ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αλήθειες του Αϊνστάιν

Η κρίση στη Δικαιοσύνη ξεφούσκωσε; Η υπόθεση έκλεισε; Το δίμηνο Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου έσκασε σαν μπαλόνι γενεθλίων από τη στιγμή που ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Μύρων Νικολάτος έκρινε ότι για τίποτε δεν ελέγχεται, ενώ οι άλλοι δώδεκα εφέτες, δεν έκαναν την οποιαδήποτε κίνηση για να αποκαταστήσουν το τρωθέν κύρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου; Προκύπτει δηλαδή ότι κάθε φορά που εξόφθαλμα κάποιος θεσμικά υψηλά ιστάμενος συλληφθεί παρανομών, όπως στην περίπτωση της διοικήτριας της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία πλαστογράφησε το έγγραφο της μισθοδοσίας της, γίνεται ντόρος, δηλώνονται πολλά (βλ. το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο) αλλά με την παρέλευση μικρού διαστήματος, όταν το θέμα ξεθυμαίνει στα ΜΜΕ, η παρανομία ως διά μαγείας διαγράφεται; Είναι κάτι τέτοιο δυνατό σε ευνομούμενες πολιτείες; Είναι ή δεν είναι ο εισαγγελέας αρμόδιος να ενεργεί αυτεπάγγελτα; Είναι ή δεν είναι το Ανώτατο Δικαστήριο αρμόδιο να τοποθετηθεί επί ενός ζητήματος που αφήνει εκτεθειμένο τον πρόεδρο του Σώματος; Μάλιστα, τη στιγμή που ο γενικός εισαγγελέας δεν μπορεί να το πράξει, διότι όπως γραπτώς δηλώνει (βλ. σελ. 10) «δεν θα ήταν το κατάλληλο πρόσωπο να αποφασίσει λόγω της εμπλοκής του στα υπό εξέταση ή υπό έρευνα θέματα». Είναι δυνατόν σε αυτή τη χώρα η λαβίδα του νόμου μονίμως να μην πιάνει λειτουργούς της δικαιοσύνης, πολιτικούς, λογιστές, ελεγκτές, τραπεζίτες και μεγαλοδικηγόρους; Όμως σε μια χώρα όπου οι θεσμοί καλύπτουν ο ένας τα κακώς κείμενα του άλλου και που οι τραγωδίες που μας έπληξαν μισό αιώνα, διαπιστωμένα όλους πλην τους επώνυμους (βλ. ουδεμία οικογένεια επωνύμων έχει πεσόντα ή αγνοούμενο) φαίνεται οι εκπρόσωποι κάποιων θεσμών να μην προσβάλλονται από αυτό που είχε πει μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ότι δηλαδή, «Η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική». Κι εξηγούμαι: Σε μια χώρα που ο γενικός εισαγγελέας, αναφερόμενος στον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου υπογραμμίζει γραπτώς ότι: «όπως αποκαλύφθηκε μετά την έκδοση της απόφασης της (για την Τράπεζα Κύπρου), στενά συγγενικά πρόσωπα του Προέδρου του Εφετείου και του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η ψήφος του οποίου και έκρινε την αθωωτική έκβαση της υπόθεσης υπέρ της Τράπεζας, ήτοι θυγατέρα και αδελφή του, είχαν τύχει του οφέλους μιας συμβιβαστικής εξώδικης διευθέτησης αγωγών που είχαν κινήσει εναντίον της Τράπεζας, σχετικά με διεκδικήσεις τους από την μετατροπή καταθέσεων τους σε αξιόγραφα», τότε δεν φτάνει η οποιαδήποτε δημόσια δήλωση ή ακόμα και η παραίτηση Νικολάτου για να κλείσει η υπόθεση. Αυτονόητα χρειάζεται να κινηθούν ανάλογες διαδικασίες στη δικαιοσύνη. Όμως στη χώρα τούτη η υπόθεση «έκλεισε» όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο υπουργός Δικαιοσύνης κάλεσαν τα μέλη του Ανωτάτου στο Προεδρικό και εν μια νυκτί πέρασαν το πακέτο μεταρρυθμίσεων στη Δικαιοσύνη, χωρίς την όποια αντίρρηση των εφετών, μετά το ρεζιλίκι Νικολάτου. Κι έζησαν αυτοί καλά και ο κ. Νικολάτος καλύτερα, με την υπόθεση να θεωρείται γι’ αυτούς ως μη γενόμενη! Ωστόσο, για τον γενικό εισαγγελέα φαίνεται ότι η υπόθεση δεν έκλεισε, αφού στη σημερινή συνέντευξή του στην «Κ», ρίχνει το γάντι στο Υπουργικό Συμβούλιο, καθώς, όπως υπογραμμίζει, το ενδεχόμενο διορισμού ερευνητικής επιτροπής ή ποινικής διερεύνησης και εμμέσως παραπέμπει στο Υπουργικό Συμβούλιο. Λέει ακόμα ότι «όπως επιβεβαιώθηκε από τα πρόσφατα γεγονότα και ιδιαίτερα από την εκδίκαση των δύο εφέσεων που αφορούσαν την Τράπεζα Κύπρου, υπάρχει πρόβλημα» […] «συγκέντρωσης υπερβολικής επιρροής στη δικαιοσύνη κάποιων δικηγορικών γραφείων λόγω συγγενικών σχέσεων δικαστικών λειτουργών με εργαζόμενους σε δικηγορικά γραφεία». Κι όμως βάσει των μέχρι σήμερα πεπραγμένων είμαι σίγουρος ότι ουδείς θα οδηγηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης, διότι εκτός των άλλων την έχουν εξευτελίσει σε τέτοιο σημείο οι λειτουργοί της, που αδυνατεί να τους ελέγξει! Δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική για να αντιληφθεί κανείς πόσο δίκαιο είχε ο Αϊνστάιν όταν έλεγε ότι, «Όποιος είναι απρόσεκτος με την αλήθεια στα μικρά ζητήματα, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος στα μεγάλα ζητήματα».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X