ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Είκοσι χρόνια δίσεχτα

Ο τραγικός Ευριπίδης, μας κληροδότησε το εξής περί χρόνου απόφθεγμα: Ο χρόνος άπαντα τοίσιν ύστερον φράσει. Λάλος γαρ ούτος ουκ ερωτώσιν λέγει. (Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις. Είναι πολύ ομιλητικός και δεν χρειάζεται καν τις ερωτήσεις). Ευρισκόμενοι λοιπόν στο τέλος της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα ας δούμε τις απαντήσεις για τα πεπραγμένα στην Κύπρο. Στις 23 Απριλίου του 2003, ο Ραούφ Ντενκτάς για να εκτονώσει τη μεγάλη κοινωνική πίεση που κορυφώθηκε με το ογκώδες συλλαλητήριο των Τουρκοκυπρίων το Φεβρουάριο, ήρε την απαγόρευση διέλευσης από τα οδοφράγματα. Η τ/κ πλατφόρμα, «Αυτή η Χώρα είναι Δική μας», εξέφραζε τη θέληση των ανθρώπων που για 29 χρόνια ήταν εγκλωβισμένοι στην πατρίδα τους και που είδαν, στη λύση μέσω του Σχεδίου Ανάν, (το πρώτο είχε παρουσιαστεί το Νοέμβριο του 2002), ευκαιρία ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. και δικής τους απελευθέρωσης από την κατοχή.

Ο κόσμος έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία κυκλοφορώντας σχεδόν ανεμπόδιστα σε όλο το νησί. Η κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου κατελήφθη εξαπίνης και τα πρώτα 24ωρα δεν ήξερε τι να πει. Συντόμως εφευρέθηκε το πρόσχημα ότι η επίδειξη διαβατηρίων στα οδοφράγματα συνιστούσε κίνδυνο αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Από τότε άρχισε το ροκάνισμα των Σχεδίων Ανάν που στόχευαν σε οριστική λύση που ήταν η άτυπη προϋπόθεση για ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Ωστόσο, η δυναμική της τ/κ εξέγερσης, πέρασε ανεκμετάλλευτη και η συγκυρία της πραγματικής απελευθέρωσης όχι μόνο χάθηκε αλλά δυναμιτίστηκε, κατά την αντίληψη του γράφοντος, με μια επίσημη δηλητηριώδη προπαγάνδα. Αποκορύφωμά της ήταν το «Όχι» στο δημοψήφισμα του 2004 με 76% των Ε/κ (και το «Ναι» με 63% των Τ/κ). Έτσι τσιμεντώθηκε ατύπως η διχοτόμηση. Έτσι χάθηκαν μονίμως Βαρώσι, Μόρφου και 51 ε/κ χωριά. Έτσι η οριστική αποχώρηση και του τελευταίου Τούρκου στρατιώτη το 2019, ακυρώθηκε.

Από τότε όλες οι σημαντικές αποφάσεις της ε/κ ηγεσίας χαρακτηρίζονταν από ατζαμοσύνη και ήταν, όπως αποδεικνύεται, μαεστρικά επικοινωνιακά τεχνάσματα παραπλάνησης του κόσμου. Παράδειγμα; Από την κυβέρνηση Τάσσου προβλήθηκε τότε σαν πανίσχυρο όπλο αντίδρασης, «ένα κύμα προσφυγών για τις περιουσίες, με ομαδικές αγωγές κατά της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο», όπως έγραψε ο «Φιλελεύθερος». Όταν το κύμα προσφυγών έφτασε στο ΕΔΑΔ, η απόφασή του, κατέληξε μπούμερανγκ για την ε/κ πλευρά η οποία αιχμαλωτίστηκε στην Επιτροπή Αποζημιώσεων της Τουρκίας στα Κατεχόμενα, δια της οποίας η Άγκυρα αγοράζει σε τιμές ευκαιρίας τις καλύτερες ε/κ περιουσίες. Τα κακά μας όμως δεν σταμάτησαν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων ούτε στον Κανονισμό της Πράσινης Γραμμής ούτε στην κλίκα που λυμαίνεται τα κονδύλια για τους αγνοούμενους (γράφω τώρα και 25 χρόνια αλλά ουδείς ενδιαφέρεται).

Τα κακά μας έχουν άξονα το γεγονός ότι μόλις το στάτους κβο έπαψε να αποτελεί χρυσοφόρα επιχείρηση για τον Ραούφ Ντενκτάς, που έχασε στις 20/02/2005 από τον Μ.Α. Ταλάτ, άρχισε να γίνεται σταδιακά η μεγαλύτερη επένδυση για την ε/κ πολιτική ελίτ, που ανεξέλεγκτη και ελέγχοντας την ευρωπαϊκή πια ΚΔ, παράτησε τις μίζες κι άρχισε να στήνει κόλπα εκατοντάδων εκατομμυρίων για το φαύλο κύκλο κυβέρνησης-κομμάτων-τραπεζών-ελεγκτών-δικηγόρωνντιβέλοπερς. Η Ε.Ε. το 2013 μας επέβαλε κούρεμα πρωτόγνωρο στα διεθνή χρονικά, με τη Γερμανία του Φερχόιγκεν (!) σε ρόλο δημίου.

Το μεγάλο βάρος φορτώθηκε στους ώμους της ανώνυμης πλειοψηφίας που έχασε οικονομίες και το μισό του μισθού της και κολυμπά από τότε σε κόκκινα δάνεια, η πώληση των οποίων συνιστά άλλο ένα κόλπο γκρόσο. Οι ημέτεροι είτε διέσωσαν τα λεφτά τους «προλαβαίνοντας» να τα βγάλουν στο εξωτερικό είτε αποκατέστησαν τη «ζημιά» μετέχοντας, κάποιοι, στο κόλπο της πώλησης μιας τράπεζας σε άλλη είτε στο άλλο κόλπο της πώλησης ευρωπαϊκών διαβατηρίων της ΚΔ, σε πολλούς σεσημασμένους και μη ξένους πολυεκατομμυριούχους ή και στα δυο. Α! Ο τελευταίος ηττημένος της 20ετίας είναι η κυπριακή δικαιοσύνη καθότι όχι μόνο έν οίδε ότι ουδέν οίδε αλλά και συνελήφθη κλέπτουσα οπώρας. Καλή χρονιά.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ