Kathimerini.com.cy
Ο Alan Rikkin και η κόρη του Sofia, ιδιοκτήτες της πανίσχυρης εταιρείας Abstergo και μέλη της οργάνωσης Templar, βρίσκονται στην αναζήτηση του “Apple of Eden” που περιέχει τον σπόρο της ελεύθερης θέλησης του ανθρώπου. Για να πέτυχουν τον σκοπό τους, φυλακίζουν απογόνους των μελών της ομάδας Assassins, οργισμένοι εχθροί των Templars και υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μέσω του Animus, οι φυλακισμένοι μπορούν να δουν το παρελθόν των προγόνων τους και να ανακαλύψουν το μέρος που βρίσκεται κρυμμένο το Μήλο της Εδέμ. Ένας από αυτούς, ο Cal Lynch, θα είναι το κλειδί στην υπόθεση.
Εδώ έχουμε τη μεταφορά του ομότιτλου και πασίγνωστου video game, που έκανε την εμφάνιση του το 2007 από την Ubisoft. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που συνδυάζει την φαντασία με την ιστορία καθώς η υπόθεση διαδραματίζεται στα τέλη του 2012 αλλά το gameplay βρίσκεται στο μακρινό παρελθόν. Οι διαφορές των δύο αιρέσεων άντεξαν όχι μόνο χρονικά αλλά και σεναριακά καθώς η σειρά μετράει μέχρι σήμερα 9 κεντρικούς τίτλους, αρκετούς έξτρα και πάνω από 90 εκατομμύρια κόπιες σε πωλήσεις. Με το Assassin’s Creed να είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους τίτλους, η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη ήταν θέμα χρόνου.
“Όταν ακούς μεταφορά video game στη μεγάλη οθόνη, κράτα και μικρό καλάθι!” λέει ο λαός. Εγώ από την άλλη λέω, μην πας καν στη μεγάλη οθόνη. Από το Max Payne, τα Resident Evil, το Doom (που δεν το είδε ψυχή) μέχρι το τελευταίο Warcraft, η λίστα των απογοητεύσεων δεν έχει τελειωμό. Εδώ όμως ο πήχης ανέβηκε.
Η ταινία μας ξεκινάει με μία σκηνή στο παρελθόν με την ορκωμοσία της αίρεσης των Assassins και από εκεί μας “πετάει” για να γνωρίσουμε το παρελθόν και τα κίνητρα του κεντρικού χαρακτήρα. Η πρώτη επαφή με το Animus δεν αργεί και αυτό οφείλεται στη ροή της ιστορίας. Ο Cal Lynch πρέπει να μπαίνει μέσα, να ακολουθεί την ιστορία του προγόνου με όνομα Aguilar, ώστε να βρει το περιβόητο “Apple”.
Με τα παραπάνω ως χάρακα, η ταινία δε σε αφήνει σε ησυχία καθώς όλα διαδραματίζονται μέσα σε λίγες μέρες. Δεν βαρεθήκαμε λεπτό και οι εναλλαγές από το παρελθόν στο παρόν ήταν αρκετά συχνές.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ας ξεκινήσω από τον Michael Fassbender (The Light Between the Oceans). Ο ηθοποιός που δεν απογοητεύει εύκολα σε ότι και αν τον έχουμε δει και αντικειμενικά βγάζει από τη μύγα ξύγκι, μέχρι να αναλάβει τον ρόλο από τη Ubisoft δεν είχε ξαναδεί το παιχνίδι. Τελικά πήρε μέρος στην παραγωγή και στο post production, για να έχει μεγαλύτερη επιρροή στη ταινία. Γυμνάστηκε αρκετά και έκανε το 95% των σκηνών δράσης.
Επέλεξε ως συμπρωταγωνίστρια την Marion Cotillard (Allied) η οποία προσπαθεί να βγάλει και αυτή με τη σειρά της ότι περισσότερο μπορεί από τον ρόλο της Sofia. Αξίζει να αναφέρω πως στο ρόλο της συμμάχου του Aguilar εμφανίζεται η Ariane Labed (The Lobster) η γυναίκα του Γιώργου Λάνθιμου. Ζηλεύετε;
Εκεί όμως που θα σταθώ είναι στη σκηνοθεσία. Πλέον η εκτίμηση μου για τον Αυστραλό Justin Kurzel έχει ανέβει πολύ. Μετά το πετυχημένο MACBETH, μετράει πλέον 5 ταινίες στο βιογραφικό του με το Assassin’s Creed να είναι η πιο ακριβή (130 εκατ.). Με προσοχή στη λεπτομέρεια, γύρισε το 80% των σκηνών στη κάμερα, με το υπόλοιπο να είναι CGI. Κράτησε καλά τις ισορροπίες μεταξύ των 2 αιρέσεων και έμεινε πιστός στον ανθρωπισμό που βγάζει το video game.
Μελέτησε καλά τις κινήσεις των χαρακτήρων τόσο στις σκηνές μάχης, όσο και στο γνωστό πλέον Parkour που είναι και η βάση του παιχνιδιού. Γύρισε την μεγαλύτερη ελεύθερη πτώση των τελευταίων 35 ετών από τον Damien Walters. Επέλεξε σοφά να κρατήσει την Ισπανική διάλεκτο στα γεγονότα του παρελθόντος, δίνοντας έναν ρεαλισμό στην ταινία.
Όπως και στο Macbeth τα πλάνα του είναι μαγευτικά. Από τα κοντινά και τα παιχνίδια με το bokeh, μέχρι τα aerial shots από drones που ακολουθούσαν τη δράση. Άρτιο montaz και εναλλαγή του color correction μεταξύ των χρονικών στιγμών. Στο παρόν είχαμε κυρίως μπλε για να οριστεί η ψυχρότητα της εταιρικής φυλακής, ενώ στο παρελθόν θερμά χρώματα για να νιώσουμε την δράση.
Μαζί του όπως και στο Macbeth o Adam Arkapaw ως διευθυντής φωτογραφίας και ο Jed Kurzel στην μουσική επένδυση. Εκπληκτικοί και οι δύο. Με τον φωτισμό και τη μουσική να παίρνουν τα ηνία των συναισθημάτων σου και να σε ταξιδεύουν.
