Kathimerini.com.cy
Το «Moonlight» είναι η τελευταία ταινία του αφροαμερικανού Barry Jenkins που απέσπασε οκτώ υποψηφιότητες στα φετινά Oscar. Η ταινία παρακολουθεί τον νεαρό πρωταγωνιστή της, τον Chiron να μεγαλώνει σε μια φτωχογειτονιά του Miami με μια τοξικομανή μητέρα. Μέσα σε αυτό το ταξίδι ενηλικίωσης ο Chiron θα βρει το, απόν από το σπίτι του, πατρικό πρότυπο σε έναν έμπορο ναρκωτικών και θα προσπαθήσει να προσδιορίσει την ταυτότητά του σε έναν σκληρό κόσμο.
Η ταινία είναι χωρισμένη σε τρία κεφάλαια, καθένα από τα οποία επικεντρώνεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του ήρωα. Στο πρώτο κεφάλαιο, γνωρίζουμε τον δεκάχρονο Chiron, ένα αγόρι που από πολύ μικρή ηλικία έχει μάθει να επιβιώνει κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Όταν γνωρίζει τον άνδρα από τον οποίο προμηθευόταν ναρκωτικά η μητέρα του, βρίσκει σε αυτόν την πατρική φιγούρα που ποτέ δεν είχε σπίτι του, την αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας που δεν μπορούσε να του παρέχει η μητέρα του.
Ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια, αρκετά παράδοξη δεδομένων των συνθηκών, σχέση στοργής. O Chiron δεν είναι σαν τα άλλα αγόρια του σχολείου του, δεν θέλει να συμμετέχει σε καβγάδες και συχνά πέφτει θύμα εκφοβισμού.
Στο δεύτερο κεφάλαιο ο, 16 ετών πια, ήρωας προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του και να προσδιορίσει τη θέση του στον κόσμο. Όπως για όλους τους ανθρώπους, έτσι και για τον Chiron, η εφηβεία είναι μια καθοριστική εποχή για την διαμόρφωση της προσωπικότητας. Οι συνθήκες της ζωής του όμως δεν τον αφήνουν να εκφράσει τον εαυτό του, τον αναγκάζουν να καταπιέσει τον έρωτα που τρέφει για τον καλύτερό του φίλο και τον οδηγούν στον φαύλο κύκλο μιας ζωής γεμάτης ναρκωτικά και βία.
Στο τρίτο κεφάλαιο, ο 25χρονος πλέον Chiron, ο ίδιος έμπορος ναρκωτικών, επιστρέφει στο Miami και ξανασυναντά τον φίλο του μετά από μία δεκαετία. Η επανένωσή τους είναι απίστευτα συγκινητική και η τελευταία σκηνή είναι ίσως η πιο όμορφη στην ταινία.
Από το πρώτο κεφάλαιο ήδη η ταινία καθιστά σαφές ότι δεν έχει σκοπό να ακολουθήσει την ασφαλή πεπατημένη συνταγή μιας ιστορίας ενηλικίωσης. Καταπιάνεται με πολλά θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία τα οποία χτυπούν απανωτά το θεατή, χωρίς να του αφήνουν περιθώριο να ανακουφιστεί ή να αισθανθεί κάθαρση. Η ζωή στο γκέτο, η φτώχεια, τα ναρκωτικά, η βία, η σεξουαλική ταυτότητα: θέματα τα οποία πολλές ταινίες έχουν διαπραγματευθεί, ποτέ όμως όλα μαζί και ποτέ από μια τόσο έντονα νατουραλιστική σκοπιά.
Ο Barry Jenkins, έχοντας ο ίδιος βιώσει παρόμοιες καταστάσεις στη ζωή του, δεν φοβάται να κοιτάξει την πραγματικότητα κατά πρόσωπο, σκιαγραφώντας ένα πορτρέτο της αμερικάνικης κοινωνίας που, για πολλούς λόγους, προτιμάται να παραμένει έξω από τον κινηματογραφικό φακό.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Τα εύσημα τόσο για τη σκηνοθεσία, όσο και για το σενάριο, αποδίδονται στον Barry Jenkins ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά και στους δύο τομείς. Όσον αφορά στη σκηνοθεσία του, δεν απέρριψε κανένα τρόπο λήψης, έχοντας την κάμερα στο χέρι σε αρκετά σημεία της ταινίας, αποδίδοντας έτσι την απαραίτητη αίσθηση δυσφορίας και χάους. Πειραματίστηκε αρκετά με τα θολώματα και την έλλειψη εστίασης, χωρίς όμως να γίνονται κουραστικά ή να δίνουν την αίσθηση του υπερφορτωμένου.
Θα ήταν άλλωστε αδύνατον μια σταθερή κάμερα να απαθανατίσει την τόσο άστατη και χαώδη ζωή του ήρωα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να παρατηρήσουμε ότι η κάμερα γίνεται πιο σταθερή όταν και ο ίδιος ο Chiron αρχίζει να γίνεται πιο σίγουρος για τον εαυτό του, πιο ώριμος και με πλήρη συνείδηση του τί συμβαίνει γύρω του.
Το σενάριο, βασισμένο σε θεατρικό έργο του, επίσης αφροαμερικανού, Tarell Alvin McCraney που όμως δεν έφτασε ποτέ στη σκηνή, είναι άρτιο, αρχικά από την άποψη της διαχείρισης της ιστορίας σε κεφάλαια. Συχνά, οι ταινίες που χωρίζονται σε κεφάλαια κινδυνεύουν να χάσουν την ροή τους και την αίσθηση συνέχειας, όμως στην περίπτωση του «Moonlight» όχι μόνο δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα τα κεφάλαια συντελούν στην καλύτερη αποτύπωση των κρίσιμων στιγμών της ζωής του Chiron, αποφεύγοντας τις φλυαρίες. Γενικότερα, το σενάριο είναι πολύ δυνατό, με έμφαση περισσότερο στον ρεαλισμό παρά σε οποιαδήποτε φιλοσοφική – στοχαστική διάθεση μπορεί να εμπεριέχεται στην ταινία.
Μια τέτοια ταινία βέβαια δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τις συγκλονιστικά δυνατές ερμηνείες που υπήρχαν σε όλη τη διάρκειά της. Από αυτές, αξίζει να ξεχωρίσουμε την ερμηνεία του Mahershala Ali ο οποίος υποδύεται τον Juan, τον έμπορο ναρκωτικών που παίρνει τον Chiron υπό την προστασία του ο οποίος καταφέρνει να δώσει νέα πνοή στο ρόλο του μέντορα – πατρικής φιγούρας μέσα στα πλαίσια της ιδιομορφίας της περίπτωσης, καθώς και την εκρηκτική ερμηνεία της Naomie Harris, η οποία ενσαρκώνει τη μητέρα του Chiron, σε έναν ρόλο πολύ διαφορετικό από οποιονδήποτε της μέχρι τώρα καριέρας της, που την έσπρωξε έξω από τη ζώνη ασφαλείας της και της έδωσε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της.
Ένας άλλος τομέας με εξαιρετικό ενδιαφέρον στο «Μoonlight», είναι η μουσική, γραμμένη από τον Nicholas Britell. Με μία τάση ιδιαίτερα λυρική, η μουσική φαίνεται να κινείται σε αντίθεση με τον, κατά τα άλλα, απόλυτα ρεαλιστικό χαρακτήρα της ταινίας. Αυτή η αντίθεση δημιουργεί ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα στην ένωση εικόνας και μουσικής και χαρίζει στην ταινία το παραμυθικό στοιχείο που λείπει από όλα τα άλλα συνθετικά της στοιχεία.
Πέρα από το γεγονός ότι το «Moonlight» είναι μια από τις πλέον Οσκαρικές ταινίες τις σεζόν, αξίζει να το δείτε γιατί είναι η μόνη ταινία που δεν φοβάται να ανοίξει πολλά μείζονα θέματα την ίδια στιγμή και να τα διαχειριστεί χωρίς να φαίνεται υπερφορτωμένη. Μακριά από την κλασική συνταγή της ιστορίας ενηλικίωσης το «Μοοnlight» εκτός από μια συγκινητική ιστορία, είναι και μια σκληρή ματιά στις καταφανείς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις που χαρακτηρίζουν την αμερικανική κοινωνία, όχι κάποιας περασμένης εποχής, αλλά του σήμερα.
