Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Από το 1916 με είχε κυριεύσει ο φόβος των αερίων: κάθε ασυνήθιστη μυρωδιά, ακόμη και μια ξαφνική δυνατή μυρωδιά λουλουδιών από τον κήπο αρκούσε για να αρχίσω να τρέμω. Και δεν μπορούσα πλέον να αντιμετωπίσω τον ήχο του βομβαρδισμού. Αρκούσε ο κρότος μιας εξάτμισης αυτοκινήτου για να πέσω μπρούμυτα ή να το βάλω στα πόδια αναζητώντας καταφύγιο», γράφει στην αυτοβιογραφία του «Αποχαιρετισμός σε όλα αυτά» ο Άγγλος ποιητής Ρόμπερτ Γκρέιβς. Βίωσε τη φρίκη των αερίων στα 21 του, το 1916, πριν από εκατό ένα χρόνια, πριν από εκατό ένα ολόκληρα χρόνια και τον ακολουθούσε η φρίκη μέχρι τα 90 χρόνια του. Υποτίθεται ότι η ανθρωπότητα από τον φονικό μεγάλο πόλεμο και μετά έκανε βήματα μπροστά. Καταφέραμε να πάμε στο διάστημα, να τιθασεύσουμε τα στοιχεία της φύσης, μπορέσαμε να δούμε με κάθε λεπτομέρεια τα μικροκύτταρα του εγκεφάλου μας, να κάνουμε ό,τι δεν καταφέραμε σε χίλια χρόνια ιστορικής πορείας. Δεν μάθαμε όμως την αξία της ανθρώπινης ζωής, ή καλύτερα πειστήκαμε, οι περισσότεροι, ότι κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Θυμηθείτε τι έγινε στο μακελειό στο Μπατακλάν, όταν παράφρονες εξτρεμιστές του ISIS σκόρπισαν τον θάνατο! Πόσο σοκαριστήκαμε όταν άλλος τρελός εισέβαλε στην προμενάδα της Νίκαιας, όταν κάποιοι σχιζοφρενείς επιτέθηκαν στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, όταν σκοτωθήκαν άνθρωποι στο Λονδίνο, στη Βοστώνη, ή αλλού… Αξίζουν αναμφίβολα οι ζωές αυτές. Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κατεσθίετε τας οικίας των χηρών και προφάσει μακρά προσευχόμενοι!
Στο μετρό της Μόσχας σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι, αλλά φευ! πού είναι οι συναυλίες, οι ηχηρές καταδίκες του γεγονότος; Αυτές οι ζωές είναι χαμηλότερης αξίας. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών.
Στην Ελλάδα της μίζερης πραγματικότητας των προσφύγων και των μεταναστών, των κοινωνικών φαρμακείων και παντοπωλείων καθημερινά ανεβαίνουν τον Γολγοθά χιλιάδες άνθρωποι, και έχει απολείψει και η ελπίδα. Έλληνες, ξένοι, πώς να ξεδιαλύνεις ποιου η ζωή αξίζει. Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας.
Στην πολύπαθη Συρία την περασμένη εβδομάδα δεκάδες κόσμος και πολλά παιδιά πέθαναν από φονικά χημικά αέρια, άλλοι τόσοι δίνουν μάχη στα υπολειτουργούντα νοσοκομεία και η διεθνής κοινότητα συνεχίζει ατάραχη να ρίχνει ευθύνες στον άλλο, στον προαιώνιο άλλο. Οι εν Συρία να συνεχίζουν το αδελφοφάγωμα. Η ανατολή στέλνει μήνυμα απέλπιδο, και η Δύση τής αποκρίνεται ως ντόμπερμαν «Καθίστε καλά, γιατί…». Αυτές οι ζωές δεν αξίζουν, οπωσδήποτε δεν αξίζουν, ούτε συναυλίες, ούτε φωταγωγημένα μνημεία. Μόνο μην καταστραφεί η Παλμύρα… που και γι’ αυτή τι κάνουν; Όφεις, γεννήματα εχιδνών! Πώς φύγητε από της κρίσεως της γεέννης;
Να σκεφτούμε πόσο αίμα χύνεται μπροστά στα μάτια μας, είδατε, η υπέροχη τεχνολογία φέρνει κοντά μας και τον πόνο, το αίμα, τη φρίκη, τη Γέεννα την ίδια, και οι διοικούντες τον κόσμο κονταροχτυπιούνται για το ποιος φταίει και ποιος όχι, και εμείς οι διοικούμενοι, κλεισμένοι στο καβούκι μας, στη μίζερη καθημερινότητά μας να σκορπίζουμε like και να αγοράζουμε κουπονάκια τώρα που έρχεται Πάσχα και είναι οι μέρες άγιες. Ακόμα και τις μέρες κατηγοριοποιήσαμε, άλλες είναι άγιες και άλλες απλές, σκέτες! Όμως για εκατομμύρια ανθρώπους οι περισσότερες είναι καταραμένες, είναι μέρες της Γεέννης.
Για τα παιδιά της Συρίας η κόλαση είναι μια πραγματικότητα, και δυστυχώς δεν είναι μόνο η Συρία, είναι σχεδόν ολόκληρη η Αφρική, είναι η υπόλοιπη Ασία, Εγγύς και Μέση, είναι η Αϊτή, που είμαι σίγουρος ότι ακόμη θα τρώνε μπισκότα από λάσπη… είναι, είναι… Όμως οι μέρες είναι άγιες, και έρχονται ακόμα αγιότερες και εμείς σπεύδουμε ταχέως να ικανοποιήσουμε το εγώ μας, διακονούντες τους εμπερίστατους, επειδή οι μέρες είναι άγιες… Όχι, κύριοι, οι μέρες κάθε άλλο παρά άγιες είναι, είναι καταραμένες, μοιάζει σαν να έχει πληρωθεί η προφητεία και να έχει έλθει εφ᾿ ημάς παν αίμα δίκαιον εκκεχυμένον επί της γης.
