Του Απόστολου Κουρουπάκη
Στα ταξίδια μας στο εξωτερικό θαυμάζουμε τα όσα άριστα και ευγενικά βλέπουμε. Την οδηγική συνείδηση, την καθαριότητα των δημόσιων χώρων, την ευγένεια των ανθρώπων όταν στέκονται σε κάποια ουρά, τον τρόπο εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων. Ε! μάνα μου, εκεί είναι Ευρώπη, δεν είναι γωνιά της Ανατολής, που ποτέ δεν καθαρίζεται. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι ζω πίσω από τον καναπέ εργένικου σπιτιού, ό,τι πέσει πίσω από τον καναπέ, μένει πίσω από τον καναπέ, νόμος απαράβατος. Έτσι νιώθω πολλές φορές, όσα και να δούμε, όσα και να ζήσουμε στες Αγγλίες και οπουδήποτε αλλού, όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας δεν θα έχουμε φέρει τίποτε μαζί μας, θα τα αφήσουμε στο αεροδρόμιο ή το πολύ πολύ να μας πέσουνε στο πίσω μέρος του καναπέ. Θυμάμαι, όταν πήγα για πρώτη φορά για σπουδές στην Ιταλία που είδα την ταμπέλα «Pedoni sul lato opposto», δηλαδή πεζοί στην απέναντι πλευρά! Σκέφτηκα, αυτό είναι Ευρώπη, διότι στα μέρη μου μάξιμουμ να μας έβαζαν τότε καμιά κορδέλα ή κανένα κώνο, που αν δεν τα έβλεπες, μπορεί και να μην ξανάβλεπες και το φως της μέρας. Βέβαια, στον αυστηρό ιταλικό βορρά, μπορεί να υπάρχουν πινακίδες και άλλος απαραίτητος αστικός εξοπλισμός, δεν υπάρχουν άλλα πράγματα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Παρασκευή μεσημέρι, σε μεγάλη υπεραγορά, με άπλετο χώρο στάθμευσης, εκτός και αν έχει αεροπλανοφόρο, οπότε σε αυτή την περίπτωση ένα πρόβλημα θα το αντιμετωπίσεις. Ας είναι, κίνηση πολλή, το ένα πάρκινγκ της υπεραγοράς σχεδόν γεμάτο, υπάρχει όμως και άλλο, στην άλλη πλευρά της υπεραγοράς, που μπορεί να είναι ένα λεπτό πιο μακριά από την κεντρική είσοδο, συνήθως είναι και άδειο, είπαμε είναι και ένα λεπτό πιο μακριά από την πόρτα του καταστήματος. Εγώ πηγαίνω σε κάποιο ραντεβού, και προχωρώ προς το αυτοκίνητό μου, το οποίο έχω παρκάρει σχεδόν 3 λεπτά μακριά από τη δουλειά μου και κάποιοι συνάδελφοι με θεωρούν ήρωα και υπεράνθρωπο, αλλά δεν είναι αυτό τώρα που μας απασχολεί, προχωρώντας που λέτε έμπροσθεν της υπεραγοράς βλέπω ένα τζιπ θηρίο, αρχικά ένιωσα ότι έχει γίνει επιστράτευση και ότι τα βαρέα οχήματα βγήκαν στους δρόμους, όχι, απλώς ήταν ένα κλασικό τεράστιο τζιπ, που βλέποντάς τα στον δρόμο, από το παράθυρο του δικού σου αυτοκινήτου, νιώθεις ένα μυρμήγκι, μια κουκίδα στον δρόμο.
Παρατήρησα που λέτε μία περίεργη νευρικότητα στις κινήσεις του τζιπ αυτού, έμπαινε από τη μία είσοδο, έκανε μια δυο μανούβρες, έβγαινε από την έξοδο, και ξανά μανά το ίδιο, δυο-τρεις φορές. Μου έκανε εντύπωση, χρόνο είχα, λέω δεν κάθομαι να δω πού το πάει ο άνθρωπος; Έτσι, που λέτε, έμεινα να παρακολουθώ το μπες βγες του τζιπ, πού να παρκάρεις έτσι οκέλλα, θέσεις υπήρχαν, επαναλαμβάνω… Με τα πολλά που λέτε, απηύδησε η συνοδηγός, μία σεβαστή κυρία, και απεφάσισε να κατεβεί, πόσα πέρα δώθε να αντέξει η κυρία. Κατεβαίνει από το όχημα, λοιπόν, η κυρία και έμεινε να βλέπει τον οδηγό να επαναλαμβάνει την ίδια διαδικασία, άλλες δυο-τρεις φορές, ε, τότε βάζει μια φωνή, «βάρτο ’πα στο πεζοδρόμιο!». Τέλος, προσπαθήσαμε, διαγράψαμε 18 φορές που λέει ο λόγος ένα νοητό κύκλο, θέση που να χωράει το θεριό το ανήμερο δεν βρήκαμε, θα το βάλουμε επάνω στο πεζοδρόμιο, απλά και νοικοκυρεμένα. Σίγουρα δεν θα ενοχλήσουμε κανένα τροχοφόρο όχημα, διότι ως γνωστόν αυτά κινούνται ελευθέρως επί των δρόμων, δεν δικαιούνται να κινούνται επί των πεζοδρομίων, διότι τα πεζοδρόμια είναι για τους πεζούς, όταν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις στάθμευσης, όταν δεν υπάρχουν όμως, τότε αυτά είναι για τους απηυδισμένους οδηγούς και συνοδηγούς.
Το να σκέφτεσαι την εύκολη λύση, να παρκάρεις δηλαδή στο πεζοδρόμιο, και να μη σκεφτείς να περπατήσεις 2 λεπτά περισσότερο είναι ζήτημα, πώς να το κάνουμε. Σημαίνει ότι δεν σε νοιάζει αν ταλαιπωρηθεί άτομο σε τροχοκάθισμα, μάνα-πατέρας-γιαγιά-παππούς με μωρό σε καροτσάκι, δεν σε νοιάζει αν θα πρέπει κατέβει ο άλλος στον δρόμο για να συνεχίσει την πορεία του. Όμως, ουαί και αλίμονο και είσαι εσύ ο πεζός, τότε θα θυμηθείς κάθε πιθανή και απίθανη ιστορία από το εξωτερικό, θα οργιστείς, θα σκεφτείς πόσο πίσω είμαστε ακόμα… και πόσο απολίτιστοι… και θα επιβεβαιωθεί το σοφόν, σοφότατον κυπριακόν «Απόν φορτώνει πόσσω σου, τάνα του να φορτώσει.
