ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Χρ. Βαλαβανίδης: «Ενα γέλιο που ο θεατής θα πάρει μαζί του»

Ο «Εξηνταβελόνης» μας υποδέχθηκε στο σπίτι του λίγες ώρες προτού σηκώσει αυλαία

Kathimerini.gr

«“Ενα παιδί το ’χω, κάλλιο να το ’βλεπα στραβό παρά γραμματισμένο. Το μεγαλύτερο βιβλίο που ’χει να διαβάσει κανείς σ’ αυτόν το κόσμον είναι τα πάτηρμά του και το καταστιχάκι του να γράφει τα έξοδά του”. Για τον Εξηνταβελόνη αυτή είναι όλη η κοσμοθεωρία του», λέει στην «Κ» ο έμπειρος ηθοποιός Χρήστος Βαλαβανίδης, που ενσαρκώνει τον αθεράπευτα τσιγκούνη και μίζερο Σμυρνιό πατριάρχη του Κωνσταντίνου Οικονόμου στη νέα παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου.

Μας υποδέχθηκε στο σπίτι του στο Νέο Ψυχικό λίγες ώρες προτού σηκώσει αυλαία για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο ο «Εξηνταβελόνης». Εκεί τον επισκέφθηκε η σκηνοθέτις Λίλλυ Μελεμέ τον περασμένο Αύγουστο για να του προτείνει αυτό το «δώρο», όπως χαρακτήρισε ο ίδιος τον ρόλο του, έχοντας συμπληρώσει περίπου δύο χρόνια απουσίας από τη σκηνή μετά την περιπέτεια της υγείας του. Φανερά αδυνατισμένος αλλά ευδιάθετος, εμφανίστηκε με ένα τάμπλετ ανά χείρας που έπαιζε μια τζαζ μελωδία. «Τα πάω καλά με την τεχνολογία», λέει και μας δείχνει τη συνδρομή του στο Spotify και playlists με κλασική μουσική και ρεμπέτικα τραγούδια. Η πρόταση του Εθνικού ήταν για τον ίδιο και ένα προσωπικό στοίχημα. «Ηθελα να δω αν τα καταφέρω, αν μπορέσω να μάθω το κείμενο. Μέχρι τώρα το μυαλό μου με βοήθησε», σημειώνει και η κουβέντα μας διανθίζεται από τις σοφιστείες του τσιγκούνη ήρωα.

Ο «Εξηνταβελόνης» διαδραματίζεται στη Σμύρνη των αρχών του 19ου αιώνα και ο Κωνσταντίνος Οικονόμου διασκεύασε τον «Φιλάργυρο» του Μολιέρου με ορισμένες παρεμβάσεις για να φέρει το κείμενο στην εποχή του. Στην υπόθεση του έργου, ο Εξηνταβελόνης είναι ένας ηλικιωμένος, πλούσιος αλλά τσιγκούνης χήρος που επιδιώκει να συνάψει γάμους συμφέροντος για τα παιδιά του και φυσικά για τον εαυτό του. Ο ίδιος σχεδιάζει να παντρευτεί μια γυναίκα αρκετά χρόνια νεότερή του, με την οποία είναι ερωτευμένος και ο γιος του. «Ο ρόλος είναι κόντρα-ρόλος για μένα προσωπικά, επειδή δεν είμαι καθόλου τσιγκούνης. Επρεπε να μπω στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που δεν δίνει τίποτα. Εγώ είμαι του δώσε γενικά στη ζωή μου από παιδί. Αυτό είναι ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό που είναι ολίγον καρατερίστας. Δεν είμαι μόνον κωμικός ή δραματικός ηθοποιός, είμαι κάπου ανάμεσα», σημειώνει ο κ. Βαλαβανίδης. Η γλώσσα του αρχικού κειμένου παραμένει αναλλοίωτη, χωρίς όμως η παράσταση να γίνεται, όπως λέει, λιγότερο σύγχρονη. «Μας δυσκόλεψε η εκμάθησή της, γιατί πρέπει να μεταφράζεις αυτά που λέει το έργο σε εσένα, μέσα σου. Είναι μια παράσταση μοντέρνα, σύγχρονης αισθητικής, αλλά που χρησιμοποιεί μια παλιά γλώσσα», τονίζει.

Ο Εξηνταβελόνης συμβολίζει την οπισθοδρόμηση και, όπως σημειώνει ο κ. Βαλαβανίδης, υπάρχουν και σήμερα ορισμένοι που αρνούνται την πρόοδο. «Υπάρχουν αυτές οι κοινωνίες, ένα κομμάτι της Εκκλησίας είναι οπισθοδρομικό. Σε ένα σημείο του κειμένου ο Εξηνταβελόνης λέει “καλά μου το ‘λεγε ο πνευματικός μου προχθές. Αφού φανήκαν οι δάσκαλοι, χάλασεν ο κόσμος”. Υπάρχει πολύ Αμβρόσιος στο θέμα». Η φιλαργυρία του Εξηνταβελόνη είναι η μοναξιά του. «Υπάρχει μια τραγικότητα. Ο Εξηνταβελόνης είναι λύκος μοναχός. Είναι θύμα του εαυτού του. Η τσιγκουνιά είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου και πιστεύω ότι ξεκινάει από ανασφάλεια. Η τσιγκουνιά φέρνει μιζέρια και δυστυχία», σημειώνει. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να γίνει κωμικό κάτι που έχει σχέση με τα χρήματα στην εποχή της κρίσης; «Σε μια σκηνή εμφανίζεται ένας πλούσιος που μοιράζει λεφτά, κάτι που σήμερα φαίνεται πολύ περίεργο. Ο κόσμος θα γελάσει πικρά, υπάρχει μια πικρή ειρωνεία. Η παράσταση δεν έχει το γέλιο του καγχασμού. Είναι ένα γέλιο που θα το πάρει μαζί του, μια χαρμολύπη», προσθέτει.

Στα 62 του χρόνια, ο αναγνωρισμένος ηθοποιός έχει δοκιμαστεί σε όλα τα είδη της υποκριτικής, στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο, αποφεύγοντας την ταύτισή του με ένα είδος. «Δεν μου αρέσει καθόλου η ειδίκευση, να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Στην τηλεόραση μου πρότειναν να παίξω ρόλους που έκαναν επιτυχία και δεν το δέχθηκα. Μου στοίχισε σε χρήματα, αλλά είχα την ησυχία μου. Γι’ αυτό, όσο ειδικεύονται οι ηθοποιοί και παίζουν μόνο μια νότα, κάποια στιγμή θα βαρεθεί ο κόσμος», τονίζει. Τα χρυσά χρόνια της τηλεόρασης έφυγαν, όπως λέει, και τώρα για να επιτύχει ένας νέος ηθοποιός χρειάζεται θεατρική παιδεία. «Δεν αρκεί η επιτυχία στην τηλεόραση. Λάμπει κάποιος ως διάττων αστέρας και μετά χάνεται. Για να επιτύχει κανείς, χρειάζεται να έχει θεατρικό υπόβαθρο και να είναι καλλιεργημένος», καταλήγει.

​​Εθνικό Θέατρο, Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, έως 12/3.

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X