Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η Παιδεία σε ένα κράτος τόσο πιο ισχυρή, αδέκαστη και αδιαμφισβήτητη είναι η Δικαιοσύνη. Στην Κύπρο, μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο θεσμός της Δικαιοσύνης ήταν στο υψηλότερο σκαλοπάτι της συνείδησης της κοινωνίας μας. Όχι όμως λόγω της Παιδείας μας, αλλά λόγω της άγνοιάς μας, ως τριτοκοσμική χώρα που ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε.
Εσχάτως και όταν συνεπεία της οικονομικής κρίσης αποκαλύφθηκαν σκάνδαλα εξαπάτησης, διαπλοκής και χρηματισμού, το επίκεντρο των οποίων ήταν ένα αμαρτωλό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, ο θεσμός της Δικαιοσύνης δέχθηκε σοβαρό πλήγμα στη συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών, κυρίως λόγω της ραθυμίας (για να πω το ελάχιστο) που επιδεικνύεται στην απόδοση δικαιοσύνης. Βραδυπορεί σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που ακόμα και ο πλέον αφελής των πολιτών διερωτάται για τον βαθμό σχέσης ή και εξάρτησης των ανθρώπων που εκπροσωπούν τονθεσμότης Δικαιοσύνης, με το αμαρτωλό κατεστημένο. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η αντίδραση, δημόσια και μη,περισπούδαστων νομικών στην ενδεχόμενη εμφάνιση του Προέδρου της Δημοκρατίας ως μάρτυρα ή και κάθε ανώτερου θεσμού της πολιτείας που καλείται ενώπιον του Δικαστηρίου.
Ασχέτως τι πιστεύει ο καθείς για τον κάθε κατηγορούμενο, το επιχείρημα ότι αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μαρτυρήσει σε δίκη, αυτό θα αποτελέσει πλήγμα για τον θεσμό του Προέδρου ή για τον κάθε θεσμό, είναι τουλάχιστονφαιδρό ή το χειρότερο, πρόφαση εν αμαρτίαις. Στα ευνομούμενα κράτη δικαίου,ύψιστη αρχή αποτελεί η Δικαιοσύνη και η ασφάλεια της Δικαιοσύνης, η οποία πρέπει να ενυπάρχει σε όλο το μόρφωμα της πολιτείας.
Η προάσπιση δε και των δύο, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα έπρεπε λογικά να θεωρείται αδιαμφισβήτητο καθήκον, διά τον εκ του συντάγματος κορυφαίο προασπιστή του πολιτεύματος. Ωστόσο, οι απολογητές του αμαρτωλού κατεστημένου που εξακολουθεί αβρόχοις ποσί να λυμαίνεται πλούτο, εξουσία και προνόμια, στο οποίο, εκτός των άλλων, προσφέρουν και μία ανομιμοποίητη ασυλία, ξέρουν πολύ καλά και το επικοινωνιακό παίγνιο, μέσω του οποίου περνούν εύκολα τη σχετική προπαγάνδα, εμφανιζόμενοι σαν οι επί της γης, μόνοι εκπρόσωποι της απόλυτης αλήθειας. Στην πραγματικότητα, αφαιρώντας από την πολιτεία την ουσία του κράτους δικαίου, εκείνο που μένει είναι ένας συγκαλυμμένος ολοκληρωτισμός, έναντι και ενώπιον του οποίου ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος και συνεπώς καταδικασμένος μοιραία να τον υπόκειται. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο που η αποχή στις εκλογές ολοένα και αυξάνεται, ούτε που οι νέοι απαξιούν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους.
Στον πρόλογο της ουκρανικής έκδοσης του έργου του «Η φάρμα των ζώων», τον Μάρτιο του 1946,ο Τζορτζ Όργουελ έγραφε, μεταξύ άλλων, για την τρομακτική περίοδο των εκκαθαρίσεων στην Ισπανία (την οποία βίωσε και από τύχη διέφυγε), αλλά και στη Ρωσία, «Η εμπειρία όλων αυτών ήταν για μένα ένα πολύτιμο μάθημα πραγματογνωσίας: με δίδαξε πόσο εύκολα η προπαγάνδα του ολοκληρωτισμού μπορεί να επηρεάσει τη γνώμη των διαφωτισμένων πολιτών των δημοκρατικών χωρών». Στην Κύπρο σίγουρα δεν βιώνουμε εκτελέσεις και φυλακίσεις, όπως τις περιγράφει ο Όργουελ, βιώνουμε όμως έναν ολοκληρωτισμό με σύγχρονο προσωπείο, από τον οποίο αν δεν καταφέρουμε να απαλλαγούμε, θα μετατραπούμε σε μία άλλη «Φάρμα των ζώων», όπου η κάθε νέα εξουσία θα αποδεικνύεται χειρότερη της προηγούμενης.
