Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Φαντάζομαι χαρές που ’χεις τώρα στο σπιτικό σου», όλοι του έλεγαν εκείνο από το πρωί, και λερωμένος όπως ήταν, βιαστικά σκουπιζόταν στα λερά του ρούχα, και χαιρετούσε διά στιβαρής χειραψίας, και φυσικά τα πλαστικά μπουκάλια με το απαραίτητο αλκοόλ δεν έλειπαν, και όλο κεράσματα και όλο χαιράμενες κουβέντες. Καμιά φορά τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματα, αλλά μερικές φορές μόνο και μόνο το χαμόγελο είναι τα καλύτερα λόγια. Υπήρχε σχετική αγωνία, από τα ξημερώματα, τίποτα δεν ήταν σίγουρο εκείνα τα χρόνια, έπρεπε να δεις για να πιστέψεις, τι και οι άλλοι ήταν σίγουροι, τι κι αν είχαν προβλέψει με λογής-λογής δοξασίες ότι αυτή τη φορά δεν θα έπεφταν έξω, περίμενε να δει το αποτέλεσμα. Και τελικά η λαϊκή σοφία κέρδισε.
Οι άνθρωποι ορίζονται πολλές φορές από τον κοινωνικό τους περίγυρο, από τις προαιώνιες αντιλήψεις, αυτό πρέπει να γίνει, καμία άλλη εκδοχή δεν είναι αποδεκτή, και αν το θέλει ο Θεός ακόμα καλύτερα. Ασκείται πίεση πανταχόθεν, το θέμα είναι πόσο θες να τις εκτονώσεις. Δεν έχεις πάντοτε αυτή τη δυνατότητα, δεν είσαι πάντα δυνατός για να πας αντίθετα από το ρεύμα. Ας είναι, κι εκείνος οριζόταν πολλές φορές από το πρεπό, από το παραδεδομένο και αυτή τη φορά δεν έπρεπε να σφάλλει, ούτε εκείνος ούτε κανείς άλλος. Έπρεπε, άλλωστε, να μεταφέρει και τα νέα και σε άλλους, που τον περίμεναν σαν το Μεσσία να βρέξει το μάννα και ήταν εκείνος που έπρεπε να μεταφέρει το χαμπάρι, προαιώνιες και βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που σήμερα ίσως να μην έχουν τη βαρύτητα του τότε, και καλώς θα έλεγα εγώ. Όταν, λοιπόν, το πράγμα σιγουρεύτηκε, και όταν διασφαλίστηκε, τηλεφώνησε για να μεταφέρει τα καλά νέα, «Τον κάναμε τον γιο», ένα άλλο παράλληλο πανηγυράκι στήθηκε, «να σας ζήσει, καλότυχος». Ο γιος ήταν κάτι σαν αποζημίωση βιολογική, έπρεπε να έχεις. Φυσικά, είχαν παρέλθει τα χρόνια που οι κόρες ήταν βάρος, όχι, δεν επρόκειτο για τούτο, άλλωστε οι κοινωνικές μεταθέσεις πλέον ήταν γεγονός, ο γιος του εργάτη, του γεωργού, του τεχνίτη δεν ήταν απαραίτητο να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, όσο κι αν καμιά φορά ήταν κρυφός πόθος…
Παράξενο πράγμα η αγάπη, και σκεφτείτε για την πατρική αγάπη προς τον γιο. Φυσιολογικά, η προς τις θυγατέρες αγάπη είναι πιο εύκολη, μα προς τον αρσενικό τα πράγματα δυσκολεύουν. Είπαμε, βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις πολλές φορές μας αναγκάζουν να κρύβουμε την ψυχή μας, να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας… τι κρίμα. Ας είναι όμως.
Χαρά μεγάλη, που λέτε, για να επιστρέψουμε στην ιστορία μας. Έκανε τον γιο, το όνομα αυτού δεδομένο, το όνομα του παππού, αδιαπραγμάτευτα πράγματα! Ούτε γι’ αστείο! Μα ο ίδιος θέλησε να το κάνει το αστείο! «Πώς θα βγάλουμε το κοπέλι», ρώτησε ο παπάς! «πες το Μανώλη, σαν του Χριστού τ’ όνομα», γενιά από γενιά ξέρει πώς να παίζει με τα κωλύματα της καθεμιάς! Ξεκινά ο παπάς το τροπάρι «και το όνομα αυτού…», αφτιά και μάτια καρφωμένα στον παπά! Κρυφογέλια όσοι ήξεραν, και ο παππούς ακίνητος, αμίλητος, ίσα που ανάσαινε… «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…», και να! στεντόρεια φωνή, αλαλάζοντας το όνομά του! Και επληρώθη ακόμη μία υποχρέωση, μία ιερά υποχρέωση.
Από μικρό τον έπαιρνε μαζί του, σου λέει, μια-δυο, κάτι θα γίνει, θα ακολουθήσει… μα του κάκου, αντίδραση ο γιος. Περάσανε χρόνια, και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια κρυβόταν η αγάπη, πού και πού ξεπρόβαλλε, και με τα χρόνια η αγάπη μπορούσε πιο εύκολα να εκδηλώνεται ως περηφάνια. Ξέρετε, πολλές φορές αγαπάμε και δεν το λέμε, μα είμαστε υπερήφανοι που έχουμε κάτι τόσο κοντά μας, δίπλα μας, έτσι και ο πατέρας, αγαπούσε, μα επειδή δεν μπορούσε να το πει, με λόγια θαυμασμού για το ένα ή το άλλο και με περίεργο τρόπο του έδειχνε αγάπη.
Πέρασαν τα χρόνια, και είναι απαίσιο να μην ξέρεις πώς να αποχαιρετήσεις όταν πρέπει να το κάνεις, μα ναι, βρέθηκε ο τρόπος, και με το κινητό ο υπερήφανος γιος του έλεγε αντίο, έστω και χωρίς λόγια…
