Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Δρώντων και ου δι’ απαγγελίας»... η ομάδα του Θεόδωρου Τερζόπουλου, δρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά και κατά τις πρόβες –ήταν φανερό από τους επιδέσμους στα πόδια των ηθοποιών– κατάφερε τελικά να αποκαθάρει δι’ ελέου και φόβου τον θεατή που βρέθηκε για δύο βράδια στο αρχαίο ωδείο της Πάφου για να παρακολουθήσει τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου.
Ο Κορυφαίος Erdogan Kavaz πριν από την έναρξη της παράστασης έστεκε, παραλαλώντας λόγια, περικυκλωμένος από στρατιωτικά άρβυλα, εγκλωβισμένος από τα δεινά του πολέμου, οριοθετημένος από τη διαμάχη των μεγάλων, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, τότε. Στον ίδιο μαύρο κύκλο και η Εκάβη και οι Τρωάδες, και μαζί τους και το κοίλον όλο! Ώσπου έσπασε ο κύκλος και όλοι αισθάνθηκαν τον πόνο και τον θρήνο της Εκάβης, της Ανδρομάχης, της Κασσάνδρας, που ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλούσε, και με θρήνο και οιμωγές, παράδοξα πρόσταζε την αγάπη, μία Κασσάνδρα που στην Πάφο σχεδόν υπόρρητα επικαλούταν τον Απόστολο Παύλο, και την αγάπη.
Οι ηθοποιοί της παράστασης, με προεξάρχουσα τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη, έδωσαν το άπαν των δυνάμεών τους για να ταυτιστούν με την ουσία του ίδιου του έργου του Ευριπίδη, ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος έδειχνε τον δρόμο που θα οδηγούσε τους ηθοποιούς στο φως της κάθαρσης. Ήταν βέβαιο ότι ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ρόδα, αλλά μάλλον με τα αγκάθια τους. Ήξεραν πώς θα πορευόντουσαν οι ηθοποιοί με σκηνοθέτη τον Τερζόπουλο, και στην παράσταση απέδειξαν ότι ο δρόμος που κλήθηκαν να διανύσουν για να συναντήσουν τις Τρωάδες ήταν δύσκολος και τον όδευσαν με συνέπεια, δίνοντας στο κοινό ένα άρτιο θεατρικό αποτέλεσμα, προκάλεσαν συγκλονισμό στον θεατή.
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος οραματίστηκε μία διαφορετική Κασσάνδρα, πολυπρόσωπη, αλλά ομόγνωμη και ομόθυμη. Το ευρηματικό της παρουσίας ηθοποιών από μοιρασμένες πόλεις και της απαγγελίας στη μητρική τους γλώσσα χορικών, που υποδύονταν εν χορώ την Κασσάνδρα, έδινε, στη δική μου ανάγνωση τουλάχιστον, μια άλλη μορφή στον αριστοτελικό ηδυσμένο λόγο. Η Κασσάνδρα, η τότε και η σημερινή μιλάει και θρηνεί, και τα λόγια της σπαρακτικά ακούγονται σε όλες τις γλώσσες!
Οι σωματικές δυνατότητες των ηθοποιών έγιναν, όπως είναι αναμενόμενο, εργαλείο στα χέρια του σκηνοθέτη, παράγοντας εκστατική ενέργεια, σωματική και φωνητική, που μεταμόρφωνε τους ηθοποιούς. Η υποβλητική μουσική ενέτεινε τα συναισθήματα του θεατή, η τραγικότητα των ηρωίδων, των Τρωάδων, των γυναικών που έχασαν γιο και άντρα, των ανδρών που έγιναν άθυρμα στα ιδεώδη… και στη σκαμπρόζικη σαγήνη της Ελένης, (μαγεία και σαγήνη η ερμηνεία της Σοφίας Χιλλ) και που ο πόλεμος τελικά τους τύφλωσε, αυτές οι ηρωίδες, η σκηνή ολόκληρη, έγιναν η φωνή μιας καθημαγμένης πόλης, ενός ολόκληρου λαού.
Κατήγγελλε ο Ευριπίδης τις θηριωδίες του πολέμου, μέσα στην Αθήνα, και σήμερα ακούγονται ακόμα τα λόγια του επίκαιρα, εις ώτα μη ακουόντων, στο Μόσταρ, στην Κύπρο, στην Ιερουσαλήμ, στη Συρία. Η Εκάβη (Δέσποινα Μπεμπεδέλη) θρήνησε τον χαμό της πατρίδας της, των δικών της, ικέτεψε. Η Ανδρομάχη (Νιόβη Χαραλάμπους) καθηλωτική, με τις οιμωγές της, μεταμορφώθηκε, και ο Αστυάνακτας έγινε σύμβολο για το πώς οδηγήθηκε στον θάνατο, το αίμα των αθώων, όλοι έχουν λαμβάνειν… από τα επίχειρα του πολέμου.
Ο χορός των Τρωάδων έζησε την καταστροφή και επί των ερειπίων της πόλης θρήνησε, και κατάφερε να μεταφέρει τον φόβο του πολέμου στους θεατές και να καθαρθούν… δι’ ελέου και φόβου…
Όταν ο κορυφαίος του Χορού Τ/κ Erdogan Kavaz αγκάλιασε τον Προκόπη Αγαθοκλέους (Ταλθύβιο) το κοίλον, ο θεατής ένιωσε ελπίδα, και έδειξε τι μπορεί να κάνει η μεγάλη Τέχνη του θεάτρου, όπως είπε και η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, αρκεί να κλείσουμε ως ανθρωπότητα τα αφτιά μας στις σειρήνες του πολέμου και να ματώσουμε τα χέρια μας για να διαρρήξουμε τα συρματοπλέγματα του μίσους, αόρατα και ορατά.
