ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Φτάσαμε στο αδιανόητο

Οι τελευταίες μου εικόνες από το Βαρώσι προ του ’74 είναι αντιφατικές. Έχω στη μνήμη μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από μια κηδεία μια χειμωνιάτικη Κυριακή με λιακάδα και κόσμο να συνοδεύει ένα άσπρο φέρετρο. Η δεύτερη εικόνα είναι έγχρωμη. Είμαστε στη δεξίωση ενός γάμου σε ένα από τα κοσμοπολίτικα ξενοδοχεία της πόλης και έφηβος εγώ είχα εντυπωσιαστεί διότι μουσική έπαιζαν οι Κώστας Τουρνάς και Ρόμπερτ Γουίλιαμς. Έχω και μερικές αμυδρές εικόνες από μια γιορτή πορτοκαλιού, από τη βεράντα του σπιτιού κάποιων οικογενειακών φίλων και το νοσοκομείο της πόλης όπου γεννήθηκε ένας ξάδελφός μου.

Το 1974 ήμουν 16 χρονών. Όταν το καλοκαίρι του 1994 έγραφα κείμενα για μια ραδιοφωνική εκπομπή που θα μεταδιδόταν στις 14 Αυγούστου από το Τρίτο του ΡΙΚ, ως αφιέρωμα στην αιχμάλωτη Αμμόχωστο, μου προέκυψαν και μερικά τραγούδια, που μαζί με κάποια του Βαρωσιώτη Πάρη Ποταμίτη, συναποτέλεσαν το δίσκο "Όταν τον Αύγουστο βρέχει", σε μουσικές του Κούλη Θεοδώρου. Το ομότιτλο, μελαγχολικό και σχεδόν προφητικό τραγούδι έλεγε: «Όταν τον Αύγουστο βρέχει/κι η πόλη φεγγάρι δεν έχει/παλιό κομπολόι οι ώρες/μετρούν της ψυχής μου τις μπόρες». Βλέπετε ο δημοσιογράφος μέσα μου, απαγόρευε στο στιχουργό την αισιοδοξία διότι ήξερε ότι εμείς οι Ε/κ απορρίψαμε κάμποσες φορές ένα συμβιβασμό για να πάμε στη θαλασσοφίλητη. Σπύρος Κυπριανού και Εζεκίας Παπαϊωάννου είπαν όχι στην πρόταση Βρετανών, Αμερικανών και Καναδών να παρακαθίσουμε σε συνομιλίες με τον Ντενκτάς και να μας επιστρέψουν το Βαρώσι. Ο πρώτος, μετά από απαίτηση φίλων του ντιβέλοπερς που είχαν αρχίσει αναπτύξεις στη Λεμεσό, και ο δεύτερος μετά από οδηγίες της Μόσχας. Τότε μάλιστα εφηύραν και τη βαρύγδουπη πολιτική ατάκα «δεν θα αμμοχωστοποιήσουμε το Κυπριακό» και την σέρβιραν στον τρομαγμένο από την εισβολή κόσμο. Γι’ αυτό και ο δημοσιογράφος υπαγόρευσε στον αυτόκλητο στιχουργό τα επόμενα λόγια: «Ξανθή του Αυγούστου βροχή/τη χάρτινη τούτη εποχή/που γίναν οι μέρες παρτίδες/μην ψάχνεις χαμένες πατρίδες». Ακολούθησαν, το 1979, η συνάντηση κορυφής Κυπριανού-Ντενκτάς όπου το 5ο από τα 10 Σημεία της Συμφωνίας ήταν για το Βαρώσι. Ο Σπύρος ήθελε πρόταξη. Το 1984 ο ντε Κουεγιάρ, στους Δείκτες του περιέλαβε και το Βαρώσι αλλά το απέρριψε ο Ντεντκτάς. Το 1992 ο Μπούτρος Γκάλι στη Δέσμη Ιδεών περιλάμβανε και το Βαρώσι. Την αποδέχθηκε ο Γιώργος Βασιλείου, που έχασε τις εκλογές από τον Γλαύκο Κληρίδη ο οποίος με τον εταίρο του Σπύρο Κυπριανού την απέρριψαν.

Το 2004 το Σχέδιο Ανάν προνοούσε επιστροφή της περίκλειστης Αμμοχώστου και της νεκρής ζώνης υπό ε/κ διοίκηση εντός 104 ημερών από τη λύση. Είπαμε όχι. Η τελευταία δυνατότητα για επιστροφή στο Βαρώσι ήταν στο Κραν Μοντάνα το 2017. Ξέρετε…Το «όχι» που φωνάξαμε σαν τσάμπα μάγκες σε όλες τις προτάσεις για το Βαρώσι να αποδεικνύεται συμφορά: «Κουρσάροι τα τείχη πατήσαν/τα πέπλα της πόλης μαδήσαν/κι εμείς με τις μαύρες σημαίες/πουλάμε στο βρόντο ιδέες. («Δεν θα αμμοχωστοποιήσουμε το Κυπριακό»).Δεν θα μετρήσουμε ποιοι έβαλαν τα περισσότερα καρφιά στο φέρετρο της Αμμοχώστου καθώς τώρα έχουμε φτάσει στο αδιανόητο. Μπήκαμε στην εποχή της έσχατης πλάνης, η οποία θα είναι χειρότερη της πρώτης: Ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου, να μπαίνει στο περίκλειστο Βαρώσι και να μας πληροφορεί σήμερα (βλ. σελ. 10) ότι μόλις ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί θα ανοίξει την περίκλειστη πόλη, διότι οι Ε/κ ιδιοκτήτες έχουν δικαίωμα χρήσης των περιουσιών τους! Στις τελευταίες προκλήσεις η Λευκωσία αμήχανα αντιδρά διά του προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος διακηρύττει ότι μελετά το ενδεχόμενο προσφυγής στα Η.Ε. Γιατί; Για να πάρουμε πιο δυνατά ψηφίσματα από το 550 και το 789; Αμφιβάλλω. Είμαι στην 6η δεκαετία της ζωής μου και δεν νομίζω να φτάσω να γράψω ένα στίχο για την ελεύθερη Αμμόχωστο. Μένω λοιπόν στο ρέκβιεμ του 1994: «Ξανθή του Αυγούστου βροχή/απάτη θα γίνει η ευχή/και τ’ άδειο πουκάμισο μένει/πιο άδειο χωρίς την Ελένη»…

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ