Η στεναχώρια των ημερών που μου προκάλεσε η μπόχα της διαφθοράς και ιδιαίτερα το γεγονός ότι στα 32 χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας αντί η κατάσταση να βελτιώνεται χειροτερεύει, με οδήγησε στο αρχείο μου από το οποίο πήρα μικρά αποσπάσματα που δεικνύουν ότι από το σκάνδαλο της ΞΕΚΤΕ 1978-86 και εντεύθεν η διαφθορά ανοίγει σαν βεντάλια πάνω από το σύστημα εξουσίας που αβγαταίνει, ενώ το τίμημα, ακριβό και επώδυνο, πληρώνεται από τον ανώνυμο πολίτη. Γράφαμε σε αυτή τη στήλη στις 19/04/2014: «Τα ερμάρια ανοίγουν το ένα μετά το άλλο και πέφτουν από μέσα οι σκελετοί που είχαν καλά κρυμμένους κόμματα και πολιτικές ηγεσίες από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το κύρος της πολιτικής έχει υποστεί θανάσιμο πλήγμα. Μένει πια να υπογραφεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου και η πραγματική δημοκρατία να κλείσει τα τεράστια κενά που αφήνουν στο ρημαγμένο πολιτικό τοπίο οι δεινόσαυροι. Πριν από έναν χρόνο (07.04.2013) σε αυτή τη στήλη γράφαμε, με τίτλο, «Η έσχατη πράξη», τι θα πρέπει να γίνει, το οποίο κρίνουμε ότι ισχύει και τώρα: «Ο κόσμος της Κύπρου έχει επιδείξει τεράστια ανοχή στους πολιτικούς που τον κυβέρνησαν τόσα χρόνια, παρόλο που στην πλειοψηφία τους ήσαν αποτυχημένοι και τα λάθη στα οποία υπέπεσαν –πολιτικά και άλλα– υπήρξαν από ανεπίτρεπτα έως και ολέθρια. Στις 06/08/2017 γράφαμε: Οι μέρες μου γίνονται ολοένα και δυσκολότερες διότι, όπως είπε ο Νίτσε, «στην τρέλα δεν με οδηγεί η αμφιβολία αλλά η βεβαιότητα».
Η βεβαιότητα ότι εδώ οι άνθρωποι βολεύτηκαν σε μια ανεξήγητη νιρβάνα που φέρνει λίγο στον τυχοδιωκτισμό και λίγο στην ηλιθιότητα. Από την άλλη οι άρχοντες ξανάπιασαν τον παλιό δόλο των θεών. Σαν τους αλχημιστές, έχουν κάνει τόσες προσμίξεις στο ψέμα που και οι συμφορές τους έγιναν προσοδοφόρες. Από τότε που ο Σκάμαντρος ξεχείλισε κουφάρια το ’74, όχι για ένα πουκάμισο –της ένωσης– αδειανό ούτε και για μιαν Ελένη –της ανεξαρτησίας– πραγματική, οι αλχημιστές σε αυτή την προδομένη αυλή των θαυμάτων ανακάλυψαν ότι από χώμα και αίμα κατασκευάζεται χρυσάφι, αφορολόγητο λόγω επίκλησης του «εθνικού θέματος». Φτιάξανε μάλιστα και σφραγίδα με την ένδειξη «Δεν ξεχνώ. 74 καράτια». Για να φαίνονται δίκαιοι έκοψαν και ταρίφες. Για έναν νεκρό επίδομα 200 λίρες για δύο 300. […] Την ίδια σφραγίδα που βάζουν τώρα σε χρυσοφόρα διαβατήρια και επαύλεις που πουλάνε στους ξένους, χτίζοντας τη νέα φούσκα με ουρανοξύστες. Το «εθνικό θέμα» παρέμεινε αφορολόγητο για να είναι και το έγκλημα ατιμώρητο. Στη στήλη της 19/04/2014 κατέληγα: «Η μόνη επιλογή που έχουν τώρα οι πολιτικοί αυτού του τόπου είναι να μαζευτούν όλοι μία μέρα στη Βουλή και αφού με μία διακήρυξη ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη από τον λαό, να ανακοινώσουν ότι θα καταρτίσουν ένα σχέδιο που θα προβλέπει: Πρώτο: σχηματισμό κυβέρνησης σωτηρίας με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Δεύτερο: ομαλή απόσυρση από το προσκήνιο όλων των σημερινών ηγεσιών. Τρίτο: αλλαγή στο σύστημα διακυβέρνησης, εισάγοντας το κοινοβουλευτικό. Τέταρτο: προκήρυξη εκλογών.
Μόνο μία τέτοια, εκτός πλαισίου, πολιτική κίνηση θα τους σώσει από τη λαϊκή οργή και την ολοκληρωτική απαξίωση που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή, όχι μόνο ως πολιτικούς αλλά και ως ιδιώτες», γράφαμε, με τη μοναδική σημερινή (πασχαλινή) προσθήκη ότι οι νεκροί μπορεί να αναστηθούν, οι σκελετοί ποτέ! Επιστρέφω στο 2017, οπότε έγραφα ότι ο σπουδαίος δραματουργός Σάμιουελ Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», βάζει κάτω από το νυστέρι της γραφίδας του, τους «πεφωτισμένους» που υπηρετούν τη διαιώνιση του συστήματος στείροι από τη γενναιότητα της ρήξης, που φέρνει την αναζωογονητική αλλαγή. Οι δύο πρωταγωνιστές, σε ένα άχρονο και αποπνικτικό τοπίο περιμένουν τον Γκοντό να τους λυτρώσει, χωρίς να ξέρουν καν αν υπάρχει. Για τούτο εμένα εκείνο που με οδηγεί στην τρέλα δεν είναι η σιγουριά των αλχημιστών, αλλά η νιρβάνα των πληβείων την ώρα που διακυβεύεται το μέλλον των αμάχων… Είδε κανείς πουθενά τον Γκοντό;
