ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Γυάλινος κόσμος

Μεσάνυχτα και κάτι. Γράφω αναζητώντας απεγνωσμένα μια ισορροπία. Λες κι ένας τυφώνας με σήκωσε ψηλά και με κουτρουβαλά από τον περασμένο αιώνα στον τωρινό κι από τον βόρειο πόλο στο νότιο. Τόσο, που όσα συμβαίνουν στο μικρό μας νησί να μοιάζουν μια μικρότητα με διακριτό το DNA των αυτουργών που 60 χρόνια τώρα, αφού τα ξεπούλησαν όλα, κατάντησαν πια να διαφημίζουν και να πουλάνε –με το κατάλληλο αντίτιμο – και το βυζί της μάνας τους -κατά πως λέει ο λαός και φυσικά άνευ λογοδοσίας. Φτάσαμε πια στον πάτο του γκρεμού της απαξίωσης και διερωτόμαστε αν και τι υπάρχει πιο κάτω. Άβυσσος; Χάος; Ένα άλλο Ράιχ; Μούδιασα.

Ψάχνω πλέον ελπίδα σε αυτούς που επέζησαν των Ράιχ. Στο κινητό μου έχω ένα βιντεάκι με την κόρη μου, να τραγουδά το «Άσμα ασμάτων». Στίχοι, Ιάκωβος Καμπανέλης, μουσική Μίκης Θεοδωράκης. Δύο κορυφαίοι του πολιτισμού μας που βίωσαν τον φασισμό. Αναλήφθηκα στα φτερά 25 εκατομμύριων Γερανών του Ρασούλ Γκαμζάτοβ κι άφησα την Κατερίνα να με πάει στο Μαουτχάουζεν: «Τι ωραία που είναι η αγάπη μου, η χαϊδεμένη από τη μάνα της και τ’ αδερφού της τα φιλιά. Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία. Κοπέλες του Άουσβιτς, του Νταχάου κοπέλες, μην είδατε την αγάπη μου. Την είδαμε σε παγερή πλατεία μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, με κίτρινο άστρο στην καρδιά». Θυμήθηκα εκείνο το σούρουπο στην Πολωνία που έβγαινα από το Άουσβιτς αλαφιασμένος. Διασταύρωσα τον δρόμο κι ακούμπησα τα χέρια μου σε ένα τείχος. Αυτό που έκτισαν σήμερα οι ηγήτορες των κίτρινων αστεριών για ν’ αποκόψουν τους Παλαιστινίους από μια πατρίδα που τους ανήκει εξίσου.

Ο Αβραάμ εγέννησε μεν τον Ισαάκ αλλά ο Μωυσής αγνοείται στη Γάζα, εκεί που η Χαμάς στέλνει ανήλικα να χτυπηθούν με ένοπλους Εβραίους, στο όνομα του Αλλάχ. Στον Λίβανο η φιλοϊρανική Χεζμπολλάχ ρίχνει πυραύλους στο Ισραήλ, που απαντά με βομβαρδισμούς κατά το δοκούν. Το μακρύ χέρι της Τεχεράνης είναι χωμένο εξίσου βαθιά στην καθημαγμένη Συρία και το κατεστραμμένο Ιράκ. Μουσουλμάνοι, χωρισμένοι σε Σουνίτες και Σιίτες, σφάζονται στο όνομα του Αλλάχ. Τριάντα χρόνια τώρα, Σαουδάραβες και Ιρανοί πολεμούν δι’ αντιπροσώπων σε Λίβανο, Ιράκ, Συρία, Μπαχρέιν, Υεμένη και Λιβύη.  Οι ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου – μονίμως ατζέντηδες του Μωάμεθστέλνουν εξ ονόματός του, «μάρτυρες» ζωσμένους εκρηκτικά να τον συναντήσουν ανάμεσα σε βουνά από ρύζι και ωραίες γυναίκες. Οι ίδιοι ποσώς βιάζονται να τον συναντήσουν.

Σε μια ταυτόχρονη προβολή, φέρετρα made in USA με νέους, κυρίως χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων, «επιστρέφουν» τελεσίδικα από Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλαχού, όπου οι ΗΠΑ πολεμούν να εμπεδώσουν τη… δημοκρατία. Πλανώνται όσοι λένε ότι ο Τραμπ σκότωσε τον Σουλεϊμανί επειδή είναι τρελός. Ξέρει γιατί. Όπως και ο Κάιν ήξερε. Όπως και οι Ιρανοί που «εκδικήθηκαν» αμέσως βομβαρδίζοντας δέκα χωράφια στη Βαγδάτη. Το πόσο καλά, το είδαμε στον διάλογο Τραμπ-Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά. Το είδαμε και στη συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν για τη Λιβύη. Η πολιτική δεν ξέρει από συμπάθειες. Ξέρει μόνο από συμφέροντα. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα σχολεία, ενώ αφήνουν να φθίνει το δημόσιο σχολείο.

Αν όλα εκείνα τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων ήταν μορφωμένα θα διαμοιράζονταν τον πλούτο της γης τους και θα αγόραζαν στο πολλαπλάσιο όλα τα πιλάφια και τα ουρί του παραδείσου. Το ίδιο και Αμερικανοί, Ρώσοι, Έλληνες, Τούρκοι κι όλες οι φυλές της γης, γιατί όπως λέει ο Ελύτης, «δεύτερη ζωή δεν έχει». Υπάρχει όμως ελπίς; Υπάρχει. Στο φως, στην παιδεία. Αυτό το ημιμαθές, μαλθακό και καναπεδάτο που βιώνουμε σήμερα πρέπει να το αλλάξουμε εσπευσμένα. Πώς; Η σπουδαία Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου το είπε, χτυπώντας το χέρι στο μαχαίρι: «Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε». Σκεφτείτε το!

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ