ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Εν μέσω έντασης

Η ένταση στα ελληνοτουρκικά, εκτός από τη σκοπιμότητα Ερντογάν να εξάψει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά, φτάνοντας μέχρι και σε μικρής κλίμακας θερμό επεισόδιο, για κερδίσει το δημοψήφισμα, στην ουσία της έχει, κατά την εκτίμησή μας, το τεράστιο για τις δύο χώρες ανοικτό ζήτημα, του καθορισμού των ΑΟΖ, Ελλάδας-Τουρκίας. Το ζήτημα αναδύθηκε ξανά με αφορμή τη Διάσκεψη για την Κύπρο στη Γενεύη και ενόψει του ενδεχομένου λύσης του Κυπριακού, που για τις δύο των εγγυητριών παρεισφρέει άμεσα στο ζήτημα καθορισμού των ΑΟΖ τους.

Για το Λονδίνο, το οποίο στον δρόμο της εξόδου από την Ε.Ε., επιχειρεί να δημιουργήσει ξανά μια «Μεγάλη Βρετανία», η Τουρκία προσφέρεται για τη δημιουργία ιδιαίτερης σχέσης λόγω μεγάλης δυσαρέσκειας της Άγκυρας έναντι των Βρυξελλών και ροκανίσματος του ρόλου της «μονάρχου» της Ευρώπης Άγκελα Μέρκελ, από την Τερέζα Μέι. Εξ αυτού η κ. Μέι έσπευσε να συναντηθεί με τον κ. Ερντογάν πριν από την κ. Μέρκελ. Φυσικά και οι δύο τους μίλησαν για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά και λογικά «έδωσαν» και «πήραν».

Για τη συνέχεια ο Τούρκος Πρόεδρος έστειλε σαφή μηνύματα πως για την Άγκυρα, προηγείται όλων των άλλων ζητημάτων το δημοψήφισμα του Απρίλη. Ο Ερντογάν δεν επείγεται για λύση στην Κύπρο, εξάλλου Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν συμφώνησαν ακόμα στις εσωτερικές πτυχές, ως εάν ο ίδιος να μην αναμειγνύεται σε αυτές. Η ανοικτού τέλους Διάσκεψη για την Κύπρο, η οποία προσάπτεται εσωτερικά στον Αναστασιάδη από την αντιπολίτευση σαν μέγα ολίσθημα, θα έπρεπε να δίνεται προς τα έξω ως ένδειξη ειλικρινούς θέλησης της ε/κης πλευράς για λύση και κίνηση καλής θέλησης προς την τουρκική πλευρά λόγω δημοψηφίσματος. Η ειλικρινής θέληση για λύση όμως συμπιέζεται με την παρέλευση του χρόνου ανάμεσα στο διάστημα μετά το δημοψήφισμα και την ένταση της προεκλογικής για τις προεδρικές του επόμενου Φεβρουάριου.

Έτσι στο Κυπριακό ενδεχομένως να υπάρξει ευχέρεια κινήσεων για ένα πεντάμηνο ακόμα μέχρι να μπει ξανά στις μυλόπετρες των εκλογικών σκοπιμοτήτων και στην τόσο οικεία «ζώνη άνεσης» των παγιωμένων συμφερόντων που οικοδόμησαν πάνω του το διαπλεκόμενο πολιτικό κατεστημένο. Ένα σύστημα που αποδεικνύεται μεγάλης αντοχής, γιατί έχει σαν θεμέλια νοοτροπίες δεκαετιών, που περνούν από γενιά σε γενιά σαν κληρονομική ασθένεια.

Υπό αυτή την οπτική οι συνομιλίες χρησιμοποιούνται τελικά ως βολικό εργαλείο για τη διαιώνιση και όχι την επίλυση του Κυπριακού. Μέχρι όμως ο –όποιος – νέος Πρόεδρος αναλάβει το Φεβρουάριο του 2018, το Κυπριακό θα έχει ήδη αλλάξει άρδην επηρεαζόμενο από τις εξελίξεις στην περιοχή αλλά και διεθνώς. Στην περιοχή λογικά θα έχει μέχρι τότε τερματιστεί ο πόλεμος στη Συρία, ίσως και ο διαμοιρασμός της εμπόλεμης επικράτειας και με την υπογραφή Τραμπ και πιθανότατα το κεφάλαιο του developing να έχει αρχίσει το τεράστιο επιχειρηματικό πρότζεκτ της ανοικοδόμησης.

Την ίδια ώρα αν ο Τραμπ συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς, τη νεοφανή, συντηρητική και προσβλητική συμπεριφορά και πολιτική του εναντίον κυβερνήσεων, χωρών και λαών και παράλληλα ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και οι έντονες αποσχιστικές τάσεις αναδείξουν ανάλογα συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, τότε θα προκληθούν λογικά νέες περιφερειακές εντάσεις.

Μέχρι τότε ο πανίσχυρος Τούρκος Πρόεδρος και τον ερντογανικός αυταρχισμός θα έχουν καθαρίσει με τον Ακιντζί, την τ/κ Αριστερά και η Άγκυρα θα έχει στρέψει το βλέμμα απευθείας σε διεκδικήσεις του «τ/κ μεριδίου στο φυσικό αέριο», με τους μεγάλους παίκτες που θέλουν μαζί τους την Τουρκία να σφυρίζουν αδιάφορα. Με αυτά υπόψη, δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για προσάρτηση, ταϊβανοποίηση ή ισλαμοποίηση των Κατεχομένων καθώς τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, όπως λέει ο σοφός λαός.

X