“Να είσαι αυθεντική” μου λέει η Ν. και έξω είναι σχεδόν μεσημέρι, κάνει μια ζέστη παράταιρη, σκουπίζω το μέτωπο μου από τον ιδρώτα και νιώθω τη λέξη να πέφτει στο κεφάλι μου σαν κεραμίδι. Γυρνάω μετά στο σπίτι και ανοίγω λεξικά, θέλω να διαβάσω ξανά τον ορισμό, να ψάξω για τα συνώνυμα, ο Καμύ είχε πει ότι “δεν έχουμε το χρόνο να είμαστε αυθεντικοί, έχουμε μόνο το χρόνο να είμαστε ευτυχισμένοι”, το ευτυχισμένος δεν είναι άραγε συνώνυμο του αυθεντικού, ίσως και να μην είναι. ...