ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Σαιξπηρικός κόσμος, φτιαγμένος από σώματα

Μια παράσταση με επιλεγμένα σονέτα του Σαίξπηρ δίνοντας αναπνοή στον έρωτα

Kathimerini.gr

Στην ουσία, δεν υπάρχει έργο. Oμως η Στεφανία Γουλιώτη και ο Αργύρης Πανταζάρας, από τις πιο γερές δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου, «έφτιαξαν» το δικό τους στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, για τέσσερις μόνο παραστάσεις (16-17 και 23-24/1) διαλέγοντας ορισμένα από τα σονέτα του Σαίξπηρ στην προσπάθειά τους να δώσουν «αναπνοή στην πιο δυσνόητη και δύσβατη περιοχή της ανθρώπινης φύσης, τον έρωτα». Συμμετέχουν στο αφιέρωμα για τον Αγγλο ποιητή και δραματουργό και ετοίμασαν με τους Rootless Root (μια ομάδα με ιδιαίτερους κινησιολογικούς κώδικες) την παράσταση «AmorS».

Καθώς δεν υπάρχει δράση, «επιλέξαμε μια κινησιολογική ροή, η οποία εξυπηρετεί το ανάγλυφο του κειμένου», λέει στην «Κ» η Στεφανία Γουλιώτη, η οποία χαρακτηρίζει το κάλεσμα του θεάτρου για συμμετοχή στο αφιέρωμα «αποστολή». Η επιλογή των σονέτων από τα 154 του Σαίξπηρ δεν ήταν εύκολη. Οσα ξεχώρισαν τους έδωσαν ζωή μέσα από τη δύναμη των σωμάτων τους. «Γιατί μόνα τους αυτά τα κείμενα είναι τρομερά δυσνόητα. Επομένως πρέπει να τα κάνεις εικόνες για να τα εισπράξει ο θεατής». Το θεατρικό όπλο που χρησιμοποιούν είναι ένας κόσμος φτιαγμένος με τα σώματά τους. Στα 40 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, η διαδρομή που ακολουθούν στα μάτια της μοιάζει με «ένα μεγάλο μονοπλάνο από το οποίο περνάνε τα κείμενα».

«Επιλέξαμε μια σωματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όσο μπορούμε περισσότερο εκτός βάρους. Αν υποθέσουμε ότι το ανθρώπινο σώμα είναι στην ευθεία του όρθιο στον άξονά του, εμείς είμαστε πάντα εκτός ισορροπίας. Ο ένας στηρίζει τον άλλον κάθε φορά. Δεν γίνεται όλο αυτό για λόγους εντυπωσιασμού. Εμένα το εκτός βάρους με ταξιδεύει, με βγάζει σ’ αυτό που λέμε “εκτός ελέγχου” και ο έρωτας περνάει μέσα απ’ αυτό», εξηγεί η Στεφανία Γουλιώτη.

Προτού της θέσεις την ερώτηση, μιλάει για τους κινδύνους και τα όρια. «Είναι πολύ απαιτητική εμπειρία. Κινδυνεύεις να ξοδέψεις το 80% της πρόβας στο πώς να στηρίξεις το βάρος του άλλου. Μοιραία φθίνει η προσοχή σου από το κείμενο. Προσπαθώ να συνηθίσω ότι το σώμα πονάει και τις ώρες που δεν κάνω πρόβα. Αλλά αυτό με βοηθάει να κάνω τις μεταφράσεις μέσα μου: τι μπορεί να φέρει ο αποχωρισμός στον έρωτα, ο ναρκισσισμός, ο θάνατος, η θλίψη, η αποξένωση, έτσι ώστε στην παράσταση να μη χρειάζεται να προσπαθώ να εννοήσω τα πράγματα».

Ο ρόλος των εκρηκτικών Rootless Root (Λίντα Καπετανέα και Josef Frucek) στην παράσταση λέει πως είναι καθοριστικός και όχι μόνο στην επιμέλεια της κίνησης. «Είναι απίστευτοι. Μένεις με το στόμα ανοικτό όταν τους βλέπεις. Εχει μεγάλο βάθος αυτό που κάνουν, με τρομερή προπόνηση και πειθαρχία». Οι δύο ηθοποιοί δούλεψαν υπό το άγρυπνο βλέμμα τους και τη σκηνοθεσία. Ομως και μεταξύ τους έχουν κοινούς κώδικες, συμφωνούν «σε μια εποχή που το θέμα της επικοινωνίας είναι πολύ βαθύ και στον καλλιτεχνικό χώρο. Ο Αργύρης μου ανοίγει κουτάκια που έχω στο μυαλό μου. Είναι διαφορετικό να σε μετακινεί ο άλλος γιατί στο προτείνει, κι αλλιώς επειδή στο επιβάλλει από τη θέση του σκηνοθέτη».

Και «Ο θεός της σφαγής»

Ολα αυτά όταν υπάρχει και «Ο θεός της σφαγής». Η επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αθηνών με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Πώς να μιλήσεις για την ανάγκη του χρόνου, σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες για να επιβιώσουν παίζουν σε δύο και τρεις παραγωγές; «Το δύσκολο είναι όταν δεν παίρνεις ανάσες ειδικά από τη μια παράσταση στην άλλη. Το θέατρο γλίτωσε από την κρίση δημιουργικά, με την έννοια ότι οι καλλιτέχνες δημιουργούν, αλλά δεν έλυσαν το ζήτημα της επιβίωσης. Συνεχίζουν να εργάζονται για ελάχιστα».

Στενoχωριέται όταν βλέπει να κατεβαίνουν παραστάσεις, διακρίνει όμως και μια πλευρά του θεάτρου που μοιάζει με διεκπεραίωση. «Σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται λίγο εύκολα: παίρνεις ένα κείμενο, λες τα λόγια, το ανεβάζεις. Ομως το θέατρο θέλει κόπο. Λένε κάποιοι ότι στο “Αθηνών” κάνουμε αστικό θέατρο. Εγώ βλέπω πόσο προβληματίζεται καθημερινά ο Κωνσταντίνος εξετάζοντας τι μπορεί να ξέφυγε από την παράσταση της ημέρας κι ας ξεπεράσαμε τις 270».

​​Η μετάφραση των σονέτων είναι των Βασίλη Ρώτα και Διονύση Καψάλη. Η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Πούλιου.

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X