Της Νατάσας Αλεξάνδρου
Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, το παιδί σου, το παλικάρι που απλά φορούσε άλλη φανέλα, διαφορετική από αυτή των δολοφόνων. Το θύμα; Έτυχε να υποστηρίζει μία ομάδα. Ένα παιδί που είχε την ατυχία να βρεθεί στον λάθος τόπο, τη λάθος στιγμή. Ωστόσο η στιγμή δεν ήταν από μόνη της ατυχής, αλλά ήρθε σαν αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που πόρρω απέχει από το αθλητικό ιδεώδες που προσφέρει ο αθλητισμός.
Ο Άλκης και ο κάθε Άλκης της ηλικίας του, ναι, βγήκε να κάνει μια βόλτα με τους φίλους του για να ξεσκάσει μετά το διάβασμα, χωρίς να μπορεί να φανταστεί πως η στιχομυθία του με έναν θρασύτατο οπαδό θα κατέληγε σε ραντεβού θανάτου. Μια αδιανόητη ακραία συμπεριφορά, που δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους. Καμία λογομαχία, πρόκληση, ούτε καν αφορμή. Του επιτέθηκαν. Έτσι ωμά. Κτύπησαν με δόλο και τράπηκαν σε φυγή. Φταίει; Γιατί υποστήριζε άλλη ομάδα, γιατί ξεστόμισε τ’ όνομά της, γιατί βγήκε από το σπίτι; Φυσικά και όχι.
Και ο φερόμενος ως θύτης; Και αυτό νεαρό παλικάρι είναι, αλλιώς «μάγκας», που έμαθε ότι με το να πουλά νταηλίκι θα κερδίσει τον σεβασμό των μικρότερων οπαδών. Βγήκε έξω ένα βράδυ του χειμώνα, αποφασισμένος να «σφάξει». Η δράση του δεν ήταν άγνωστη στις αρχές, αφού ως ταραχοποιό στοιχείο, είχε απασχολήσει και στο παρελθόν την αστυνομία με επεισόδια βίας στα γήπεδα.
Αυτό που έγινε είναι δολοφονία χωρίς κόμμα, χωρίς καμία υποσημείωση. Η οπαδική βία υπάρχει και αυτό το τραγικό περιστατικό ας γίνει η αφορμή να ξυπνήσουν οι αρμόδιες αρχές και να αλλάξουν νοοτροπία. Ξέρουν και τις συμμορίες και τις ανεξέλεγκτες γιάφκες με τα φονικά όπλα, ξέρουν και πού είναι και ποιοι είναι οι σκληροπυρηνικοί των ομάδων. Όλα τα γνωρίζουν. Έπρεπε να υπάρξει η δολοφονία για να ξεκινήσουν εξονυχιστικοί έλεγχοι στις λέσχες φιλάθλων; Είναι καιρός να αλλάξουμε μυαλά και τα κράτη –και το ελληνικό και το κυπριακό– ας σταματήσουν να απενοχοποιούν τις συμπεριφορές των φανατισμένων, αναχαιτώντας το φαινόμενο του χουλιγκανισμού με βαριές ποινές και σκληρές τιμωρίες.
Κατάντησαν τα γήπεδα εκκολαπτήριο βίαιων και ζωωδών συμπεριφορών. Πιο πρόσφατο το περιστατικό έξω από το «Αντώνης Παπαδόπουλος», μετά το τέλος του αγώνα, όπου οι πράσινοι κατήγγειλαν ότι ποδοσφαιριστές τους δέχθηκαν επίθεση από οπαδούς της Ανόρθωσης και αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή τρέχοντας και να κρυφτούν περίπου δύο χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο, μέχρι να τους βρουν και να τους παραλάβουν μέλη της αποστολής της ομάδας. Τυφλή βία; Τρομοκρατία; Τι; Αυτό είναι το αθλητικό ιδεώδες που θέλουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας; Η διαχωριστική γραμμή που ξεχωρίζει τον οπαδό με τον χούλιγκαν πρέπει να τεθεί και αν τα αθλητικά γεγονότα συνεχίζουν να είναι εκκολαπτήρια βίας, δεν μένει τίποτα άλλο, παρά να περιμένουμε τα επόμενα θύματα. Γιατί κάπου, πάντα θα υπάρχει ένας Άλκης, θύμα ενός φανατισμένου όχλου ή μίας και μόνο μονάδας που θέλει να ξεδώσει, ό,τι και αν αυτό σημαίνει.
