Του Απόστολου Κουρουπάκη
Νιώθω διπλά τυχερός όταν μέσω της δουλειάς μου γνωρίζω ανθρώπους με όραμα και ταγμένους να υπηρετήσουν τον σκοπό τους με χαμόγελο και πείσμα, μακριά από μιζέρια και συναισθηματικούς εκβιασμούς. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη θεατρική ομάδα Αντι-Δρώντες, και την ψυχή της, τον Βασίλη Χατζηστυλλή, ο οποίος έχει πραγματικά ταχθεί στην υπόθεση θέατρο και πολιτισμού εν γένει στην Κύπρο. Πλαισιωμένος από μια ομάδα ερασιτεχνών ηθοποιών, οι οποίοι νιώθουν ευλογημένοι για ό,τι κάνουν, ο Βασίλης από το 2014 δίνει το παρών του στα πολιτιστικά πράγματα κατά τη δύναμή του, και φέτος για να γιορτάσουν τα πέντε χρόνια Αντι-Δρώντες διοργανώνουν ένα πλούσιο δεκαήμερο πολιτιστικών δράσεων και με την ευκαιρία αυτή μίλησα με τον Βασίλη για τους Αντι-Δρώντες και για τον ρόλο τους στην κοινωνία.
–Βασίλη, πώς δημιουργήθηκαν οι Αντιδρώντες;
–Οι Αντι-Δρώντες δημιουργήθηκαν το 2014 σε ένα μικρό καμαράκι, κάπου στην Έγκωμη, με κίνητρο την αγάπη για την τέχνη και το σμίξιμο των ανθρώπων. Η ίδρυσή τους αποτέλεσε μια αντίδραση σε ό,τι ήθελε να απογυμνώσει την τέχνη από την πραγματική της αξία και τον καταλυτικό της ρόλο στην «εξυγίανση» κάθε μικρής ή μεγάλης παθογένειας. Σαν να μας αφορούσαν, τότε και σήμερα ακόμα πιο πολύ, οι ίδιοι στίχοι του Ελύτη: «Κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν την φθορά».
–Στόχος μας είναι η αυθεντική ανθρώπινη επαφή, μού είχες πει σε συνέντευξή μας το 2016, τον έχετε πετύχει;
–Θεωρώ πως ο στόχος μας έχει επιτευχθεί σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό. Μέσα στον ορυμαγδό των «κονσερβοποιημένων συναισθημάτων» της εποχής μας, η αυθεντική ανθρώπινη επαφή αποτελεί φωτεινό όραμα. Θεωρώ πως εκείνο που κάνει τους Αντι-Δρώντες να ξεχωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια είναι η ουσιαστική επένδυση στις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς πρόθεση να εξωραΐσω την ευγενή προσπάθεια των Αντι-Δρώντων, πρέπει να πω ότι είναι αληθινή ευλογία να βλέπει κανείς ανθρώπους που έρχονται με μια ατόφια ευτυχία σε όλες τις συναντήσεις μας –θα ’λεγα με την καθαρότητα ενός μικρού παιδιού που πιάνει τη ζωή από την αρχή. Ανθρώπους που αφήνουν στην άκρη την εσωστρέφεια και το «Εγώ» τους και έρχονται για να φτάσουν με τόλμη στο «Εμείς». Δεν υπονοώ πως δεν υπάρχουν κρίσεις άλλωστε το «Εμείς» δεν είναι, για καλή μας τύχη, σκηνοθετική οδηγία, αλλά πρωτίστως ύψιστο βίωμα που προϋποθέτει την αυταπάρνηση. Ακόμα, λοιπόν, και σε αυτή την εσωτερική διεργασία, οι προβληματισμοί μάς κρατάνε σε εγρήγορση και κυρίως εν ζωή. Υπό αυτή την έννοια ναι, έχουμε πετύχει.
–Δημιουργηθήκατε το 2014, λίγο μετά την κρίση του ’13, σήμερα οι Αντι-Δρώντες είναι το ίδιο χρήσιμοι στην κοινωνία;
–Το ζήτημα της ουσιαστικής συμπόρευσης των ανθρώπων τίθεται πάντοτε στο προσκήνιο. Ως εκ τούτου, θα είναι εσαεί χρήσιμη στην κοινωνία κάθε προσπάθεια η οποία στοχεύει στη σύνδεση των ανθρώπων – όχι για να υποδυθούν κάποιους άλλους, όχι για να αποσπάσουν το χειροκρότημα μα πάνω από όλα για να μεταφέρουν τα υλικά του συναπαντήματός τους εκτός σκηνής, εκτός πλατείας, εκτός του φωτός, εντός του Φωτός! Αυτή είναι, ευτυχώς, η πεμπτουσία της θεατρικής πράξης. Και δεν πρόκειται για ουτοπία…
–Πιστεύεις ότι οι Αντι-Δρώντες έχουν αντιδράσει αυτά τα πέντε χρόνια, απέναντι στη φθορά και στη μιζέρια της εποχής μας;
–Μια μόνο στιγμή σε κάποια συνάντηση της οικογένειας των Αντι-Δρώντων, πρόβα, παράσταση, εργαστήρι, εκδρομή ή έξοδο, θα πείσει και τον πιο διστακτικό πως τα οράματα δεν είναι χάρτινα, αλλά είναι φτιαγμένα εξ ορισμού για να τα μοιράζεται κανείς δένοντας τον εαυτό του με τους Άλλους και εξουδετερώνοντας – «τουλάχιστον όσο μπορεί» –όπως θα έλεγε ο Καβάφης– το ψυχοφθόρο «Εγώ» του. Έτσι κι αλλιώς τις εποχές πρέπει Εμείς να τις φτιάχνουμε! Κυρίως για να «συναντιόμαστε»!
–Ποιες ήταν οι δυσκολίες και ποιες οι προκλήσεις που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις;
–Οι δυσκολίες –κυρίως οικονομικές– φάνταζαν ανυπέρβλητες. Κάποιες στιγμές νιώσαμε ακόμα και τις «πέτρες» της κακεντρέχειας πάνω στα κεφάλια μας. Τις περισσότερες φορές, πίσω από κάθε παράσταση κρυβόταν για τους Αντι-Δρώντες μια «προσωπική τραγωδία» κυρίως σε επίπεδο επιβίωσης! Η πρόκληση βαριά κι ασήκωτη: να παραμείνουμε ποιοτικά προσηλωμένοι στα οράματά μας, αψηφώντας δυναμικά τους κανόνες της λογικής. Δεν εξηγείται αλλιώς, κάποιο μαγικό χέρι μας έσμιξε με τους συνεργάτες και συνοδοιπόρους μου, έτσι που πάντα καταφέρνουμε να υπερβαίνουμε τα εμπόδια, κάνοντας πράξη τους στίχους που μας χάρισαν κάποτε το Πρώτο Βραβείο από τον ΘΟΚ: «Άκουσε Άνθρωπε μικρέ, για να ’σαι καθωσπρέπει, βάλε ανθρώπους στην καρδιά κι όχι παρά στην τσέπη…»
–Η Πολιτεία και οι σχετικοί φορείς στέκονται αρωγοί σε τέτοιες προσπάθειες, όπως αυτή των Αντι-Δρώντων;
–Ας μου επιτραπεί να απαντήσω κάπως αλληγορικά. Οι καλλιτέχνες δεν είναι ούτε επαίτες, ούτε και εκτελούν κάποιου είδους φιλανθρωπία και αλίμονο –ούτε καν την προσδοκούν! Οι –ψυχή τε και σώματι– ταγμένοι εργάτες και υπηρέτες της τέχνης, αψηφώντας τους κανόνες της λογικής, κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να γνωρίσουν στον Άνθρωπο πώς να αγαπήσει τον εαυτό του…
–Πες μας τι περιλαμβάνουν οι εκδηλώσεις, που προγραμματίζετε;
–Πρόκειται για ένα πλούσιο δεκαήμερο πολιτιστικών δράσεων, γεμάτο θέατρο, μουσική και φυσικά επιμόρφωση. Ξεκινάμε με την ξεχωριστή παράσταση «Πρόβα από την Αρχή», ακολουθεί μουσική παράσταση - αναφορά στο έντεχνο και λαϊκό τραγούδι, διήμερο σεμινάριο με τον σκηνοθέτη Πάρι Ερωτοκρίτου, Ανοικτό Εργαστήρι για φίλους από Ερασιτεχνικές Ομάδες με την ηθοποιό Νάγια Αναστασιάδου και φυσικά η θεατρική μας παράσταση «Ο Φαντασμένος» στο πλαίσιο του 32ου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου του ΘΟΚ.
–Τι σημαίνει για εσένα πολιτισμός και θέατρο ειδικότερα;
–Εξανθρωπισμός… Σαν να ξαναπιάνει κανείς τη ζωή από την αρχή…
