ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οταν ο Φίλιπ Ροθ με υποδέχθηκε στο Μανχάταν με τις κάλτσες του

Ο Ροθ είναι πιο χαλαρός και μακριά από τον στρυφνό συγγραφέα που έχω φανταστεί.

Kathimerini.gr

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ

Νοέμβριος του 2008. Η Αμερική έχει μόλις εκλέξει τον πρώτο στην ιστορία της Αφροαμερικανό πρόεδρο κι εγώ βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη, σε αμερικανικό tour d’horizon ως international visitor του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Το ταξίδι τελειώνει. Λίγο πριν από την τελευταία υποχρεωτική μου συνάντηση, προφασίζομαι έντονο πόνο στο στομάχι και φεύγω. Eχω ραντεβού με τον Φίλιπ Ροθ, στο γραφείο του ατζέντη του Aντριου Γουάιλι για την πρώτη του συνέντευξη σε ελληνικό έντυπο (στον «Ταχυδρόμο»). Αλλά δεν μπορώ να το πω σε κανέναν (παρά μόνον στον εκδότη του Νίκο Γκιώνη). Φθάνω στην ώρα μου, παρόλο που η κίνηση είναι εφιαλτική λόγω κάποιας συνάντησης ηγετών στον ΟΗΕ και μιας καταιγίδας που κράτησε αρκετή ώρα. Oταν φθάνω, με ενημερώνουν ότι λόγω βροχής ο Ροθ δεν θα μετακινείτο και ότι μας περίμενε (ήταν μαζί και ο φωτογράφος Δημήτρης Μέλλος) ήδη στο διαμέρισμά του στο Upper West Side του Μανχάταν. «Σας τηλεφωνούσαμε, αλλά δεν απαντούσατε», μου λέει η γραμματέας.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Είμαι βρεγμένη, πεινάω, έχω αργήσει, το σφίξιμο στο στομάχι μου γίνεται πραγματικό και πρέπει να βρω ταξί για να μη «στήσω» και άλλο τον Ροθ. Μαζεύω τις δυνάμεις μου και ετοιμάζομαι να αντικρίσω το «τέρας». Η ξερακιανή φιγούρα του Ροθ εμφανίζεται στην πόρτα χωρίς παπούτσια, μόνο με τις κάλτσες του και ένα μετρημένο χαμόγελο. Μετά τις συστάσεις, ο φωτογράφος τον παρακαλεί να τραβήξει πρώτα μερικές φωτογραφίες στο μπαλκόνι του με θέα το Μανχάταν, ώστε να φύγει αμέσως μετά. Οι οδηγίες του ατζέντη ήταν σαφείς. Και ήταν πολύ αυστηρές: «Οχι φωτογραφίες στη διάρκεια της συνέντευξης. Θα γίνουν πριν». Παρ’ όλα αυτά, ο Ροθ είναι πιο χαλαρός και, πάντως, μακριά από τον στρυφνό συγγραφέα που έχω φανταστεί.

Oταν ο φωτογράφος τον ρωτάει αν μπορεί να είναι παρών για να ακούσει τη συζήτηση, ο Ροθ δεν έχει καμία αντίρρηση. Υπομένει μάλιστα αδιαμαρτύρητα τα ενοχλητικά «κλικ» κατά τη συνέντευξη. Είναι μάλλον ευδιάθετος και δεν κρύβει ότι ελπίζει –ναι, ο Ροθ ήλπιζε!– μετά την εκλογή Ομπάμα. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να «στολίσει» τους Ρεπουμπλικανούς από τον Νίξον και τον Ρέιγκαν μέχρι τον Μπους τον νεότερο και, από τον τρόπο που λέει ότι διαβάζει μόνο τους κλασικούς, καταλαβαίνεις ότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει πλέον τίποτα άλλο.
Οταν ξαναβρέθηκα στη Νέα Υόρκη, τον Νοέμβριο του 2011, έγραψα διερευνητικά στον ατζέντη του αν θα δεχόταν να δώσει και πάλι συνέντευξη. Η συνάντηση κανονίστηκε σχεδόν λίγες ώρες πριν μπω στο αεροπλάνο της επιστροφής. Αυτή τη φορά δεν έβρεχε και το θέμα στην Αμερική ήταν το Obamacare. Η Ελλάδα ήταν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου με αφορμή την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Ο Ροθ ήταν εξίσου φιλικός. Είχε απλώσει άνετα τα πόδια του –πάλι φορώντας τις κάλτσες του– στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού. Ρωτούσε για την Ελλάδα, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς γινόταν.

Η υπέρβαση

Μετά τη συνέντευξη, μου έδειξε μια παιδική ζωγραφιά που είχε φτιάξει η κόρη μιας φίλης του. Η κίνηση είχε κάτι πολύ ανθρώπινο. Τη συνόδευσε με ένα αμφίσημο σχόλιο που έδειχνε ότι η συγγραφή μάλλον τον είχε κουράσει (λίγους μήνες μετά ανακοίνωσε ότι αποσύρεται). Τη συστολή μου δεν την είχα, βέβαια, ξεπεράσει. Νίκησε, όμως, η λογική. Σκέφτηκα ότι δεν θα είχα και τρίτη ευκαιρία και πριν φύγω τον ρώτησα ευγενικά αν θα τον πείραζε να φωτογραφηθούμε μαζί. Μου φαίνεται και σήμερα υπέρβαση που χαμογελά σε εκείνες τις φωτογραφίες. Μετάνιωσα τότε που δεν έκανα την υπέρβαση ρωτώντας τον για τις γυναίκες και τη ρετσινιά του «μισογύνη». Ξεπροβοδίζοντάς μας, μου είπε με ένα αινιγματικό μειδίαμα: «Πού ξέρετε, μπορεί κάποτε να ξαναβρεθούμε...». Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν ο Ροθ ή ο Ζούκερμαν.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Βιβλίο: Τελευταία Ενημέρωση