Αντιφατικά μηνύματα, ενάντια στο παραδοσιακό ρεύμα και στο DNA του κόμματος, έφεραν τελικά κόστος. Συγκεκριμένα και από επικοινωνιακής αλλά και στρατηγικής πλευράς, είναι τα λάθη -όπως λένε αναλυτές- που οδήγησαν εκτός δευτέρου γύρου των εκλογών τον Νικόλα Παπαδόπουλο και το ΔΗΚΟ. Κι αυτό, παρά το ότι υπήρξε ρεύμα προς την υποψηφιότητα του ήδη από το καλοκαίρι του 2017, οπότε και ήταν από τους πρώτους που και ανακοίνωσε αλλά και ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία.
Δεν ήταν ο πρώτος ωστόσο που κατέθεσε προτάσεις. Αυτός ήταν ο Γιώργος Λιλλήκας, την ώρα που πριν τη δημοσιοποίηση της «Νέας Στρατηγικής» του Νικόλα Παπαδόπουλου, αυτή τύγχανε βελτιώσεων μέχρι και το τέλος.
Ήδη εδώ εντοπίζονται δυο λάθη. Το μεν πρώτο ήταν, εκ του αποτελέσματος, το πρόωρο της προεκλογικής καμπάνιας. Το ότι «έμεινε από βενζίνη», ήταν η μια παράμετρος που μετουσιώθηκε παράλληλα με αύξηση των δημοσκοπικών ποσοστών του Σταύρου Μαλά ήδη από τον Νοέμβριο. Την ώρα που ο ίδιος ο Νικόλας Παπαδόπουλος γύρισε όλη την Κύπρο για να οικοδομήσει ένα προεδρικό προφίλ, επί της ουσίας χωρίς ουσιαστικό κομματικό μηχανισμό, έβαλλε κατά ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ, των οποίων οι μηχανισμοί είναι πιο στρωμένοι και το γεγονός ότι μπήκαν πιο ξεκούραστοι οι υποψήφιοι των δυο κομμάτων στον προεκλογικό, φαίνεται να λειτούργησε υπέρ τους. Εξού και τα πρώτα σημάδια κόπωσης στην προεκλογική του Νικόλα Παπαδόπουλου, έκαναν την εμφάνισή τους παραπάνω από έναν μήνα, πριν τις εκλογές.
Το δεύτερο λάθος ακουμπά στα προτάγματα της «Νέας Στρατηγικής». Οι προτάσεις αυτές, έθεσαν το διακύβευμα των εκλογών καταρχήν ως δημοψήφισμα για το κυπριακό, με την ηγεσία του ΔΗΚΟ να προτάσσει την επαναδιαπραγμάτευση από νέα βάση. Κάτι που επαναλήφθηκε και στο debate των υποψηφίων. Ωστόσο η δουλειά που έχει γίνει μέχρι και πέρυσι τον Ιούλιο και παρά το αδιέξοδο στο Κρανς Μοντανά διαφαίνεται να είναι η βάση πάνω στην οποία θα χτιστεί η νέα προσπάθεια για το κυπριακό και όχι η εκ του μηδενός αφετηρία. Κάτι που όπως φαίνεται απομάκρυνε μετριοπαθείς ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ, δεν ήταν όμως το μόνο. Η εποικοδομητική ασάφεια ήταν κραταιά στις προτάσεις για την οικονομία, με πολλές εξ αυτών να κρίνονται ως μη ρεαλιστικές ή και ανεδαφικές, που έδωσαν εύκολη λαβή για αντεπιχειρήματα.
Η αποδόμηση αυτών από το κυβερνητικό επιτελείο βάσει των πραγματικών αριθμών και με άξονα το κόστος που αυτές θα είχαν στην οικονομία, στάθηκε η αιχμή του δόρατος που τρύπησε την επιχειρηματολογία της ηγεσίας του ΔΗΚΟ. Από την άλλη, εντοπίζονταν νομικά κενά στη «Νέα Στρατηγική» όπως στην πρόταση για την αποκατάσταση των πληγέντων του κουρέματος. Συνακόλουθα, ο διπλασιασμός των συντάξεων σε 10 χρόνια και το κούρεμα δανείων, επέφεραν, παρά την υποστήριξη της υποψηφιότητας από αξιόγραφους, σύγχυση στο κομματικό ακροατήριο που άκουγε τα προαναφερθέντα ως μεγάλα λόγια.
Δεν κεφαλαιοποίησε τη στάση στην οικονομία
Ένα από τα βασικά λάθη στρατηγικής του Νικόλα Παπαδόπουλου, που μάλιστα προκάλεσε και ευχάριστη έκπληξη στο κυβερνητικό στρατόπεδο, ήταν η μη κεφαλαιοποίηση της υπεύθυνης στάσης που κράτησε το ΔΗΚΟ κατά την ψήφιση μνημονιακών νομοσχεδίων με τον ΔΗΣΥ. Ενώ το κόμμα, όπως σωστά ευαγγελιζόταν, κράτησε στάση ευθύνης εκείνη την περίοδο, η στάση αυτή δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος μέσα στην προεκλογική στρατηγική, με τους ίδιους τους πολιτικούς αντιπάλους του Νικόλα Παπαδόπουλου, να αναρωτιούνται το γιατί.
Πληροφορίες και εκτιμήσεις από το πολιτικό παρασκήνιο, ήθελαν τη στάση αυτή (που θα μπορούσε να είναι στην πρώτη γραμμή υπενθυμίζοντας στην κοινωνία την ευθύνη και το φορτίο που σήκωσε το ΔΗΚΟ) να εμπεριέχεται μέσα στον «πόλεμο» κατά του παλιού και της ρητορικής περί του νέου. Ωστόσο, οι διαρκώς διασπαστικές ρητορικές και η απουσία συναινετικού λόγου εκ μέρους του ΔΗΚΟ, δηλαδή αντιστρόφως ανάλογα με τα έργα και τις πράξεις κατά την περίοδο των μνημονιακών χρόνων, έστελναν αντιφατικά μηνύματα στη βάση του κόμματος και στο κομματικό ακροατήριο.
Πρόσωπα και DNA
Τα προαναφερθέντα μαζί με την απουσία προσώπων που θα μπορούσαν να σχηματοποιήσουν μια κυβερνητική παράταξη από το πλευρό του Νικόλα Παπαδόπουλου, είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσει ο ίδιος τις μερίδες εκείνες της κοινωνίας που θα έπρεπε να έχει ως και δεδομένες, όπως για παράδειγμα η αστική Λευκωσία. Απεναντίας, πάλι με πύρινη ρητορική, η ηγεσία του ΔΗΚΟ επέλεξε να προτάξει μια αόρατη μάχη με το κατεστημένο εν γένει, που εν πολλοίς δεν εξαιρεί τελικά τον ίδιο τον Νικόλα Παπαδόπουλο ως γόνο πολιτικής οικογένειας με παρουσία δεκαετιών στον τόπο.
Βάζοντας εν κατακλείδι στην πρώτη γραμμή μια εφ όλης της ύλης ανασύνταξης του κόμματος, η ηγεσία του ΔΗΚΟ κατάφερε μια σειρά από εξελίξεις. Πρώτον, διαφαίνεται εκ του αποτελέσματος πως η ρητορική παλαιού και νέου δεν βρήκε ανταπόκριση στον μετριοπαθή ψηφοφόρο του ΔΗΚΟ, ο οποίος δεν αρέσκεται σε πολεμικές ρητορικές και αποκλεισμούς αλλά έχοντας βρει τον εαυτό του μέσα στο ρόλο του ρυθμιστή, αρέσκεται στις συνθέσεις. Δεύτερον, έμεινε απέξω η παλιά, παραδοσιακή, φρουρά του κόμματος που πλέον φυσιογνωμικά δεν έχει οικεία χαρακτηριστικά με το κόμμα όπως ήταν πριν δέκα χρόνια. Άλλο ΔΗΚΟ τότε άλλο έγινε τώρα, και δεν υπάρχει ταύτιση των ψηφοφόρων με τα πρόσωπα του κόμματος. Κι αυτά παρά τη φθορά της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Τρίτον, αν και εξέλειπαν πρόσωπα που θα πλαισίωναν τον Νικόλα Παπαδόπουλο, και η προεκλογική, και οι διεργασίες με τον ενδιάμεσο αλλά και εν γένει το πως ο ίδιος όρισε τις τύχες του κόμματος, ήταν αμιγώς προσωποκεντρικό, με επίκεντρο τον ίδιο. Όπως λένε στελέχη, εκπαραθυρώθηκαν εκείνοι που είχαν και διαφορετική άποψη από την ηγεσία και διαφορετικό τρόπο εν γένει θέασης για το που πήγαινε το κόμμα. Κάτι που όπως φαίνεται, είχε συνέπειες. Και αποτυπώνεται στο χαμηλό ποσοστό συσπείρωσης που πήρε την Κυριακή, αλλά και στο ότι λειτούργησε η συναισθηματική ψήφος από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του κόμματος, "ακόμη και στο ΔΗΚΟ εκείνο που δεν θυμίζει τον εαυτό του" όπως ειπώθηκε μιλώντας με στελέχη.
Τονίζουν δε πως η συσπείρωση ίσως και να ήταν χαμηλότερη, αν δεν λειτουργούσε και αυτή η ψήφος από τους ΔΗΚΟϊκούς ψηφοφόρους.
Η πορεία στο «νέο» ΔΗΚΟ, ολοκληρώθηκε όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος έβαλε το κόμμα μπροστά ως χωνευτήρι του ενδιάμεσου, ώστε εν τέλει να ηγηθεί ο ίδιος κομμάτων με διαφορετικές μεταξύ τους γραμμές, ακόμη και απαράβατες, από το κυπριακό ως την οικονομία. Αυτό ήταν ένα ρίσκο. Από τη μια θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πολυσυλλεκτική υποψηφιότητα, με δυναμική, οπότε οι κομματικές γέφυρες θα εξωτερικεύονταν στην κοινωνία.
Ωστόσο θα ήταν ορθότερο πολιτικά να προταχθεί η συνένωση παρά η πολεμική ρητορική με ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ. Από την άλλη, ο ενδιάμεσος φαίνεται να λειτουργεί ως βαρίδι εφόσον επί της ουσίας έχει αντίστοιχους αρχηγούς κομμάτων και άρα αρχηγικούς εγωισμούς, η ελαφρά οπισθοχώρηση των οποίων δεν επέφερε τη νίκη αλλά μια βαριά ήττα τόσο για τον Νικόλα Παπαδόπουλο όσο και για το ΔΗΚΟ.
