Το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται οι διαπραγματεύσεις αποκαλύπτει αναμφισβήτητα τις προθέσεις της Τουρκίας αλλά συνάμα και τη δική μας πολιτική ανωριμότητα. Και όταν λέω δική μας εννοώ των πολιτικών μας αρχηγών, οι οποίοι έσπευσαν να επιδείξουν και πάλι το μικρό βεληνεκές της πολιτικής τους διορατικότητας. Μετά την άρνηση του Τ/κ ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί να παρευρεθεί στην προγραμματισμένη συνάντηση, τα σαΐνια της πολιτικής μας σκηνής αντί να επιχειρήσουν μία επί της ουσίας αξιολόγηση των εξελίξεων, προτίμησαν να εξαπολύουν βαρύγδουπες αρλούμπες, οι οποίες το μόνο που πετυχαίνουν είναι να φανερώνουν πως έγνοια τους είναι η έναρξη των μικροπολιτικών παιχνιδιών ενόψει των επικείμενων προεδρικών εκλογών.
Αφού έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να προσφέρουν στην άλλη πλευρά όλα τα προσχήματα που έψαχνε προκειμένου να ξεφορτώσει το βάρος της ευθύνης από πάνω της και να το φορτώσει στις δικές μας πλάτες, όχι μόνο δεν διαθέτουν καμία συναίσθηση των πράξεών τους, αλλά συνεχίζουν απτόητοι ο καθένας το τροπάρι του, με ανούσια επιχειρήματα τα οποία στα αυτιά οποιουδήποτε σκεπτόμενου πολίτη φτάνουν σαν ενοχλητικά κακαρίσματα. Οι μεν έρχονται εκ των υστέρων να πούνε ότι κακώς τήρησαν αποχή, διά στόματος του κ. Αβέρωφ, στην αφορμή που έδωσε το πρόσχημα στην άλλη πλευρά να φανερώσει την αδιαλλαξία της και οι δε, (βλέπε ενδιάμεσοι) τρίβουν τα χέρια τους που θεωρούν ότι αποδείχθηκαν σωστοί, ότι τάχα μου η στρατηγική της κυβέρνησης ήταν λανθασμένη, επαναφέροντας τις χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο δικές τους «προτάσεις».
Με απλά λόγια ο καθένας το μακρύ και το κοντό του εις βάρος πάντα του πολίτη που εναποθέτει το μέλλον του στην πολιτική ανωριμότητα ανθρώπων, οι οποίοι αποδεικνύουν καθημερινά ότι δεν έχουν καταφέρει να αποκομίσουν καμία γνώση από την ιστορία, την οποία επικαλούνται προκειμένου να παραμείνουν προσκολλημένοι στο σύνθημα και όχι στην ουσία. Καμία υπέρβαση προς όφελος ενός οράματος το οποίο να προσδιορίζει την επόμενη μέρα μας, κανένα πολιτικό ήθος που να αποδεικνύει την ικανότητα να αντλούμε από το παρελθόν τη γνώση και τις αλήθειες που θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε στο μέλλον. Αυτοί είμαστε λοιπόν;
Ας διερωτηθούμε επιτέλους γιατί επιτρέψαμε να βρίσκονται σήμερα στα ηνία της πολιτικής ζωής άνθρωποι, κατ’ επανάληψη δραπέτες από το καθήκον τους, το οποίο είναι να προασπίζονται την πατρίδα και όχι το δικό τους τομάρι. Αν θέλουμε, λοιπόν, να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, ο καθένας από μας που βρισκόμαστε έρμαια αυτού του είδους των πολιτικών, ας αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να ανεβάζουμε τον πήχη της κριτικής μας σκέψης πιο ψηλά από εκεί που θέλει να μας παρασύρει το ένστικτό της δικής τους πολιτικής επιβίωσης. Είναι πολύ βολικό, και όταν λέω βολικό εννοώ ότι εξυπηρετεί άμεσα τα πιο σκοτεινά τους κίνητρα, να επικεντρώνουμε τη συλλογιστική μας στην απαράδεκτη στάση της άλλης πλευράς και της τουρκικής προπαγάνδας. Βολικό αλλά όχι χρήσιμο αν αυτό που πραγματικά επιδιώκουμε είναι η πολιτική μας ωριμότητα η οποία προϋποθέτει την πολιτική εντιμότητα.
Και αυτή τη στιγμή είναι απροκάλυπτα εμφανής η πολιτική ανεντιμότητα των δικών μας «ηγετών» οι οποίοι αντί να μιλήσουν καθαρά για τις πραγματικές τους θέσεις, επαναφέρουν πολύ ύπουλα και εσκεμμένα, γεγονότα του παρελθόντος προκειμένου να οριοθετήσουν το μέλλον μας στα περιορισμένα τετραγωνικά της δικής τους ιδιοτέλειας. Κι αυτό που κάνουν δεν είναι πολιτική θέση, ούτε πολιτικό όραμα. Είναι πολιτική ανεντιμότητα καμουφλαρισμένη πίσω από τον μανδύα του «πατριωτισμού». Προσπαθούν να κατευθύνουν την προσοχή μας στην αδίστακτη άλλη πλευρά, για να δικαιώσουν την κακότεχνη αποσιωπημένη τους θέση πως δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να συνομιλήσουν μαζί της. Και ακόμα πιο τραγικό είναι ότι η πολιτική ανεντιμότητα προεκτάθηκε και σε εκείνους που είχαν μεν την πρόθεση να συνομιλήσουν αλλά αποδείχθηκαν ανίκανοι να υπερασπιστούν την υπέρβαση που υπαγορεύει η πολιτική και ιστορική συνειδητότητα, επιλέγοντας να απέχουν…