Του Απόστολου Κουρουπάκη
Χρειάστηκε την περασμένη εβδομάδα να παρακολουθήσω αναγκαστικά και για κάμποση ώρα εκπομπές του κρατικού καναλιού… Ένιωσα ότι ήμουν πάλι παιδί, ότι σε λίγο θα άκουγα τους φίλους μου να με φωνάζουν για να βγω στο στενό να παίξουμε. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν αντιληφθεί στο ΡΙΚ ότι το ημερολόγιο δείχνει τους μήνες του σωτήριου έτους 2017 και όχι 1987, έχουμε περάσει σε άλλη εποχή, και νομίζω ότι η γενική εικόνα των εκπομπών του κρατικού καναλιού δεν είναι αυτή που επιτάσσουν οι καιροί. Λίγο πολύ το κρατικό κανάλι ακολουθεί την πεπατημένη, τόσο σε θεματολογία όσο και σε εικόνα. Τα σκοτεινά και αχανή στούντιο, με κάποιες πάντα εξαιρέσεις, η θεματολογία των εκπομπών του μοιάζουν να έχουν μείνει πίσω στον χρόνο. Για την κατάσταση αυτή νομίζω ότι φταίει κυρίως η νοοτροπία των διοικούντων τόσα χρόνια το ίδρυμα. Ελπίζω η νέα διοίκηση που, απ’ ό,τι ακούω, είναι αρκούντως δυναμική και με πολλές ιδέες να καταφέρει να πάρει το Ίδρυμα μερικά βήματα παρακάτω. Παρακολουθώντας την πρωινή εκπομπή του ΡΙΚ 1 «Καλή σας μέρα» ο τηλεθεατής που είναι κάτω των 50 μπορεί να χρειαστεί πρωί-πρωί χαμομήλι, μπας και καλμάρουν τα νεύρα του.
Είναι σχεδόν βεβαιωμένο ότι ο Κύπριος τηλεθεατής, και όχι μόνο, εκείνη την ώρα θέλει ειδησεογραφία και όχι δυο λαλούν και τρεις χορεύουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς επιλέγονται τα θέματα, θα μου πει κάποιος, μα ποιος βλέπει το πρωί τηλεόραση, αν δεν είναι συνταξιούχος, νοικοκυρά ή άνεργος; Και όμως, υπάρχουν και άνθρωποι που βρίσκονται για τον ένα ή τον άλλο λόγο στο σπίτι τους εκείνη την ώρα, ή έχουν στο γραφείο τους τηλεόραση ή δεν ξέρω κι εγώ για ποιον άλλο λόγο κάποιος επέλεξε να δει τηλεόραση εκείνη την ώρα. Τώρα, αν ο στόχος τους είναι το άνω των 60 κοινό, τότε σηκώνω τα χέρια και λέω αμάν αμήν! Βέβαια, ακόμα και αν περάσουμε στην απογευματινή ζώνη ποιο κοινό προσελκύεται από την Ελίτα Μιχαηλίδου που οι εκπομπές της μου θυμίζουν κάτι βροχερά απογεύματα που έβλεπα τηλεόραση με τη γιαγιά μου, γιατί δεν μπορούσα να βγω στη γειτονιά για παιχνίδι. Θυμάμαι ως τώρα να ’τανε, που λέει και το τραγούδι, την έκπληξή της και τον θαυμασμό της για εκείνους τους καλεσμένους που για πράγματα περίεργα της μιλούσαν (ήγουν θρησκευτικά και γεωπολιτικά για αρχάριους) κι εγώ στο πλάι της να πλήττω! Το «τρεις στον αέρα» της ΕΡΤ του ’80 ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον πάντως! Τώρα για τον συμπαθέστατο και πολύ καλό μάγειρα Χρίστο Χριστοδούλου τα να πω; Τον έχουν τον άνθρωπο σε ένα στούντιο που μοιάζει και λίγο με αρένα και τον αφήνουν να παλεύει με κατσαρόλες, κουτάλες και καλεσμένους σχεδόν επί μία ώρα, να κουβεντιάζει, να γαρνίρει, να μαγειροτσικαλίζει και εσύ, ο τηλεθεατής έχεις την αίσθηση ότι πάλι πήρες την κακή θέση στις κερκίδες.
Γιατί το εξαιρετικό «Εντέχνως» προβάλλεται εκείνη την ώρα; Ποιος θα δει μία εκπομπή αυτής της θεματικής το μεσημέρι; Έχω την αίσθηση ότι είναι μία πάρα πολύ καλή εκπομπή, σχεδόν πάντα έχει ενδιαφέροντες καλεσμένους, έχει ένα επίπεδο που δεν είναι ούτε αυτό το ψευτοκουλτουρέ ούτε και συζήτηση για αστροφυσικούς της ΝΑSA. Η Αλεξία Καρακάννα επίσης κρατάει σωστά το τιμόνι της εκπομπής, αλλά απ’ ό,τι δείχνουν τα νούμερα τηλεθέασης την παρακολουθούν ελάχιστοι (σύμπτωμα και αυτό για το πώς αντικρίζουμε τον πολιτισμό σε αυτή τη χώρα; Ίσως!). Γιατί, λοιπόν να μη δοκιμαστεί μια άλλη μέρα και ώρα προβολής, το ίδιο συμβαίνει και με το «Ταξίδι στο χρόνο» με τη Γωγώ Βασιλάκη, μην τα ξαναγράφουμε.
Οι αρχισυντάκτες των εκπομπών φέρουν πολύ μεγάλη ευθύνη, ας συντονιστούν και με άλλα κανάλια του εξωτερικού να δούνε τι γίνεται, και αν χρειαστεί να αντιγράψουν ιδέες, δεν είναι κακό, αρκεί βέβαια να μην το κάνουν copy-paste, πάρτο-φόρεστο. Δεν είναι κακό πάντως να βλέπουμε τι γίνεται και λίγο πιο έξω από τον περίβολο των κτηρίων μας.
Φυσικά, για να γίνουν πράξη οι όποιες ιδέες, θα πρέπει να προηγηθεί σωστός σχεδιασμός και ενδελεχής μελέτη, να δοκιμάσουν πράγματα και αν χρειαστεί να σπάσουν αβγά, να σπάσουν, διαφορετικά όχι μόνο ομελέτα δεν κάνεις, αλλά ούτε και τηλεθέαση.
