Του Ανδρέα Καραμήτα
Μία πρόσφατη μελέτη που αναλύει τον τρόπο που τα λιμάνια αντιδρούν στις απαιτήσεις του χειρισμού του CO2 μας εξηγεί ότι τα λιμάνια που είναι έτοιμα να διαχειριστούν υγροποιημένο CO2 προερχόμενο από πλοία είναι ελάχιστα ενώ τα περισσότερα υστερούν σε νευραλγικούς τομείς που σχετίζονται με την ασφάλεια τις υποδομές και την επιστημονικότητα.
Η έκθεση συμπεραίνει ότι η χαμηλή ετοιμότητα των λιμανιών αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για την υιοθέτηση της εν πλω συλλογής και αποθήκευσης άνθρακα ως πρακτικής λύσης απολιγνιτοποίησης.
Η συλλογή άνθρακα από πλοία εν πλω, θεωρείται ως μια πιθανή τεχνολογία, ειδικά για το εγγύς μέλλον, η οποία θα μπορέσει να παρατείνει τη ζωή των εν λειτουργία πλοίων, ενώ σημειώνεται πρόοδος στους παγκόσμιους στόχους για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα.
Υπάρχει η τεχνολογία αλλά θέλει και βούληση
Πολλές εταιρείες προχωρούν στην ανάπτυξη της εν πλω τεχνολογίας με πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα. Ωστόσο, η έκθεση που ανατέθηκε από το Global Centre for Maritime Decarbonization της Σιγκαπούρης, σε συνεργασία με τον Lloyd’s Register και την ARUP, διαπιστώνει μια κρίσιμη ανάγκη να οριστεί μια σαφής διαδρομή για την εκφόρτωση, την αξιοποίηση και/ή την αποθήκευση του CO2.
Υποστηρίζουν ότι αυτά τα κρίσιμα ζητήματα πρέπει να επιλυθούν για την ευρεία εμπορευματοποίηση της εν πλω συλλογής και αποθήκευσης άνθρακα.
Η καθηγήτρια Λιν Λοο, Διευθύνουσα Σύμβουλος του GCMD, δήλωσε ότι «Ενώ τα πιλοτικά προγράμματα έχουν επιδείξει με επιτυχία πολλές τεχνολογίες συλλογής επί πλοίων, εξακολουθεί να είναι ασαφές πώς μπορεί να εκφορτωθεί με ασφάλεια ο συλλεγόμενος άνθρακας σε εμπορικά πλοία και πώς θα μοιάζει η υπόλοιπη αλυσίδα αξίας». «Η μελέτη αυτή ρίχνει φως στις συγκεκριμένες προκλήσεις και επισημαίνει συστάσεις για την ολιστική αντιμετώπιση αυτών των ανησυχιών για τους φορείς που ενδιαφέρονται να προωθήσουν τις έννοιες OCCS/εκφόρτωσης LCO2».
Σκοπός της έρευνας ήταν να καλύψει τα κενά στην αλυσίδα αξίας της εν πλω συλλογής άνθρακα και τα ευρήματα λεν ότι ένας περιορισμένος αριθμός λιμανιών διαθέτει τις υποδομές για την εκφόρτωση υγροποιημένου CO2, που αποτελεί την πιο πολλά υποσχόμενη λύση για τη συλλογή και αποθήκευση άνθρακα στα πλοία.
Αναφέρουν ότι λίγα λιμάνια διαθέτουν οποιαδήποτε δυνατότητα διαχείρισης CO2 και εκείνα που διαθέτουν είναι σχεδιασμένα κυρίως για τη διαχείριση CO2 ποιότητας τροφίμων, σημειώνοντας ότι οι διαφορές στα πρότυπα καθαρότητας περιορίζουν τη διαλειτουργικότητα αυτών των συστημάτων με το CO2 των πλοίων.
Το Ρότερνταμ το πιο ρυπογόνο λιμάνι της Ε.Ε
Πέραν όμως των υποδομών και της ικανότητας διαχείρισης του άνθρακα από πλοία που βρίσκονται εν πλω μία άλλη μελέτη παρουσιάζει και τα πιο ρυπογόνα λιμάνια της ένωσης. Σύμφωνα με μια νέα μελέτη της Transport & Environment (T&E), το Ρότερνταμ είναι το ευρωπαϊκό λιμάνι με την μεγαλύτερη κίνηση και συνδέεται με σχεδόν 14 εκατομμύρια τόνους CO2 ετησίως. Αυτό το καθιστά το μεγαλύτερο βιομηχανικό ρυπογόνο στην Ευρώπη. Η Αμβέρσα, με 7,4 εκατομμύρια τόνους CO2 (ισχυρό αέριο θερμοκηπίου) ετησίως και το Αμβούργο, με 4,7 εκατομμύρια τόνους CO2 ετησίως, βρίσκονται στη δεύτερη και τρίτη θέση, ενώ τρία από τα 10 πιο ρυπογόνα λιμάνια βρίσκονται στην Ισπανία: το Algeciras (4ο στην κατάταξη), Μπαρτσελόνα (5ο) και Βαλένθια (7ο). Τα ισπανικά λιμάνια ευθύνονται για την εκπομπή σχεδόν 14 εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του άνθρακα. Επιπλέον, άλλη έκθεση που σχετίζεται με τις εκπομπές ρύπων στα λιμάνια, κατονομάζει τη Βαρκελώνη, την Πάλμα και τη Βενετία ως τις πιο μολυσμένες πόλεις λόγω του γεγονότος ότι είναι δημοφιλείς προορισμοί από τους οποίους διέρχεται σημαντικός αριθμός κρουαζιερόπλοιων στην Ευρώπη κάθε χρόνο. Τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους: Βαρκελώνη, με 32,8 τόνους οξειδίου του θείου. Η Πάλμα στη δεύτερη θέση, με 28 τόνους από αυτές τις εκπομπές. και στην τρίτη θέση η Βενετία, με 27,5 τόνους.
Με πληροφορίες από : enalios.com.cy,
