περφόρμανς, ηχητικά αποσπάσματα, βίντεο, δρώμενα παρουσιάζονται σαν συνέχεια του δυστοπικού έργου του Ρέι Μπράντμπερι «Fahrenheit 451». Ανάμεσα στα έργα που παρατάσσονται εδώ ανακαλύπτουμε μεταξύ άλλων άγνωστες πτυχές του Αντι Γουόρχολ και της Λουίζ Μπουρζουά μέσα από λιγότερο προβεβλημένα έργα τους.
«Γέμισε τα μάτια σου με θαύματα. Ζήσε σαν να έπρεπε να πεθάνεις σε 10 δευτερόλεπτα. Κοίταξε τον κόσμο. Είναι πιο θαυμαστός απ’ όλα τα όνειρα που μπορούμε να κατασκευάσουμε σε σειρά στα εργοστάσια», γράφει ο Μπράντμπερι στο φημισμένο έργο του. Η έκθεση θέτει τα εξής ερωτήματα: Γιατί να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη της τέχνης; Τι είναι αυτό που την κάνει αναντικατάστατη στις ζωές και στις κοινωνίες μας; Τι θα θέλαμε να σώσουμε αν ξαφνικά κάποια εξωτερική απειλή προσπαθούσε να την καταστρέψει; Τι μένει όταν η μνήμη μας δυσκολεύεται να θυμηθεί τις εικόνες που τη σημάδεψαν; Τις τελευταίες ημέρες της έκθεσης, σε μια συμβολική κίνηση, τα έργα θα εξαφανιστούν σταδιακά κατά τη διάρκεια μιας ημέρας και άνθρωποι-μνημεία θα τα αντικαταστήσουν, αναπαριστώντας τα.
Ομως, πριν από την απαραίτητη βόλτα στο Πομπιντού, περνάμε –αναγκαστικά, αφού εδώ μας αφήνει το τρένο– από το πρώτο έργο τέχνης της πόλης, τον σιδηροδρομικό σταθμό της. Αναφερόμενος συχνά ως «Σταθμός-Παλάτι», αποτέλεσε την κατοικία του Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ και από το 1975 έχει χαρακτηριστεί Ιστορικό Μνημείο της Γαλλίας.
Ο περίπατος στο Μετς μπορεί να γίνει με τα πόδια χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια – είναι ελάχιστες οι ανηφόρες και οι κατηφόρες. Υπάρχει πάντα η επιλογή της ενοικίασης ποδηλάτων από τον οργανισμό Mob d’Emploi, μια κοινωνική επιχείρηση που μέσα από σειρά δράσεων δραστηριοποιείται στη στήριξη νέων ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να μπουν στην αγορά εργασίας.
Κατευθυνόμαστε προς τα βόρεια με πρώτη στάση τον καθεδρικό ναό Saint Etienne, γνωστό ως «Το φανάρι του Θεού», καθώς φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή βιτρό στον κόσμο (συνολικής επιφάνειας 6.500 τ.μ.). Πρόκειται για έργα γοτθικών και αναγεννησιακών καλλιτεχνών, καθώς και μοντερνιστών, όπως ο Μαρκ Σαγκάλ. Στη συνέχεια σεργιανίζουμε στα στενάκια του Μετς, περνώντας από το κανάλι La Mosselle και τη γέφυρα Pont des Morts, όπου το ηλιοβασίλεμα τα χρώματα μπερδεύονται δημιουργώντας ένα υπέροχο ψηφιδωτό.
