Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο φόβος είναι ύπουλο συναίσθημα, αρκεί να τον ζήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα και τότε με περισσή ευκολία μπορεί να σε κατοικήσει, και να μην μπορείς με τίποτα να του κάνεις έξωση. Ο φόβος δεν δέχεται ούτε την ιδιοκατοίκηση ούτε λαμβάνει υπόψη του ενδεχόμενα νομικά μέτρα. Αν ο φόβος εγκατασταθεί, τότε ο αποσυντονισμός των πάντων είναι θέμα χρόνου. Φοβόντουσαν όλοι, πριν και μετά τα γεγονότα, όλοι τον έβλεπαν να έρχεται, και αυτοί που μπορούσαν να κάνουν κάτι για να τον αποδιώξουν ποιούσαν την νήσσαν, για να το πούμε κομψά.
Δεκάδες, τι λέω, εκατοντάδες άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια γωνιά της πόλης να περιμένουν το αύριο, το οποίο πρέπει να τους το διασφαλίσουν οι ισχυροί, εντόπιοι και ξένοι. Δεν αργεί ο άνθρωπος να γίνει θηρίο, δεν αργεί ο φόβος σου να θεριέψει κάποιους άλλους και σε χρόνο μηδέν να γίνεις βορά τους. Αυτά σκεφτόταν η μάνα, κοιτάζοντας τα παιδιά της και αναθυμόταν τα περασμένα, εκείνα τα περασμένα που της είχαν χαρίσει μία απλή ζωή, αλλά όπως την ήθελε. Όσο τα σκεφτόταν τόσο μοίραζε δεξιά και αριστερά κατάρες και καταριόταν Ανατολή και Δύση. «Πώς θα φτιάξουνε ζωή αυτά τα παιδιά;» έλεγε και ξαναέλεγε, και οι υπόλοιποι κάτι της σιγομουρμούριζαν, αλλά μη νομίζεις, κι εκείνοι είχαν τις δικές τους έννοιες, οπότε η υποτιθέμενη συζήτηση, ανάμεσα σε μπλοκ τσιμέντου, σακιά άμμου και κλάματα, ήταν μάλλον μονόλογος. «Ποιος έχει όρεξη για κουβέντα, συζητάνε άλλωστε και οι μεγάλοι και πάλι δεν καταλήγουν, εμένα θα ακούσουν;» μονολογούσε η γυναίκα, χωρίς να σταματάει να κοιτάζει τα μικρά παιδιά, που όσο μικρά κι αν ήταν, όσο ανέμελα κι αν έδειχναν, ο τρόμος και το γκρίζο δύσκολα ξεπλένονται, όσα δάκρυα κι αν τρέξουν. Ξαφνικά, ένας άντρας έφτασε λαχανιασμένος, «έρχονται, έρχονται» φώναξε, «μαζέψτε τα και πάμε, θα μας βγάλουνε λέει από εδώ, και θα σωθούμε». Το είχαν ξανακούσει αυτό ‘το θα μας σώσουν’ και πια φαινόταν σαν να μη το πολυπίστευαν, αλλά η άτιμη η ελπίδα φωλιάζει, ξέρετε, και αυτή καμιά φορά στις ψυχές, ώστε όρη μεθιστάνειν.
Γρήγορα η γυναίκα μάζεψε τα φουστάνια της και κάτι μπόγους και με μια φωνή απύθμενου βάθους σκλήριξε στα παιδιά της «Εδώ, όλοι εδώ, φεύγουμε», αυτή η απαιτητική φωνή δεν χωράτευε, δεν ήταν από εκείνες τις ακατανόητες κραυγές των μανάδων. Έτοιμοι όλοι μπήκαν στη σειρά και άρχισαν να προχωρούν προς την κατεύθυνση που τους υποδείκνυαν κάτι άντρες ιδρωμένοι,«από δω κυρά μου, δεν βλέπεις τους άλλους;» της είπε ένας από αυτούς. Η γυναίκα έπαιρνε την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που έδειχναν οι άντρες, «μα τι κάνει, πού πάει», είπε μια άλλη, «πάει, παλάβωσε, κάποιος να τη φέρει εδώ μαζί μας». Η γυναίκα, παρά τις εντολές και τις ορμήνιες των άλλων του μπουλουκιού, εξακολουθούσε να πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση, φωνάζοντας ξανά και ξανά, «ελάτε γρήγορα εδώ, μη φεύγετε από κοντά μου» και αυτή η φωνή ακουγόταν ώς τα ουράνια και έως της γης το τέρμα. Αυτές οι φωνές θα μπορούσαν να διαρρήξουν ακόμα και το καταπέτασμα του ναού. «Μα γιατί, τι θέλει να κάνει» είπε μια άλλη, «γιατί δεν τη σταματάει κάποιος, πού θέλει να πάει πια».
Το μπουλούκι προχωρούσε, η γυναίκα όμως ξεμάκραινε, όσο και αν της φώναζαν οι υπόλοιποι, ξεμάκραινε και συνέχιζε να φωνάζει στα παιδιά της, και όσο και αν απομακρυνόταν δεν κατάφερνε να τα φτάσει και άλλοι κάτι σιγομουρμούριζαν και άλλοι της φώναζαν να γυρίσει πίσω, η γυναίκα όμως του κάκου.«Είπα, του διαόλου εγγόνια, ελάτε εδώ, δεν ακούτε, θα μας σώσουν, έρχονται, έρχονται, διαόλου γέννες, σταματήστε!», συνέχιζε η γυναίκα και σε κάθε της δρασκελιά έχανε και από ένα μπόγο, της έφευγαν τα παπούτσια, αλλά εκείνη συνέχιζε να κυνηγάει την ελπίδα… της άλλης μεριάς, όταν ψηλώνει ο νους.
«μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε
μου / τον πόνο κάποιας ώρας, κά-
ποιου τόπου / μάτια, χεράκια, στό-
ματα, ιστορήστε μου / τον Πόνο των
Πραγμάτων και του Ανθρώπου.»
Κ. Καρυωτάκης
