Έφηβοι στα χρόνια της τραγωδίας του ’74, το Κυπριακό σημάδεψε τη ζωή μας οδυνηρά. Νιώθοντας κατάφορα την αδικία που βίωνε ο τόπος μου -και ρομαντικός ως νέος, θεώρησα ότι η δημοσιογραφία ήταν ένας τρόπος να συμβάλω στην υπόθεση «σωτηρίας της πατρίδας».
Σπουδάζοντας στο εξωτερικό, άρχισα σταδιακά να αντιλαμβάνομαι ότι η προσφερόμενη παιδεία στην Κύπρο ήταν έως και ευνουχισμένη από ιδεοληψίες και «ιστορικά» αφηγήματα που εξυπηρετούσαν το κατεστημένο των δεινών μας.
Αυτό που μασκάρευε περίτεχνα, λάθη και ολισθήματα, παρουσιάζοντάς τα στον ημιμαθή λαουτζίκο σαν ανδραγαθήματα. Αρχής γενομένης από τον Μακάριο, ο οποίος ανήγαγε αυτή την πολιτική σε τέχνη μέχρι τον -εν αρχή συνοδοιπόρο του, Γρίβα και μια σειρά πολιτικών που μαθήτευσαν δίπλα τους, η «σωτηρία της πατρίδας» έγινε καριέρα.
Έτσι από το καθεστώς της προσωπολατρίας, περάσαμε μετά το 1977, σε καθεστώτα κομματοκρατίας. Τώρα, αν και ένας κρατούσε πάλι την μάχαιρα, η πίτα μοιραζόταν αναλόγως συμμαχιών, με την «εκ περιτροπής προεδρία» να τους έχει βολέψει τελικά όλους.
Ως ασυλία δε, επινόησαν το Εθνικό Συμβούλιο στα άδυτα του οποίου διαχειρίζονται «τη σωτηρία της πατρίδας». Από το 1974 και εντεύθεν το Κυπριακό βρέθηκε σε «κρίσιμη καμπή», τουλάχιστον πέντε-εξι φορές: αμερικανο-καναδο-βρετανικό σχέδιο του ’78, Δείκτες Κουεγιάρ, Ιδέες Γκάλι, Σχέδιο Ανάν και την μετά Ανάν εποχή (αν και υπήρξε και το Green Tree), τώρα με τους Αναστασιάδη-Ακιντζί.
Λάθη υπήρξαν τραγικότατα. Ωστόσο, συνεχίζοντας την «μακροχρόνια» τέχνη Μακαρίου, οι πολιτικοί μας ταγοί φλόμωσαν τον κόσμο στο ψέμα της επιδίωξης «δίκαιης λύσης», που αυτονόητα δεν μπορεί να υπάρξει. Όσοι ευαγγελίζονται δίκαιη λύση απλά βολεύονται με τη διατήρηση του στάτους κβο. Δεν το λένε όμως, μη χάσουν τη θέση τους στο Εθνικό Συμβούλιο και μείνουν εκτός του προσοδοφόρου νυμφώνος του Κυπριακού. Ούτε παραδέχονται την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι συνομιλίες γίνονται για να αποκαταστήσουμε τουλάχιστον ένα μέρος της υλικής ζημιάς του ’74.
Είναι γι’ αυτό που ακόμα και σήμερα, επιχειρούν παντοιοτρόπως να πλήξουν την εν εξελίξει διαδικασία και αναζητούν αφορμή από την πέτρα να διαβάλουν τον Αναστασιάδη, (βλ. «δεν έθεσε θέμα κατοχής κατά την ομιλία του στη ΓΣ των ΗΕ», ή και διά της «Αντιγόνης», στη Σαλαμίνα), ο οποίος -εκτιμώ- ότι διαπραγματεύεται με πάσα δυνατή σοβαρότητα μια, υπό τας περιστάσεις, λειτουργική λύση.
Καθόλου τυχαία αναφέρω τις περιστάσεις, διότι όποιος έστω απλά ενημερώνεται για τα διαδραματιζόμενα στη γειτονική Συρία αλλά και στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, μπορεί να αντιληφθεί ότι ο πλανήτης ζει ξανά σε ένα επικίνδυνο ψυχροπολεμικό κλίμα που πυροδοτούν οι δύο υπερδυνάμεις. Μέσα σε αυτό το κλίμα και δεδομένης της γεωγραφικής της θέσης, η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική σε Μόσχα και Ουάσιγκτον παρά η ανάδελφη Κύπρος ή ακόμα κι αυτό το ισχυρό Ισραήλ.
Γι’ αυτό λοιπόν και η Ρωσία ακολουθώντας «θέσεις αρχών» δεν δέχεται τίποτα λιγότερο από μια δίκαιη λύση του Κυπριακού… ενώ οι ΗΠΑ δεν θα διακινδυνεύσουν περισσότερο από όσο το κάνουν ήδη -υποστηρίζοντας τους Κούρδους στη Συρία και στο Ιράκ, τις σχέσεις τους με την Άγκυρα χάριν της Κύπρου.
Γι’ αυτό λοιπόν οι ηγήτορες της μικρής Κύπρου ας σοβαρευτούν γνωρίζοντας ότι, από το σοβαρό στο αστείο η απόσταση είναι μικρή και καλύπτεται, αλλά από το σοβαρό στο γελοίο τραγικά τεράστια…
