ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ναι ή όχι

Για ακόμη μία φορά το Κυπριακό πλησιάζει σε μια φάση όπου ενδεχομένως οι πολίτες του νησιού αυτού θα κληθούν διά της ψήφου τους να αποφασίσουν κατά πόσον θα δεχθούν ένα σχέδιο λύσης που θα αλλάξει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων.Ο φόβος, οι επιφυλάξεις και ο σκεπτικισμός για την ενδεχόμενη αλλαγή προκαλούν αντιδράσεις για όσα μπορεί να αλλάξουν και να οδηγήσουν σε ένα δυσλειτουργικό κράτος.

Από την άλλη είναι η προοπτική για τον τόπο και τον πολίτη που ενδεχομένως να βγάλει την Κύπρο από το οικονομικό τέλμα αλλά και από τη διαίρεση και την κατοχή. Βρεθήκαμε ξανά στην ίδια κατάσταση το 2004, όταν η «σοφία» της πολιτικής μας ηγεσίας οδήγησε την κοινωνία της ε/κ κοινότητας σε μια βαθιά και τραυματική διαίρεση, καθώς τα επιχειρήματα έδωσαν τη θέση τους στους αφορισμούς, με νενέκους και οχιάδες και με επιπτώσεις που καταγράφηκαν στη συλλογική συνείδηση ως αποκρουστικές.

Οι πολιτικές ηγεσίες αντί να διδαχθούν από την αποκρουστικότητα της «περιρρέουσας», την ενέταξαν στο οπλοστάσιό τους και σήμερα παρουσιάζονται πρόθυμες να την εξελίξουν, παρά τον εμφανέστατο κίνδυνο η ιστορία αυτή τη φορά να επαναληφθεί σαν φάρσα και σχεδόν αγνοώντας την τραγική πορεία που πήραν τα πράγματα από το 2004 μέχρι σήμερα.

Ουδείς λέει ότι θα πρέπει να δοθεί λευκή επιταγή στον Νίκο Αναστασιάδη να φέρει οποιαδήποτε πρόταση θεωρήσει ότι θα πρέπει να ψηφίσουμε. Όμως πριν ολοκληρωθεί η προσπάθεια, που εντίμως θεωρούμε ότι καταβάλλει, διότι αυτονόητα δεν θα έχει άλλο πολιτικό μέλλον, αν φέρει λύση που θα απορριφθεί, δεν είναι έντιμο για τις άλλες πολιτικές παρατάξεις να τον χαρακτηρίζουν ψεύτη ή να διακηρύττουν δημοσίως ότι «έχει χάσει τη δεδηλωμένη».

Τη στιγμή, μάλιστα, που είναι διακηρυγμένη αρχή ότι τίποτα δεν συμφωνείται αν δεν συμφωνηθούν όλα και που ο ίδιος ο κ. Αναστασιάδης διακηρύττει ότι δεν θα φέρει ενώπιον του πολίτη λύση η οποία δεν θα γίνεται αποδεκτή και θα κινδυνεύει να χάσει σε ένα δημοψήφισμα. Αν δηλαδή φέρει μια πρόταση που θα άρει τις εγγυήσεις του ’60, θα τερματίζει την κατοχή, θα βελτιώνει τον χάρτη Ανάν και όπου θα τηρούνται οι τρεις βασικές ελευθερίες, λογικό θα είναι να αναμένει ότι η συλλογική σοφία θα λειτουργήσει, απελευθερώνοντας τον τόπο.

Αν αποτύχει να το πράξει, τότε η ετυμηγορία του λαού, θα είναι καταπέλτης και για το σχέδιο λύσης, όπως θα είναι και για τον ίδιο. Μέχρι όμως να φτάσουμε στο σημείο που η ψήφος μας θα κρίνει το ένα ή το άλλο των ενδεχομένων, εκείνο που αναμένει ένας νουνεχής πολίτης είναι η πολιτική ηγεσία να συμπεριφερθεί ώριμα, με συγκατάβαση και σεβόμενη το γεγονός ότι καταβάλλεται μια προσπάθεια εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη κατά την οποία τα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος που βρίσκεται στη θέση του Νίκου Αναστασιάδη, όχι τυχαία αλλά διότι μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα, είναι πολλά.

Και δεν είναι τουλάχιστον κομψό να προσκρούει και σε εμπόδια που ορθώνουν απέναντί του οι πολιτικοί του αντίπαλοι ως να βρίσκεται σε ένα προεκλογικό τοπίο, αντί στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για επίλυση του κυπριακού προβλήματος, που όλοι –τουλάχιστον λεκτικά– χαρακτηρίζουν ως το μείζον πρόβλημα του τόπου και του λαού.

 

X